วันที่ 8 : จอมวางแผนในเงามืด

[ชายผู้เป็นดั่งตำนาน]

(2)



[Joshua : Part]

               

                คุณเคยสงสัยมั้ยครับ ว่าต้นต่อเหตุการณ์มันมาจากไหน? มอร์แกนไปที่หอประชุมได้ยังไง ทั้งๆ ที่ถูกจับถ่วงน้ำไว้อยู่?  ประตูของหอประชุมถูกปิดตายได้ยังไง ทั้งๆ ที่ตอนแรกมันแค่ถูกปิดจากด้านในไม่ใช่ด้านนอก? ครับ เรื่องทั้งหมด มันมาจากผมเอง

                .

                .

                .

                .

                .

                หลังจากที่ผมแบกมอร์แกนที่อยู่ในกระสอบไปที่ท้ายรถ ผมก็เหลือบดูนาฬิกาที่ข้อมือ ตอนนี้ก็เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่า ได้เวลาเริ่มพิธีสถาปนาของโรงเรียนแล้ว ผมเช็คเหตุการณ์ในหอประชุมผ่านสมาร์ทโฟนที่เชื่อมเน็ตเวิร์คออนไลน์กับกล้องวงจรปิดบนหอประชุม ภาพในจอทำผมยิ้มออกมา รู้สึกเหมือนโชคจะเข้าข้างผมนะ สปอร์ตไลท์บนหอประชุมตกลงมาแตก ทำให้พิธีต้องเลือนออกไปเป็นแปดโมงแทน เอาละครับ ผมต้องรีบไปแล้ว ไม่งันแผนที่ผมตั้งใจไว้ มันอาจต้องเปลี่ยนแปลงอีก







                ผมปล่อยมอร์แกนที่อยู่ในกระสอบลงที่หน้าบันไดทางขึ้น ก่อนจะรีบกลับไปยังที่ประจำของผม ผมสั่งยามหน้าประตูโรงเรียนให้ล็อคปิดประตูโรงเรียนเอาไว้ พร้อมกับป้อนคำสั่งความปลอดภัยลงไป เท่านี้ก็พอจะปิดตายโรงเรียนไปได้ขั้นนึ่งแล้ว แต่เท่านี้มันไม่พอหรอกครับ สำคัญเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น  ผมมองผ่านจอแล้วเหยียดยิ้มออกมาเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่ผมคาดการณ์ไว้ คนสวนในโรงเรียนที่กำลังจะไปรดน้ำต้นไม้ตามปกติ ดูตกใจมากที่เจอกระสอบที่มีร่างมอร์แกนอยู่ข้างใน ที่ผมเอาไปปล่อยทิ้งไว้

                คุณรู้มั้ยครับ อันตรายจากนิสัยของมนุษย์ขั้นแรกคืออะไร...?

               

                .

                .

                .

                .

                .

                มันก็คือความสงสัยไงครับ

                เมื่อมนุษย์เริ่มมีความสงสัย ความอยากรู้อยากเห็นก็จะตามมา เพื่อไขข้อสงสัยที่ตนมี ก็เหมือนกับภาพตรงหน้าที่กำลังจะเกิดขึ้น คนสวนในโรงเรียนเมื่อเห็นกระสอบใหญ่วางอยู่แบบนั้น  ก็เริ่มสงสัยว่าข้างในกระสอบนั้นมีอะไร ก่อนจะค่อยๆ หยิบกรรไกรขึ้นมาตัดปากถุงออก และแล้ว...โศกนาฏกรรมก็เริ่มขึ้น ทันทีที่คนสวนเปิดปากถุงกระสอบออก มอร์แกนที่รอจังหวะนี้อยู่ก็ยันตัวเองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอนตัวลงไปกัดเข้าที่คอของคนสวนผู้น่าสงสาร จุดจบของตัวหมากที่น่าสงสาร กลายเป็นจุดเริ่มต้นของความสนุกครั้งใหญ่ที่ผมตื่นเต้นทุกวินาที

                เพียงไม่นานหลังมอร์แกนเข้าหอประชุมไป คนสวนที่โดนกัดเมื่อครู่ก็เริ่มมีอาการชักกระตุก ก่อนจะเริ่มไล่กัดผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ผมหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะกดโทรออกหาตัวหมากอีกตัวที่จะทำให้เกมของผมสนุกยิ่งขึ้น

                “สวัสดีครับ ผมโจชัวนะ ผมมีเรื่องบางอย่างที่อยากให้ท่านดูหน่อยนะครับ...” ผมกรอกเสียงผ่านสมาร์ทโฟน ก่อนจะส่งไฟล์ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่และเหตุการณ์บนหอประชุมที่กำลังอลวนอยู่ให้ปลายสายและลงมือปิดล็อคประตูของหอประชุมด้วยระบบรักษาความปลอดภัยอัตโนมัติ

                หลังจากนี้แหละครับ...โรงเรียนเซนต์โจชัวจะถูกปิดตายของจริง!





               



                หลังจากได้คำตอบตามที่คาด ผมก็ดูเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นบนหอประชุมด้วยความตื่นเต้น  อ่อ! ผมมีข่าวดีจะบอกคุณคนแรกด้วยละ เซนต์โจชัวแห่งนี้ กำลังจะถูกกองกำลังทหารของท่านนายพลซีซ่าปิดตาย ข่าวดียังไงนะหรอ หลังจากเกมของผมจบลง พวกเขาเหล่านี้จะทำการบูรณะโรงเรียนใหม่ทั้งหมดด้วยระเบิดไงละครับ ซึ่งที่ผมคาดการณ์ไว้ก็คงไม่เกินสามวัน คนในโรงเรียนทั้งหมดก็จะติดเชื้อไวรัสที่ถูกแพร่โดยมอร์แกน

                กล้องจับภาพของเซรีนไว้ หืมม กำลังยืนตัวแข็งอยู่เลยนี้ ผมจ้องมองเธอ จุดจบของเธอก้คงไม่ต่างอะไรกับคนอื่น หมากที่ผลหลงคิดว่าน่าจะสร้างความตื่นเต้นให้ กลับดูอ่อนแอและแสนไร้ค่าขึ้นมาทันที ผมคิดไว้ว่าเธอคงจะยืนนิ่งๆ ให้ผู้ป่วยติดเชื้อพุ่งมากัดเหมือนคนอื่นๆ

                   แต่ว้าวว ผิดคาด

                    วินาทีที่เธอกำลังจะโดนผู้ป่วยติดเชื้อพุ่งเข้าใส่ เธอกลับเอาตัวรอดด้วยการยกเก้าอี้ที่อยู่ใกล้มือ ฟาดใส่อย่างเต็มแรง ผมเห็นเธอยกเก้าอี้ขึ้นฟาดใส่ร่างที่ล้มลงไปอย่างบ้าคลั่ง แววตาของเธอเปลี่ยนไป แววตาที่หวาดกลัวเปลี่ยนไปเป็นแววตาของนักสู้ และนั้นก็จุดประกายความสนใจของผมอีกครั้ง

                เซรีน เธอนี่มันน่าสนใจจริงๆ





                ผมเฝ้ามองดูท่าทีที่เปลี่ยนไปของเธออย่างตื่นเต้น การกระทำของเธอทำเอาผมอดทึ่ง ใครจะไปคิดละว่าเธอจะเป็นแม่พระขนาดนี้ ขณะที่เซรีนและเพื่อนๆ ของเธอหนีเข้าไปที่ช่องระบายลมแล้ว เธอกลับลงมาช่วยคนที่ยังเหลือรอดในหอประชุมอีก







                เวลาผ่านไปสักพัก ภาพของเซรีนหายไปแล้ว ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เธออยู่ส่วนไหนของโรงเรียน แต่ที่ผมรู้นั้นกำลังมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญรอผมอยู่ในห้องพักของผม ภาพของกลุ่มผู้หญิงที่ค่อยๆ หย่อนตัวลงจากช่องลมลงมาทีละคน  ผมไม่รู้หรอกว่าผ้หญิงที่เป็นฝาแฝดกับผู้หญิงท่าทางเบื่อโลกคนนั้นเป็นใคร แต่ที่ผมสนใจคือผู้หญิงที่พึ่งลงมาถึงต่างหาก เธอคนนั้นคือคาเรน ผมลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่แล้วรีบเดินไปยังห้องพักทันที ตัวผมตอนนี้อดจะตื่นเต้นไม่ได้ แค่คิดว่าจะได้เจอตัวหมากที่ผมสนใจ ลองหามีคาเรนอยู่ด้วยแล้วยังไงก็ต้องมีเซรีนอยู่ด้วย ผมหยุดเดินอยู่ที่หน้าห้อง ก่อนจะหมุนลูกบิด

                แกร๊ก!

          หืม...

                แกร๊ก! แกร๊ก! แกร๊ก!

         ผมเริ่มหมุนลูกบิดไปมา เมื่อพบว่าประตูถูกล็อค?

                “หึ...” ดีที่ผมพบกุญแจไว้  

                แอ๊ด...

                ห้องพักของผมจากที่เมื่อครู่ในจอเต็มไปด้วยกลุ่มคน แต่ตอนนี้กลับว่างเปล่า ผมแอบหัวเราะนิดๆ ก่อนจะเดินไปที่เตียง ที่ซ่อนสุดฮิต เวลาเล่นซ่อนแอบ  ผมหวังเอาไว้ว่าคนอย่างเซรีนจะแอบอยู่ที่ใต้เตียง เพราะถึงแม้เธอจะมีทักษะในการต่อสู้ที่ดี แต่แววตาของเธอก็ดูใสซื่อเหมือนกับเด็กๆ เพราะงัน ผมจึงคิดว่าเธอคงจะแอบอยู่ใต้เตียงตามที่หวังไว้  ผมย่อตัวลงกับพื้นก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดผ้านวมที่คลุมเตียงไว้ออกอย่างช้าๆ พร้อมกับแกล้งทำน้ำเสียงตกใจ

                “โอ๊ะ มีคนซ่อนอยู่ตรงนี้จริงด้วยแหะ”

                “โจชัว...” แม้ว่าผมไม่เคยได้ยินเสียงของเซรีน แต่ผมก็รู้ว่าเสียงที่ตอบกลับมานี่ไม่ใช่เธอแน่นอน ร่างบางที่ซ่อนอยู่ใต้เตียง เรียกชื่อผมออกมาก่อนจะสลบลงไป อ่า...นี่มันเด็กบ้านเล็ก ผมลุกขึ้นยืนทันทีหลังจากรู้ว่าร่างข้างใต้ที่แอบอยู่ไม่ใช่คนที่ผมหวังจะเจอ

                “นายเป็นใคร” คำถามดังขึ้นข้างหลังผม และเมื่อผมหันกลับไปก็เจอกับเด็กสาวหน้าตาเบื่อโลกคนนั้น

                “ถามคนที่พึ่งหมดสติไปสิ ดูเหมือนเธอจะรู้จักผมนะ J” ผมกวาดตามองรอบห้อง หวังว่าจะเจอคนที่ผมอยากเจอ แต่ผมก็พบกับความว่างเปล่า

                “เซรีนไม่อยู่ด้วยหรอกหรอ” ประโยคนี่ผมพูดกับตัวเองเบาๆ แต่เด็กสาวตรงหน้ากลับตอบคำถามด้วยเสียงราบเรียบ

                “เซรีน เธอหลงกับพวกเรา นายจะตอบคำถามของฉันได้รึยังว่านายเป็นใคร แล้วนายรู้จักกับเซรีนด้วยหรอ” ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำตอบที่ได้มา ความคิดบางอย่างแล่นขึ้นมา ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ถ้าผมจะแสดงละครดูบ้างมันก็อาจจะน่าสนุกดีเหมือนกัน


                “ผมก็เหมือนกับพวกคุณ พอดีผมออกมาได้ก่อนที่ประตูจะปิด แล้วบังเอิญหนีมาทางนี้ เห็นประตูห้องล็อคอยู่ ก็เลยลองหากุญแจดู เห็นกุญแจห้องตกอยู่ ก็เลยลองไขดู แล้วก็ปิงโก้! เจอกับพวกคุณเข้า” ผมเชื่อว่า ถ้าผมตามกลุ่มคนพวกนี้ไป ผมอาจจะได้เจอกับเซรีน แต่ดูจากแววตาของคนตรงหน้าแล้ว เหมือนเขาจะไม่เชื่อที่ผมถูกสักเท่าไร แต่นั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมสนใจหรอก คนพวกนี้ไม่มีใครรู้จักตัวตนของผมเลย ตราบใดที่ผมยังเล่นละครต่อไป พวกเขาก็ไม่มีทางรู้ แต่ว่า..ตัวปัญหาของผมก็คือคาเรนที่หมดสติอยู่ ผมคงต้องจัดการอะไรบางอย่างกับเธอ ก่อนที่เธอจะปากสว่างบอกพวกนี้ออกไปว่าผมคือใคร J


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้55555555 ไม่รู้ทำไมลงบทของโจชัวที่เว็บไหน คนอ่านถึงคอมเมนต์แต่ว่าโจชัวโรคจิตทั้งนั้นเลย TOT แม้ว่าบทนี้โจชัวจะร้ายก็จริง แต่บทต่อๆ ไปโจชัวร้ายกว่านี้อีกค่ะ 5555555 ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านนะคะที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่อง ขอบคุณค่ะ >< ((ที่เห็นลงได้ทุกวันนี้ไม่ใช่อะไรค่ะ มันเป็นบทที่แต่งไว้แล้ว 555555 บทต่อๆ ไปยังไม่ได้เเต่งไว้เลย คาดเดาว่าอาจจะมีดองค้างไว้อีกนานเลย 55555555))