ฉากหนูนา ถูกน้ารามปฏิเสธว่าไม่ใช่พ่อ มิว เล่นดีอ่ะ รับส่งกับพี่อู๋ ได้ดีมากๆ ทำเราร้องไห้ไปกับ หนูนา เลย สงสารมาก สงสาร น้าราม ด้วย เพลงประกอบก็บิ้วซะ....TT;(;(

สวัสดีค่ะ กระทู้นี้อาจจะยาวหน่อยนะคะ หนูเป็นเด็ก68 และเป็นนักเรียนที่ยื่นมหาวิทยาลัยรอบพอร์ตเพราะเป็นนักเรียนโรงเรียนอินเตอร์ค่ะ หนูเป็นคนนึงที่ถ้าใครถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร ก็จะมีอยู่คําตอบเดียวที่ต

ทำตัวแย่ไม่ว่า ไม่รักลูกเออ อย่างน้อย นาราก็ยังมีคุณตา แต่นี่ มาทำร้ายจิตใจน้าราม เลวมว๊ากกกก พี่อู๋ ร้องไห้ที สะอื้นตาม ละซีนพ่อลูกนี่ ทำตาแดงทุกทีเลยอ่ะ

ไม่ค่อยได้เห็นพลอตแบบนี้ในละคร ดีใจที่ได้ดูละครที่นำเสนอด้านนี้บ้าง และมันดีมากๆ ทุกอย่างมันลงตัวแล้วเรารู้สึกอินไปหมด น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ทำไมถึงทั้งดีใจ ตื้นตัน ลุ้นแทนตัวละครไปหมด เป็นภาพกา

ตามหัวข้อเลยค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร แต่ก่อนร้องไห้บ่อยมากร้องแทบจะทุกวัน พอมาเดี๋ยวนี้วันไหนที่มันไม่เศร้ามันกลับรู้สึกแปลกๆมันรู้สึกเหมือนเรามีความสุขมากเกินไป แล้วตัวเราก็จะชอบคิดอะไรต่า

ตามกระทู้เลยค่ะ แค่อยากได้กำลังใจและหนทางใช้ชีวิต่อไป แนะนำได้เลยนะคะ แต่อย่าแรงเพราะช่วงนี้รู้สึกหวั่นไหวง่ายกับคำของคนมากๆเลยค่ะ ทั้งใกล้ตัวก็ดีไกลตัวก็ดี (อาจเป็นเพราะนิสัยตัวเองด้วยส่วนนึง) แต่พยา

หนูย้ายรรมาใหม่เพราะหนูขึ้นมัธยมค่ะ ต้องเจอสังคมที่ใหญ่ขึ้น หนูได้มาเรียนห้องพิเศษ(English program) หนูมีเพื่อนสนิทอยู่สองคนและเพื่อนคนนึงเป็นคนที่ขาวมากๆเพราะเป็นลูกครึ่งจีน ส่วนหนูแทบจะไม่มีเชื้อสาย

คือเรามีคนคุยหรือมีคนคุยด้วยตลอดอะค่ะหนูไม่รู้ว่าขาดความรักรึเปล่่่าแ่ช่วงนี้หนูวิ่งตามคนนึงมากจนหนูรู้สึกว่าหนูเหนื่อยที่จะร้องไห้แล้วค่ะแต่หนูไม่รู้ว่าจะอยู่คนเดียวยังไงเริ่มยังไงไม่ให้เคว้งอะค่ะหนู