มรดกของแม่...
ตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ ในห้องของแม่จะมีโต๊ะอยู่ตัวหนึ่ง ที่ลิ้นชักมักล็อคไว้เสมอ ส่วนกุญแจนั้นแม่เก็บไว้ที่เก๊ะตู้เสื้อผ้าของแม่ ไม่มีลูกคนไหนที่กล้าเปิดลิ้นชักอันเป็นที่เก็บของมีค่าของแม่ แม้แต่คนเดียว!
จนวันที่แม่เสียชีวิต พี่สาวคนรองจึงพาพวกเราไปเปิดลิ้นชักของแม่ พวกเราต่างพากันงง! ในลิ้นชักไม่มีอะไรนอกจากสมุดบันทึกเล็กๆเล่มหนึ่ง ข้างในสมุดเป็นลายมือของแม่ จดบันทึกวันเดือนปีเกิดของพวกเราและหลานๆทุกคน แม่จดละเอียดแม้แต่เวลาตกฟาก วันสากล วันไทย
นี่หรือคือสมบัติที่แม่รักนักหนา ! พูดไปผมก็อยากจะร้องไห้แม่บอกพวกผมเสมอว่า ทรัพย์สมบัติทั้งชีวิตของแม่ก็คือลูกของแม่
แม่ทุ่มเทใช้ทั้งชีวิตสั่งสอนกล่อมเกลาพวกเรา
ลูกของแม่ทุกคนไม่มีใครเป็นคนเห็นแก่ตัว ทุกคนต่างถ้อยทีถ้อยอาศัย เราทุกคนต่างรู้จักแบ่งปัน
ผมเป็นลูกคนที่5ในจำนวนพี่น้อง6คน ผมยังจำได้เสมอ สมัยเด็กๆ เวลาแม่พาพวกเราไปเที่ยว แม่มักจะซื้อไอติมแจกพวกเรา แต่แม่จะซื้อแค่6ไม้เท่านั้น แม่ไม่เคยซื้อให้ตัวเองเลย แม่บอกกับพวกเราว่า
“ให้แม่กัดคนละคำนะ”
ผมเป็นน้องคนเล็ก พอมาถึงตาผม ผมเฝ้าอธิษฐานในใจ
“ขอให้แม่กัดไอติมของผมคำเล็กๆก็พอ หรือไม่ไม่ต้องกัดเลยจะดีกว่า!”
แต่พอมาถึงผม แม่มักจะกัดคำใหญ่จนผมหน้าบึ้ง
“โธ่! ก็ทำไมแม่ต้องมากัดของผมซะคำใหญ่”
แต่มันกลายมาเป็นความเคยชิน เวลาพวกเรามีอะไรอร่อยๆ เรามักจะให้แม่กินก่อนเสมอ ถ้าวันไหนไม่เห็นแม่อยู่บ้าน พวกเรามักจะถามคำถามที่เหมือนๆกันก็คือ
“แม่ล่ะ? แม่ไม่อยู่เหรอ?”
มันรู้สึกเหมือนว่าถ้าไม่ได้ให้แม่กินก่อน ของกินที่แสนจะอร่อยนั้นมันจะไม่อร่อยไปในทันทีเลย
ก่อนที่แม่จะสิ้นใจ แม่อยากกินอาหารอยู่ 2 อย่าง อย่างที่หนึ่งก็คือน้ำเต้าหู้เจ้าเก่าที่แม่ชอบกิน และก็ลูกพลับ ผมรีบบึ่งรถไปซื้อน้ำเต้าหู้เจ้าประจำที่หน้าวัดมาให้แม่ที่โรงพยาบาล แม่รู้สึกดีใจมาก
“อร่อยไม่เปลี่ยนเลยลูกเอ้ย!”
แค่ได้ฟังแม่พูดอย่างนี้ ผมก็รู้สึกภูมิใจเหลือเกินแล้ว
ส่วนลูกพลับนั้น พี่สาวไม่รู้จะไปหามาจากไหน เพราะตลาดใกล้บ้านไม่มีขาย
พี่ก็เลยซื้อส้มโอเชี่ยนมาให้แม่แทน แม่ได้แต่บอกว่า
“ช่วงหลังมานี้ ลูกพลับไม่ค่อยอร่อยเหมือนเดิมนะ ลูกว่าไหม?”
บ่ายนั้น ผมไปประชุมบริษัทแทนเจ้านาย ที่งานประชุมนั้น เจ้าภาพเขาเอาลูกพลับมาเลี้ยงทุกคน ผมก็เลยขอลูกพลับกลับบ้าน 6 ลูก
จากนั้นก็บึ่งรถไปโรพยาบาล ผมเดินไปกอดแม่ที่เตียง
“แม่ครับ หนูได้ลูกพลับมา6ลูก แม่กินลูกพลับนะครับ”
จากนั้นผมก็ปอกลูกพลับให้แม่กิน2ลูก แม่ได้แต่ยิ้มดีใจ
“อื่ม อร่อยจริงๆ ลูกพลับลูกนี้รสชาติดีจริงๆ ”
ผมมองแม่กินอย่างมีความสุข ก็ได้แต่แอบปาดน้ำตา
จากนั้น 3 วันแม่ก็เสียชีวิต ผมไม่รู้สึกเสียใจ เพราะแม่ได้กินสิ่งที่แม่ชอบกินตั้งแต่สมัยเด็กๆ ทั้ง 2 อย่าง
แม่จากพวกเราไปด้วยรอยยิ้ม แม้แม่จะไม่มีมรดกซึ่งเป็นทรัพย์สินเงินทองให้ลูกหลานเลย แต่แม่ได้ให้สมบัติอันล้ำค่าให้แก่พวกเรา แม่สอนให้เราเป็นคน เป็นคนที่รู้จักแบ่งปัน ทำให้ลูกๆ และหลานๆ ของแม่รู้ว่า “การแบ่งปันคือความสุข”
~นุสนธิ์บุคส์~
พ่อแม่มีชีวิตอยู่ก็ชื้ออาหารไปฝากท่าน ตอนนี้ได้แต่ใส่บาตรไปให้ท่าน
มรดกของแม่...
ตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ ในห้องของแม่จะมีโต๊ะอยู่ตัวหนึ่ง ที่ลิ้นชักมักล็อคไว้เสมอ ส่วนกุญแจนั้นแม่เก็บไว้ที่เก๊ะตู้เสื้อผ้าของแม่ ไม่มีลูกคนไหนที่กล้าเปิดลิ้นชักอันเป็นที่เก็บของมีค่าของแม่ แม้แต่คนเดียว!
จนวันที่แม่เสียชีวิต พี่สาวคนรองจึงพาพวกเราไปเปิดลิ้นชักของแม่ พวกเราต่างพากันงง! ในลิ้นชักไม่มีอะไรนอกจากสมุดบันทึกเล็กๆเล่มหนึ่ง ข้างในสมุดเป็นลายมือของแม่ จดบันทึกวันเดือนปีเกิดของพวกเราและหลานๆทุกคน แม่จดละเอียดแม้แต่เวลาตกฟาก วันสากล วันไทย
นี่หรือคือสมบัติที่แม่รักนักหนา ! พูดไปผมก็อยากจะร้องไห้แม่บอกพวกผมเสมอว่า ทรัพย์สมบัติทั้งชีวิตของแม่ก็คือลูกของแม่
แม่ทุ่มเทใช้ทั้งชีวิตสั่งสอนกล่อมเกลาพวกเรา
ลูกของแม่ทุกคนไม่มีใครเป็นคนเห็นแก่ตัว ทุกคนต่างถ้อยทีถ้อยอาศัย เราทุกคนต่างรู้จักแบ่งปัน
ผมเป็นลูกคนที่5ในจำนวนพี่น้อง6คน ผมยังจำได้เสมอ สมัยเด็กๆ เวลาแม่พาพวกเราไปเที่ยว แม่มักจะซื้อไอติมแจกพวกเรา แต่แม่จะซื้อแค่6ไม้เท่านั้น แม่ไม่เคยซื้อให้ตัวเองเลย แม่บอกกับพวกเราว่า
“ให้แม่กัดคนละคำนะ”
ผมเป็นน้องคนเล็ก พอมาถึงตาผม ผมเฝ้าอธิษฐานในใจ
“ขอให้แม่กัดไอติมของผมคำเล็กๆก็พอ หรือไม่ไม่ต้องกัดเลยจะดีกว่า!”
แต่พอมาถึงผม แม่มักจะกัดคำใหญ่จนผมหน้าบึ้ง
“โธ่! ก็ทำไมแม่ต้องมากัดของผมซะคำใหญ่”
แต่มันกลายมาเป็นความเคยชิน เวลาพวกเรามีอะไรอร่อยๆ เรามักจะให้แม่กินก่อนเสมอ ถ้าวันไหนไม่เห็นแม่อยู่บ้าน พวกเรามักจะถามคำถามที่เหมือนๆกันก็คือ
“แม่ล่ะ? แม่ไม่อยู่เหรอ?”
มันรู้สึกเหมือนว่าถ้าไม่ได้ให้แม่กินก่อน ของกินที่แสนจะอร่อยนั้นมันจะไม่อร่อยไปในทันทีเลย
ก่อนที่แม่จะสิ้นใจ แม่อยากกินอาหารอยู่ 2 อย่าง อย่างที่หนึ่งก็คือน้ำเต้าหู้เจ้าเก่าที่แม่ชอบกิน และก็ลูกพลับ ผมรีบบึ่งรถไปซื้อน้ำเต้าหู้เจ้าประจำที่หน้าวัดมาให้แม่ที่โรงพยาบาล แม่รู้สึกดีใจมาก
“อร่อยไม่เปลี่ยนเลยลูกเอ้ย!”
แค่ได้ฟังแม่พูดอย่างนี้ ผมก็รู้สึกภูมิใจเหลือเกินแล้ว
ส่วนลูกพลับนั้น พี่สาวไม่รู้จะไปหามาจากไหน เพราะตลาดใกล้บ้านไม่มีขาย
พี่ก็เลยซื้อส้มโอเชี่ยนมาให้แม่แทน แม่ได้แต่บอกว่า
“ช่วงหลังมานี้ ลูกพลับไม่ค่อยอร่อยเหมือนเดิมนะ ลูกว่าไหม?”
บ่ายนั้น ผมไปประชุมบริษัทแทนเจ้านาย ที่งานประชุมนั้น เจ้าภาพเขาเอาลูกพลับมาเลี้ยงทุกคน ผมก็เลยขอลูกพลับกลับบ้าน 6 ลูก
จากนั้นก็บึ่งรถไปโรพยาบาล ผมเดินไปกอดแม่ที่เตียง
“แม่ครับ หนูได้ลูกพลับมา6ลูก แม่กินลูกพลับนะครับ”
จากนั้นผมก็ปอกลูกพลับให้แม่กิน2ลูก แม่ได้แต่ยิ้มดีใจ
“อื่ม อร่อยจริงๆ ลูกพลับลูกนี้รสชาติดีจริงๆ ”
ผมมองแม่กินอย่างมีความสุข ก็ได้แต่แอบปาดน้ำตา
จากนั้น 3 วันแม่ก็เสียชีวิต ผมไม่รู้สึกเสียใจ เพราะแม่ได้กินสิ่งที่แม่ชอบกินตั้งแต่สมัยเด็กๆ ทั้ง 2 อย่าง
แม่จากพวกเราไปด้วยรอยยิ้ม แม้แม่จะไม่มีมรดกซึ่งเป็นทรัพย์สินเงินทองให้ลูกหลานเลย แต่แม่ได้ให้สมบัติอันล้ำค่าให้แก่พวกเรา แม่สอนให้เราเป็นคน เป็นคนที่รู้จักแบ่งปัน ทำให้ลูกๆ และหลานๆ ของแม่รู้ว่า “การแบ่งปันคือความสุข”
~นุสนธิ์บุคส์~