เรื่องเดิม

ตำนานเสี่ยโรงเหล้า   ปฐมบท  http://ppantip.com/topic/34636903

ตำนานเสี่ยโรงเหล้า   ทวิบท    http://ppantip.com/topic/34639533

ตำนานเสี่ยโรงเหล้า   ตรีบท    http://ppantip.com/topic/34641826

---

ธุรกิจโรงเหล้าในยุคก่อนนั้น
มีแต้เชียงชุน หรือ แต้เสี่ยวป้อ
เลียนแบบพระเอกอุ้ยเซี่ยวป้อ
ที่มีเมียจำนวนมากมาย
ในนิยายกำลังภายใน
เป็นเจ้าของกิจการธนาคารศรีอสูรนครา
มีธุรกิจโรงเหล้าใหญ่โตผูกขาด

เดิมเป็นหุ้นส่วนกับหลงจู้พ่อตาเริญ
และพรรคพวกอีกหลายคน
ก่อนแตกคอกันในภายหลัง
หรือเรียกว่าดังแล้วแยกวง
ทางใครทางมันก่อนจัดการ
ฆ่าฟันกันทางธุรกิจแบบเลือดสาด
เรียกว่าจบกันแบบไม่เผาผีกันอีกเลย

เพราะแต้เสี่ยวป้อมีปัญหาเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ
กับเรื่องมีเมียน้อยมากมายหลายคน
เงินทองก็ไม่รู้หายไปไหน
แกบอกแต่ว่าเอาไปจ่ายใต้โต๊ะ
กับเอาไปทำบุญมูลนิธิที่แกเป็นประธาน

แกใช้เงินกงสีโรงเหล้า
ปนกันมั่วกับเงินธนาคาร
ขอที่มาที่ไปบริจาคก็ไม่ชัดเจน
รู้แต่ว่าข้าวของเงินทองเมียน้อยแก
งอกเงยงดงามยิ่งขึ้น ๆ กว่าเดิม

แถมน้องชายแกชื่อ โกโรโกโส
เคยเป็นเจ้าของกิจการธนาคารมหาอสูรนครา
แต่ทำแบงค์เเจ๊งแล้วหลบหนีไปฮ่องกง
จนหมดอายุความค่อยกลับศยมกุก
ทางการตั้งข้อหาไซฟอน (siphon/syphon)
ยักย้ายถ่ายเทเงินธนาคารเข้ากระเป๋าตนเอง
จนต้องมีการตามล้างตามเช็ดกันวุ่นวาย

---

มูลนิธิที่ดังของไทย
ฮั่วเคี้ยวปอเต็กเสี่ยงตึ้ง
เดิมพวกคนแซ่เบ้  หรือ หม่า
มาจากฮั่วเพ้ง ซัวเถา กวางตุ้ง

เป็นพวกแกนนำก่อตั้งในยุคแรก
เคยประสบกิจการขาดทุนหมดเงิน
คณะกรรมการมูลนิธิคนจีนยุคนั้น
ต้องบากหน้าไปขอเงินพระราชทาน
จากสมเด็จพระมหาธีรราชเจ้า

ถ้าพระองค์ทรงไม่พอพระทัย
อาจจะหัวขาด/ติดคุกกันได้ทั่วหน้า
แต่พระองค์ทรงเมตตากับเห็นพระทัย
ความตั้งใจของคนทำงานมูลนิธิ
เลยพระราชทานทรัพย์มาต่อทุนให้
จนเจริญรุ่งเรืองเป็นที่พึ่งคนยากทุกวันนี้

เดิมในข้อตกลงภายในต้องมีคนแซ่เบ้
เป็นคณะกรรมการมุลนิธิหนึ่งคนประจำ
ต่อมามีการยักย้ายถ่ายเทกันไปมา
จนกรรมการทั้งชุดเป็นพวกที่ประธานเลือกมา

ตำนานของคนแซ่เบ้ที่มาจากฮั่วเพ้ง ซัวเถา
ร่างไว้นานแล้วจะทะยอยลงต่อไป

---

เรื่องนี้เป็นธรรมดาโลก
คนทุกคนเวลาจะทำการใหญ่
ต้องไปหาสมัครพรรคพวกก่อน
ไม่กล้าไปหาคนไม่รู้จัก
หรือไม่รู้ใจกันมาก่อน
มาร่วมงานโดยเด็ดขาด

ตัวอย่างอมตะนิรันกาล
พระศาสดาตรัสรู้เสร็จ
ก่อนออกประกาศศาสนา
ก็จะไปหาพระอาฬารดาบส กับ พระอุทกดาบส
พอทราบว่าท่านทั้งสองเสียชีวิตแล้ว
ก็เสด็จไปโปรดพระปัญจวัคคีย์
ที่เป็นสานุศิษย์กับคนรับใช้กันมาก่อน

เรื่องนี้มีตำนานในศยมกุก
ประธานหน่วยงานพิเศษของรัฐยุคกอบกู้ภัย IMF
ท่านตอบข้อซักถามคนที่เขียนบัตรสนเท่ห์ว่า
หน่วยงานนี้เล่นพรรคเล่นพวก
ไม่ใช้ระบบคุณธรรม Merit System
ในการสรรหาคนมาทำงานในหน่วยงาน

ท่านตอบเลยว่า

" ใช่ ผมมีเวลาเพียง 3 เดือน
พร้อมกับงบประมาณ 200 ล้านไพ
ต้องตั้งองค์การให้เสร็จพร้อมเดินหน้าทำงานทันที
มิฉะนั้นงบประมาณจะถูกดึงกลับไปทั้งหมด

ถ้าผมมาประกาศหาคนทำงานตามหลักการ
แน่ใจหรือว่าจะเสร็จทันกำหนดการ
แล้วขับเคลื่อนองค์การได้ตามเป้าหมาย

ผมก็ต้องหาพรรคพวกคนที่ผมเชื่อใจไว้ใจได้
มาร่วมงานกันเบื้องต้นในระดับบริหารก่อน
แล้วค่อยสรรหาคนทำงานตามหลักการต่อไป

พวกคุณอย่ามองโลกสวยเกินไป
มองบนพื้นฐานความจริงบ้างซิ "

ท่านเคยเป็นอดีตรัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการ
อธิการบดีมหาวิทยาลัยเอกชน
อดีตอาจารย์มหาวิทยาลัยรัฐ
นักคิดนักเขียนเกี่ยวกับเรื่องเศรษฐศาสตร์

เรื่องกรรมการในมูลนิธิ
พอ ๆ กับหุ้นธนาคารเอเซียเพื่อการพัฒนา
มีมหาวิทยาลัยวิชาธรรมศาสตร์และการเมือง
เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดในอดีต
ก่อตั้งโดยรัฐบุรุษปรีดี  พนมยงค์
มีน้องชายชื่อ หลุยส์ พนมยงค์
บริหารงานได้ไม่นานมากนัก

หลังรัฐประหารหลายต่อหลายครั้ง
หุ้นของธนาคารก็ค่อย ๆ หายจ้อยไป
พร้อม ๆ กับหุ้นของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ไม่รู้ไปตกอยู่ในมือของใครต่อใครบ้าง
จนสุดท้ายธนาคารแห่งนี้เจ๊ง
ถูกเล่นแร่แปรธาตุกลายเป็นของฝรั่งไป
แล้วตกเป็นของซิงลิส-สิงคโปร์
พร้อมเปลี่ยนชื่อจนไร้ร่องรอยเดิมไป

---

ในยุคนั้นก่อนที่มาตรฐานธนาคารศยมกุก
จะเข้า BIS Bank International Settlements
เพราะมีการกู้เงินจาก Windows Loan
จากต่างชาติมากเป็นแบบ Short-term Loan
เงินสะพัดเข้ามามากมาย
จนคนฉลาดมักนำเงินกู้ต่างประเทศ
มาฝากเงินฝากในศยมกุกกินส่วนต่างดอกเบี้ย
แบบว่า รวย กับ รวย ลูกเดียว

เงินกู้ต่างชาติมีอัตราดอกเบี้ยไม่เกินกว่า 5% ต่อปี
แต่อัตราดอกเบี้ยเงินฝากออมทรัพย์ 9% ต่อปีในสยมกุก
หรือหมื่นละสองไพต่อวัน  ถ้ามีเงินหลักร้อยล้านไพ
ก็เรียกว่าวันละ 20,000 ไพ ดีกว่าทำมาหากินซะอีก
ยิ่งถ้าเงินฝากประจำ 14-16% ต่อปีทีเดียว

โชคชะตาฟ้าลิขิต
ทางศาสนายิวประนามว่า
พวกหากินกับดอกเบี้ยเป็นพวกไซตอน/ซาตาน
ทำตัวเป็นปรปักษ์กับพระเจ้า
ต้องข้อหาบาปต่อหน้าพระเจ้า
เหมือนพระเยซูขับไล่พวกปล่อยเงินกู้ในโบสถ์
ศาสนาอิสลามก็ประนามเรื่องดอกเบี้ยเช่นกัน
คนจีนรุ่นเก่าก็บอกว่าคนหากินกับดอกเบี้ยเป็นคนบาป

ต่อมาคนในศยมกุกต่างพากันเจ๊ง
กับการหากินส่วนต่างดอกเบี้ย
เพราะต่างชาติขอเงินกู้คืนทันที
จากเดิมกู้เงินระยะสั้น
มาฝากหากินส่วนต่างดอกเบี้ยระยะยาว
พอคืนเงินไม่ทันก็อาการร่อแร่ ๆ

จนศยมกุกต้องขอเข้ามาตรการ IMF
ธุรกิจเดินทางลงสู่เหวหายนะกันมากมาย
เพราะค่าเงินศยมกุกลอยตัวไปมา
แบบขึ้นเป็นซอเด้ ๆ หรือ สองเด้ง
แบบชาวพม่าพูดตอนเล่นไพ่
เงินเหรียญเปลี่ยนเป็นเงินไพ
เดิมไม่เกิน 27 ไพกลายเป็นมากกว่า 45 ไพ
งานนี้เรียกว่า Chip หายหลายแสน
หรือได้กันเป็นแสน  แสนสาหัส

สาเหตุลอยค่าเงินมันยาว  ขอผ่านเรื่องนี้ไปก่อน

---

ในยุคนั้นบางธนาคาร
มีลักษณะตัวเล็กแต่ซ่า
หน้าใหญ่ใจโตไม่กลัวตายกันเลย
บางธนาคารมีเงินทุนจดทะเบียน
เพียง 2,000 ล้านไพ

แต่กล้าออกหนังสือค้ำประกัน รับรอง อาวัล
ในวงเงินถึง 20,000 ล้านไพให้กับบุคคลที่ 3
ซึ่งตามกฎหมายแล้วเวลาหนี้มีปัญหาขึ้นมา
ต้องรับผิดชอบชดใช้เหมือนลูกหนี้ร่วม

มีครั้งหนึ่งทำงานอยู่ที่ทิดพาไน
มีคนนำตั๋วสัญญาใช้เงินที่อาวัลโดยธนาคารสรนครี
เป็นเงินได้จากการขายที่ดินแปลงใหญ่
วงเงิน 45 ล้านไพมาขายลดเช็คที่ธนาคาร
ทิดพาไนรับซื้อทันทีเพราะอีก 3 เดือนก็ครบกำหนด
คิดอัตราดอกเบี้ย 12% ต่อปีจากคนขาย
เรียกว่ากำไรดอกเบี้ยก้อนหนึ่งแล้วจากคนมาขาย
พร้อมกับมีตั๋วแลกเงินใบนี้รองรับ 45 ล้านไพ
ที่ธนาคารสรนครีต้องจ่ายเงินให้แน่นอนแล้ว

ทิดพาไนไปออกตั๋วสัญญาใช้เงินขายในท้องตลาด
จ่ายอัตราดอกเบี้ย10% ต่อปี 45 ล้านไพ
คนซื้อจะได้ดอกเบี้ยแน่นอนคือ 10% ต่อปี
เป็นการระดมเงินฝากอีกแบบหนึ่ง
แม้ว่าทิดพาไนมีกำไรดอกเบี้ย
จากส่วนต่างเพียง 2% ต่อปี
ในวงการเรียกว่าทำแซนวิชประกบกัน

แต่ไม่ต้องวิ่งหาเงินฝากมาปล่อยเงินกู้
เพราะมีเงินฝากต้องกันสำรองไว้
ราว 70% ของยอดเงินฝาก
แต่ถ้าขายตั๋วสัญญาใช้เงินจะปล่อยกู้ได้เต็ม
ถึงเวลาตั๋วที่อาวัลโดยธนาคารสรนครีครบกำหนด
ทิดพาไนก็ไปรับเงินจำนวน 45 ล้านไพจากธนาคารสรนครีทันที
แล้วก็จ่ายดอกเบี้ย 10% ให้คนซื้อตั๋วสัญญาใช้เงินไป

จริง ๆ แล้วตั๋วสัญญาใช้เงินของทิดพาไน
ที่ขายในท้องตลาด 45 ล้านไพ
ก็ได้รับเงินฝากเข้ามาเต็มจำนวน
ยังสามารรถไปปล่อยกู้ใน Call Loan
หรือเงินกู้ระหว่างธนาคาร Inter Bank
ได้กำไรอีกรอบหนึ่งเพราะปล่อยกันรายวัน
คิดดอกเบี้ยกันแบบรายวัน  กินกันมัน ๆ
แบบหวาน ๆ เค็ม ๆ มัน ๆ หวาน ๆ เค็ม ๆ มัน ๆ
เรียกว่าโตทั้งสินเชื่อ ทั้งเงินฝาก

แล้วถึงวันพรากเขาลงมาจากยอดเขา
ลูกค้านำตั๋วสัญญาใช้เงินธนาคาสรนครี
มาขายลดให้ทิดพาไนอีกในวงเงิน 40 ล้านบาท
ยังนึกดีใจว่ารับทรัพย์กันอีก
จากกรอบแนวคิดเดิมของประสบการณ์

รีบโทรศัพท์ไปถามสำนักงานใหญ่
คำตอบเด็ดขาดครั้งสุดท้าย
ห้ามรับซื้อเด็ดขาดมาทางไหนไปทางนั้น
บอกให้ลุกค้าเอากลับไปขายธนาคาสรนครี
ก็ยังงง ๆ อยู่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุอันใด

สาเหตุคือ ธนาคารสรนครี
ออกค้ำประกัน รับรอง อาวัล
เกินกว่าความสามารถชำระหนี้ไปมากแล้ว
มากกว่าทุนจดทะเบียน
ต่อให้ขายทรัพย์สิน
ลดทุนจดทะเบียนเหลือ 1 เฟื่อง
ก็ยังไม่พอชำระหนี้ที่ไปสะเออะรับหน้าไว้
ทั้งนี้ยังตามด้วยอีกหลายธนาคารในศยมกุก
ที่เจ๊งตาม ๆ กันในช่วงยุคเวลานั้น

วันรุ่งขึ้น
ธนาคารสรนครีกับสถาบันการเงินของศยมกุก
เข้ามาตรการ IMF เจ๊งกันวอดวาย
กรรมการสถาบันการเงินต้องคดีกันมากมาย
บางรายเพิ่งจะตัดสินจำคุกเมื่อปลายปีก่อน

---

เรื่องนี้เหมือนกับ Andrew Grove
เจ้าพ่อ Intel สอนไว้ว่า
ประสบการณ์ในอดีต
ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับปัจจุบันและอนาคต
ถ้าจะทำ Chip Computer
ที่ประมวลผลอย่างรวดเร็ว
จะใช้หลักการทำงานแบบเดิม
และสถาปัตยกรรมภายในแบบเดิมไม่ได้

เหมือนการทำงานอย่าใช้ความเก๋า
และประสบการณ์เดิม ๆ ทำงาน
มักจะมีปัญหาหรือประสบอันตรายได้

---

หลังจากแต่งงานกับลูกสาวหลงจู้แล้ว
เริญก็ย้ายบ้านมาอยู่ที่บ้านพ่อตา
เช้าเย็นก็ขับรถยนต์รับส่งพ่อตาไปทำงาน
บางครั้งก็นั่งรถยนต์ร่วมทางไปทำงาน
ปรึกษาธุรกิจและวางแผนกันบนรถยนต์

มีเวลาว่างวันหยุดก็มักจะมาเยี่ยมพ่อแม่กับน้อง ๆ
พร้อมกับนำเงินเดือนที่ได้รับทุกเดือนมาให้พ่อแม่
เริญทำอย่างนี้เป็นประจำจนกระทั่งพ่อเสียชีวิต
เริญจึงพาแม่มาอยู่ที่บ้านกับภริยา
หลังจากออกเรือนไปสร้างบ้านพักหลังใหม่แล้ว

เริญยังพาแม่นั่งรถยนต์กลับไปเยี่ยมแถวบ้านเก่า
ที่แม่ยังมีความผูกพันและรำลึกถึงเรื่องเก่ามาก
เริญยังทำเป็นประจำจนเป็นที่รู้จักกันดีในละแวกนั้น

---

วันหนึ่งเริญได้รับคำเชิญจากหัวหน้ากรมโรงเหล้า
บอกว่ามีเจ้าของโรงเหล้าที่เจ๊งไปหลายปีแล้ว
อยากจะชวนเริญเข้าหุ้นลองขายเหล้าเก่าเก็บชุดนี้ดู
เพราะหลังจากเริญทำหน้าที่แทนหลงจู้มานานหลายปี

จนต่อมาหลงจู้วางมือทั้งหมดมอบให้เริญทำหน้าที่แทน
พร้อมกับแต่งตั้งเริญเป็นผู้จัดการแทนตน
กิจการโรงเหล้าก็ก้าวหน้า  ยอดขายดีขึ้น ๆ ทุก ๆ ปี
ส่วนตัวหลงจู้ก็กลับไปอยู่บ้าน จิบน้ำชา ไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ
หรือเล่นไพ่นกกระจอกเป็นงานอดิเรก

ส่วนเริญก็ยังไปมาหาสู่พ่อตาเป็นประจำ
แล้วทำงานร่วมกับโอวหมักกุ๊กกุนซือคนเดิมของพ่อ
กุนซือรายนี้ภาษาในวงการมือปืนเรียกว่า ตาปลาดุก
คือเรียบเฉยไม่มีแววตา  ตาไม่เป็นประกาย
เก็บอาการ  ไม่มีอาการลุกลิก หรือแสดงอากัปกริยาใด ๆ

ในวงการมือปืนจะยอมรับและหวาดเกรง
คนตาปลาดุกแบบนี้อย่างแรง
เพราะเป็นแบบ One Shot Dead นัดเดียวไม่พลาดเป้า
ไม่ต่างกับลี้คิมฮวง  มีดบินไม่พลาดเป้า
ซัดคราใด ฝ่ายตรงข้าม ตายคามีดทุกครา

เริญสนิทกับหัวหน้ากรมโรงเหล้าคนนี้มาก
มีอะไรมักจะไหว้วานขอความร่วมมือ
หรือเป็นทางด่วนในการพบปะ
อธิบดีกรมโรงเหล้าทุกครั้ง
จนหัวหน้าคนนี้ต่อมาได้เป็นอธิบดีกรมโรงเหล้า

เริญจึงไปพบเจ้าของโรงเหล้าเดิมพร้อมกับกุนซิอ
ที่โรงเหล้าแถวใกล้ ๆ กับวัดพระปฐมเจดีย์ของศยมกุก
มีเหล้าในโกดังวางใส่ถังเก็บจำนวนมากมาย
แต่ขายไม่ได้  ขายไม่ออก ยิ่งขาย ยิ่งขาดทุน
เลยถอยดีกว่า  ไม่เอาดีกว่า  จะสู้ต่อไป
ก็ไม่รู้ว่า จะเป็นอย่างไร  หรือตาย ๆ ๆ ๆ

เหล้านี้เคยใช้นางแบบหนังโป้โฆษณา
เธอชื่อว่า สิริขวัญ-ไก่แดง
เหล้าดีแต่การตลาดไม่ดี
ตามที่นักวิเคราะห์ตลาดมักพูดกัน

แต่เริญ กุนซือ หัวหน้า ชิมแล้ว
บอกว่ารสชาติยังไม่นิ่งอย่างหนึ่ง
อายุเหล้าโอเค  เก่าเก็บเหมาะสมแล้ว
แต่จะทำการตลาดอย่างไรดี
และทำให้รสชาตินิ่งได้อย่างไร

---

ในยุคนั้นมีมือปรุงเหล้าฉกาจของศยมกุก
ชื่อเล่นว่า จุล เก่งมากกับเรื่องรสชาติ
กับความนิ่งของเหล้าตราแม่น้ำของ
ถ้าได้ตัวมาเป็นที่ปรึกษา
หรือปรุงเหล้าเก่าในขวดใหม่
รับรองรุ่งแน่  รวมทั้งการตลาดในมือเริญ
มีสิทธิ์ขายได้แบบถล่มทะลาย

แต่เรื่องนี้เริญกับโอวหมักกุ้ยไม่ยอมพูดถึง
นิ่งเงียบรับฟังข้อเสนออีกฝ่ายตลอดเวลา
ขณะเดียวกันในช่วงระหว่างการเจรจา
เมื่อยังไม่มีการตกลงเรื่องราคาก็ปรึกษาพ่อตา
ถึงวิธีการและเงื่อนไขในการลงทุนอนาคต

จนได้ข้อยุติว่า
เจ้าของโรงเหล้าเดิมยอมขายราคาเท่าใด
ขอ options ถึอหุ้นกี่ %
ยอมถอยห่างเป็นหุ้นส่วนน้อย
และให้ทีมเริญเข้าบริหารกิจการทั้งหมดที่มี
หลังจากที่กรมโรงเหล้าอนุมัติให้เข้าครอบงำกิจการแล้ว
เพราะยุคนั้นการเปลี่ยนมือโรงเหล้าเป็นเรื่องใหญ่
ต้องผ่านการอนุมัติจากกรมโรงเหล้า/รัฐมนตรี