แฟนอยู่ไกลค่ะ  เราอยู่ กทม ทำงานที่เดียวกัน แล้วต้องออกต่างจังหวัดบ่อย  แฟนก็ออกบ่อยเพราะเป็นคนขับรถ  ออกทุกเดือนค่ะ   เดือนนนึงจะว่างไม่เกิน 3 วันอ่ะ  แค่นั้นละที่ได้อยู่ด้วยกัน  ก่อนหน้านี้เค้าจีบเรา จนเราชอบเรารัก จนยอมมีไรด้วย  เขาทำทุกอย่าง ง้อทุกอย่างอ่ะ  บางเดือนอาจะโชคดีได้ไปร่วมงานกัน ได้อยู่ได้คุย   แต่ตอนที่ไกลกันนี่แหละค่ะที่มีปัญหา  เรารู้ว่าแฟนเราเหนื่อยนะ  เพราะพยามยามเข้าใจ  จะให้มาคุยกันแบบเด็กวัยรุ่นไม่ได้ จะต้องมาคุยโทสับกันทั้งวันทั้งคืน  มันไม่ใช่อ่ะ  แต่มันมีบางอารมณ์ที่เราแบบ งอล น้อยใจ แบบบเค้าบอกจะโทรมาแต่หาย  ซึ่ง เรารู้ดีว่าคนที่เรารักเค้าไม่ค่อยมีเวลา เค้าต้องขับรถ เราเลยต้องรอโทสับจากเค้าไง
สุดท้ายก้อทะเลาะกันอยู่ดีว่ะ  เราเกลียดความไม่เสมอต้นเสมอปลายของผู้ชายมาก เมื่อก่อนต่อให้เราเศร้า โกด งอลแค่ไหน เขาจะอยู่ เขาจะคอยปลอบ คอยง้อ  แต่นี่แบบ เราแค่บอกเขาให้รู้ว่าเรารักเขามากแค่ไหน  คิดถึงมากแค่ไหน  แต่เพราะเป็นห่วงเลยไม่อยากจะโทรไปกวน   ซึ่งการที่เขาบอกเราว่า  "เดวตื่นจะโทรไปนะ"  อะไรเปนไรไม่รู้  แต่เรารู้ว่าเรารอเขาอ่ะ  เพราะเขามาให้ความหวังเราแต่สุดท้ายเขาไม่โทมาไง  เราก้อทำใจยอมรับไง  พยามยามเข้าใจไม่โกรดเพราะอยากให้เขาพักผ่อน  เราพยายามจะโทรไปหลายครั้ง  แต่พยามยามห้ามใจจจิงๆๆ  แต่พ่อตอนเยนเราพูดเรื่องนี้ กลับกลายเปนว่าเค้าเบื่อไม่อยากคุยไม่อยากทะเลาะ  ไม่อยากรับโทสับ  ไม่อยากคุย  บอกถ้าจะทะเลาะกันไม่อยากคุย  ....แต่   เราคุยเรื่องอยากซื้อเสื้อให้เพื่อน  แต่เขามาโกดเรา  
คือ  งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง   มากค่ะ   ตอนนี้เรารู้สึกแย่มาก  แฟนไม่รัก  ไป ตจว. อีก  ไม่แคร์ เพราะถ้าเขาแคร์เขาคง  ไม่มารับ หน. ที่สถานีรถไฟหรอก   แต่ทำไมเขาทำแบบนี้คะ   ???  ก่อนหน้านี้เคยคุยกันเฉยๆ  เขาพยายามปลอบแม้เราจะงี่เง่าแค่ไหน   แต่ต่อนนนี้คือแบบบ.....เราต้องมาปรับตัวเข้าหาเขาแเนี่ยยยยยยยย   T____T