คิดว่าดูไม่ดีเลยค่ะ

แต่ก็เข้าใจว่างานทั่วๆไปในประเทศนี้ค่าตอบแทนน้อยชนิดเดือนชนเดือนชาตินี้แทบไม่ต้องฝันถึงการมีบ้านมีรถ

...ดิฉันรู้จักเพื่อนๆเมียฝรั่งหลายคนที่ทำงานพัทยาบ้างภูเก็ตบ้าง ส่วนใหญ่ไม่มีโอกาสเรียนหนังสือ จบป.สี่บ้าง ม.สามบ้าง พาณิชย์บ้าง

แต่ละคนจะอุปโลกน์อดีตตำแหน่งหน้าที่ในบริษัทต่างๆกันไป บ้างก็บอกว่าเคยเป็นแม่บ้านทำความสะอาดโรงแรม(เลยได้เจอสามีที่นั่น)

บ้างก็ว่าเคยเป็นพนักงานประชาสัมพันธ์ของบริษัท(เขียนไทยไม่แม่น อังกฤษไม่ได้เลย...บริษัทใจถึงมากที่รับมาทำตำแหน่งนี้)

บ้างก็ว่าเป็นไกด์เป็นผู้ช่วยไกด์อะไรไป... เราไม่ได้ซอกแซกถามอะไรมากไปกว่านี้เหมือนรู้ๆกันอยู่ว่าจริงแล้วพวกเธอมีอดีตแบบไหน

แต่อดีตก็คืออดีต คนอื่นทั่วไปอาจพยายามรักษามารยาทไม่ไปขุดคุ้ย

แต่สำคัญที่สุดคือเจ้าตัวว่า หากวันใดที่ได้ดิบได้ดีได้เข้าไปอยู่ในสังคมที่ไม่ใช่สังคมมืดแบบนี้

จะรับได้แค่ไหนกับอดีตของตัวเอง?

และจะเก็บซ่อนอดีตเช่นนี้ไว้กับตัวจนวันตายได้อย่างไม่อึดอัดใจจริงหรือเปล่า?

(หลายคนที่รู้จักมักเป็นโรคซึมเศร้าเพราะทิ้งอดีตตัวเองไม่ได้หรือจะให้ยอมรับอย่างหน้าชื่นตาบานก็ไม่อาจหาญขนาดนั้น)