อ่านบทละครใน truelife มาแล้วก็งงว่าละครวันนี้ทำไมฉากนี้หายไป ความจริงคือมาก่อนฉากกินข้าวอีกนะ ไปๆมาๆจบตอนวันนี้หนูนาเปลี่ยนชุดเข้านอนแล้ว งงเลย
ที่แปลงสัก เห็นสักใหญ่ยืนต้นอย่างสมบูรณ์หนูนามองตาปรอยๆ สีหนาทหันมาเห็นสีหน้านั้นเข้าก็ทักขึ้น “เสียดายไม่อยากให้ล้มไม้ล่ะสิ”
“ค่ะ ไม้ใหญ่เลี้ยงมาตั้งสิบกว่าปี พอคิดว่าต้องตัดทั้งที่ประเทศไทยเรากำลังจะเป็นทะเลทรายอยู่แล้ว เลยไม่ค่อยสบายใจ”
สีหนาทเขย่าหัวหนูนาที่สวมหมวกของเขาอยู่ “นี่เป็นสักที่ปลูกเพื่อการค้านะ จริงๆแล้วการตัดไม้ของที่นี่เป็นการช่วยชาติซะด้วยซ้ำ”
หนูนาถอยหลบมือสีหนาท “ตัดไม้นี่น่ะเหรอคะ ช่วยชาติ?”
“ก็ช่วยลดการตัดไม้ทำลายป่าไงล่ะ ตลาดข้างนอกน่ะต้องการไม้สักเยอะมาก ถ้าไม่มีไร่สักเอกชนแบบที่นี่ ป่าได้เหี้ยนหมด!ทุกวันนี้ก็ลักลอบกันเยอะอยู่แล้ว เห็นมั๊ย ตรวจบ้านข้าราชการหรือนักการเมืองทุจริตทีไร ยังต้องเจอไม้สักผิดกฎหมายทุกที!” หนูนาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ไปรอด้านโน้น เดี๋ยวซุ่มซ่ามทำของฉันพัง”
หนูนาค้อน น้อยใจนิดๆ “แหม ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉัน จะทำอะไรพังได้ค่ะ”
“ครัวยังทำไหม้มาแล้ว จำไม่ได้เหรอ”
หนูนาพูดไม่ออก ได้แต่ทำหน้างอ มองค้อน ก่อนจะเดินออกไป สีหนาทอมยิ้ม มองหนูนาเอ็นดู แล้วก็หันไปสั่งงานกับคนงาน หนูนายืนอยู่ดีดีก็เห็นหอยทากบนพื้น หนูนาเดินไปหยิบขึ้นมา “มาทำอะไรแถวนี้ เดี๋ยวก็โดนเหยียบตายหรอก” หนูนาหันไปมองหาที่ทางที่จะเอาหอยทากไปปล่อย เห็นมุมหนึ่ง จึงเดินออกไป
สีหนาทสั่งงานเสร็จหันมาทางหนูนาก็ตกใจที่หนูนาหายไปแล้ว สีหนาทหน้าเสีย “หายไปไหน??” สีหนาทเป็นห่วงขึ้นมาทันที
หนูนาเอาหอยทากวางบนใบไม้ใบหนึ่ง....สีหน้าสบายใจ“ปลอดภัยแล้วนะเจ้าหอยทาก”
อีกด้าน สีหนาทตามหาหนูนา หน้าตาเป็นกังวลใจมาก “หนูนา...หนูนา!!!” สีหนาทหันมองหาไปรอบๆ ไม่นานหนูนาเดินออกมา สีหนาทยังไม่เห็น กำลังจะเรียก “หนู..” เขาหันไปเห็นพอดี “หายไปไหนมาห๊ะ!!”
หนูนาตกใจ “ฉันเอาหอยทากไปปล่อยค่ะ”
สีหนาทเหวอไปนิดนึง “เอาหอยทากไปปล่อย?? นี่ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่มั๊ย”
“ค่ะ คุณไม่ได้ฟังผิด”
“เธอสติดีป่ะเนี่ย” เขาเป็นห่วงมากเลยโมโห “ถ้าเกิดเธอหลงป่าไป จะทำยังไง”
หนูนางงๆ “ฉันเดินออกไปแค่นิดเดียว ไม่หลงหรอก”
“รู้ได้ไงว่าไม่หลง นี่ป่านะ ไม่ใช่สวนในบ้านที่เธอจะเดินไปไหนมาไหนก็ได้ ผิดทิศแค่นิดเดียว ก็หลงทางแล้ว ไม่ห่วงตัวเอง ก็อย่าทำให้คนอื่นเป็นห่วง” หนูนามองหน้าสีหนาทนิ่งไปซักพัก สีหนาทสงสัย “มองหน้าฉันทำไม”
“อย่าบอกนะว่าคุณเป็นห่วงฉัน” หนูนาถามอย่างแอบรู้สึกดี
สีหนาทหน้าถอดสีที่ถูกจับได้ รีบเปลี่ยนเรื่อง “กลับกันได้แล้ว” เขาหันหลังจะเดินไป หนูนายิ้มออกมา สีหนาทเอะใจหันมา “ยืนอยู่อีกทำไม มาสิ...!”
“ค่ะ...” หนูนากำลังจะเดิน แต่สะดุด หน้ากำลังจะคะมำ
สีหนาทรีบเข้ามารับเอาไว้ได้ทัน หนูนาชะงัก “ซุ่มซ่ามได้ตลอดเวลา” หนูนาหน้ามุ่ย
สีหนาทประคองหนูนาให้ยืน แต่หนูนาเจ็บข้อเท้า พอขยับก็ร้องออกมา“โอ๊ยยย!”
“เจ็บเหรอ???”
“ค่ะ แต่ฉันค่อยๆเดินไปก็ได้”
“ไม่ต้อง”
หนูนานิ่วหน้า ยังไม่ทันพูดอะไร สีหนาทอุ้มหนูนาขึ้นมา หนูนาตกใจจนต้องเอามือคล้องคอสีหนาทแน่น พอหันไปก็เจอหน้าสีหนาทห่างกันไม่ถึงคืบ ทั้งคู่ต่างเขิน แต่สีหนาทเก็บอาการเก่งมาก
หนูนารีบคลายมือออก “ปล่อยฉันลงเถอะค่ะ ฉันเดินได้จริงๆ”
“ฉันไม่ได้ห่วงว่าเธอจะเดินเองไม่ได้ แต่ถ้าปล่อยให้เดินเอง มันช้า ไม่ทันใจฉัน กอดแน่นๆ ฉันรีบ” สีหนาทรีบเดินแล้วหันไปลอบยิ้มอย่างรู้สึกดี ส่วนหนูนาเขินมากมาย
สีหนาทอุ้มหนูนากลับมา ทำเอาคนงานทุกคนหันไปมองสีหนาทกับหนูนาเป็นตาเดียว นารารู้สึกขัดเขิน “ฉันหายเจ็บแล้ว ปล่อยฉันลงนะคะ”
สีหนาทวางหนูนาลงบนพื้น “อยู่ใกล้ฉันเอาไว้ !การล้มไม้เป็นงานอันตรายที่สุด ฉันไม่อยากตามแซะเธอออกจากใต้ไม้”
หนูนาหน้ามุ่ย หาว่าเราจะซุ่มซ่ามอีกแล้ว! แต่ก็ยอมเดินมาใกล้สีหนาทตามคำสั่ง เลื่อยยนต์ดังกระหึ่ม!!! หนูนาตกใจ ขยับเข้าไปติดกับสีหนาทโดยไม่รู้ตัว สีหนาทหันไปมอง เสียงเลื่อยดังมากจนหนูนาหน้ามุ่ย สีหนาทเห็นสีหน้าก็ยกมือขึ้นมาปิดหูหนูนาให้ หนูนาชะงัก มองหน้าสีหนาท ทั้งคู่มองหน้ากันเหมือนตกอยู่ในภวังค์แห่งความเงียบ ทั้งๆที่เสียงรอบข้างดังมาก
แล้วหนูนาก็ได้สติ เอามือสีหนาทออก “ฉันทำเองก็ได้ ขอบคุณ”
หนูนายกมือตัวเองขึ้นมาปิดหู สีหนาทแก้เก้อหันไปดูคนงาน
Cr,
http://dara.truelife.com/novel/3347002/10/3349911 
*ตามรักคืนใจ* ตัดฉากล้มไม้ นายสิงห์ปิดหูหนูนาออกหรอ ทำไมไม่มี??
ที่แปลงสัก เห็นสักใหญ่ยืนต้นอย่างสมบูรณ์หนูนามองตาปรอยๆ สีหนาทหันมาเห็นสีหน้านั้นเข้าก็ทักขึ้น “เสียดายไม่อยากให้ล้มไม้ล่ะสิ”
“ค่ะ ไม้ใหญ่เลี้ยงมาตั้งสิบกว่าปี พอคิดว่าต้องตัดทั้งที่ประเทศไทยเรากำลังจะเป็นทะเลทรายอยู่แล้ว เลยไม่ค่อยสบายใจ”
สีหนาทเขย่าหัวหนูนาที่สวมหมวกของเขาอยู่ “นี่เป็นสักที่ปลูกเพื่อการค้านะ จริงๆแล้วการตัดไม้ของที่นี่เป็นการช่วยชาติซะด้วยซ้ำ”
หนูนาถอยหลบมือสีหนาท “ตัดไม้นี่น่ะเหรอคะ ช่วยชาติ?”
“ก็ช่วยลดการตัดไม้ทำลายป่าไงล่ะ ตลาดข้างนอกน่ะต้องการไม้สักเยอะมาก ถ้าไม่มีไร่สักเอกชนแบบที่นี่ ป่าได้เหี้ยนหมด!ทุกวันนี้ก็ลักลอบกันเยอะอยู่แล้ว เห็นมั๊ย ตรวจบ้านข้าราชการหรือนักการเมืองทุจริตทีไร ยังต้องเจอไม้สักผิดกฎหมายทุกที!” หนูนาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ไปรอด้านโน้น เดี๋ยวซุ่มซ่ามทำของฉันพัง”
หนูนาค้อน น้อยใจนิดๆ “แหม ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉัน จะทำอะไรพังได้ค่ะ”
“ครัวยังทำไหม้มาแล้ว จำไม่ได้เหรอ”
หนูนาพูดไม่ออก ได้แต่ทำหน้างอ มองค้อน ก่อนจะเดินออกไป สีหนาทอมยิ้ม มองหนูนาเอ็นดู แล้วก็หันไปสั่งงานกับคนงาน หนูนายืนอยู่ดีดีก็เห็นหอยทากบนพื้น หนูนาเดินไปหยิบขึ้นมา “มาทำอะไรแถวนี้ เดี๋ยวก็โดนเหยียบตายหรอก” หนูนาหันไปมองหาที่ทางที่จะเอาหอยทากไปปล่อย เห็นมุมหนึ่ง จึงเดินออกไป
สีหนาทสั่งงานเสร็จหันมาทางหนูนาก็ตกใจที่หนูนาหายไปแล้ว สีหนาทหน้าเสีย “หายไปไหน??” สีหนาทเป็นห่วงขึ้นมาทันที
หนูนาเอาหอยทากวางบนใบไม้ใบหนึ่ง....สีหน้าสบายใจ“ปลอดภัยแล้วนะเจ้าหอยทาก”
อีกด้าน สีหนาทตามหาหนูนา หน้าตาเป็นกังวลใจมาก “หนูนา...หนูนา!!!” สีหนาทหันมองหาไปรอบๆ ไม่นานหนูนาเดินออกมา สีหนาทยังไม่เห็น กำลังจะเรียก “หนู..” เขาหันไปเห็นพอดี “หายไปไหนมาห๊ะ!!”
หนูนาตกใจ “ฉันเอาหอยทากไปปล่อยค่ะ”
สีหนาทเหวอไปนิดนึง “เอาหอยทากไปปล่อย?? นี่ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่มั๊ย”
“ค่ะ คุณไม่ได้ฟังผิด”
“เธอสติดีป่ะเนี่ย” เขาเป็นห่วงมากเลยโมโห “ถ้าเกิดเธอหลงป่าไป จะทำยังไง”
หนูนางงๆ “ฉันเดินออกไปแค่นิดเดียว ไม่หลงหรอก”
“รู้ได้ไงว่าไม่หลง นี่ป่านะ ไม่ใช่สวนในบ้านที่เธอจะเดินไปไหนมาไหนก็ได้ ผิดทิศแค่นิดเดียว ก็หลงทางแล้ว ไม่ห่วงตัวเอง ก็อย่าทำให้คนอื่นเป็นห่วง” หนูนามองหน้าสีหนาทนิ่งไปซักพัก สีหนาทสงสัย “มองหน้าฉันทำไม”
“อย่าบอกนะว่าคุณเป็นห่วงฉัน” หนูนาถามอย่างแอบรู้สึกดี
สีหนาทหน้าถอดสีที่ถูกจับได้ รีบเปลี่ยนเรื่อง “กลับกันได้แล้ว” เขาหันหลังจะเดินไป หนูนายิ้มออกมา สีหนาทเอะใจหันมา “ยืนอยู่อีกทำไม มาสิ...!”
“ค่ะ...” หนูนากำลังจะเดิน แต่สะดุด หน้ากำลังจะคะมำ
สีหนาทรีบเข้ามารับเอาไว้ได้ทัน หนูนาชะงัก “ซุ่มซ่ามได้ตลอดเวลา” หนูนาหน้ามุ่ย
สีหนาทประคองหนูนาให้ยืน แต่หนูนาเจ็บข้อเท้า พอขยับก็ร้องออกมา“โอ๊ยยย!”
“เจ็บเหรอ???”
“ค่ะ แต่ฉันค่อยๆเดินไปก็ได้”
“ไม่ต้อง”
หนูนานิ่วหน้า ยังไม่ทันพูดอะไร สีหนาทอุ้มหนูนาขึ้นมา หนูนาตกใจจนต้องเอามือคล้องคอสีหนาทแน่น พอหันไปก็เจอหน้าสีหนาทห่างกันไม่ถึงคืบ ทั้งคู่ต่างเขิน แต่สีหนาทเก็บอาการเก่งมาก
หนูนารีบคลายมือออก “ปล่อยฉันลงเถอะค่ะ ฉันเดินได้จริงๆ”
“ฉันไม่ได้ห่วงว่าเธอจะเดินเองไม่ได้ แต่ถ้าปล่อยให้เดินเอง มันช้า ไม่ทันใจฉัน กอดแน่นๆ ฉันรีบ” สีหนาทรีบเดินแล้วหันไปลอบยิ้มอย่างรู้สึกดี ส่วนหนูนาเขินมากมาย
สีหนาทอุ้มหนูนากลับมา ทำเอาคนงานทุกคนหันไปมองสีหนาทกับหนูนาเป็นตาเดียว นารารู้สึกขัดเขิน “ฉันหายเจ็บแล้ว ปล่อยฉันลงนะคะ”
สีหนาทวางหนูนาลงบนพื้น “อยู่ใกล้ฉันเอาไว้ !การล้มไม้เป็นงานอันตรายที่สุด ฉันไม่อยากตามแซะเธอออกจากใต้ไม้”
หนูนาหน้ามุ่ย หาว่าเราจะซุ่มซ่ามอีกแล้ว! แต่ก็ยอมเดินมาใกล้สีหนาทตามคำสั่ง เลื่อยยนต์ดังกระหึ่ม!!! หนูนาตกใจ ขยับเข้าไปติดกับสีหนาทโดยไม่รู้ตัว สีหนาทหันไปมอง เสียงเลื่อยดังมากจนหนูนาหน้ามุ่ย สีหนาทเห็นสีหน้าก็ยกมือขึ้นมาปิดหูหนูนาให้ หนูนาชะงัก มองหน้าสีหนาท ทั้งคู่มองหน้ากันเหมือนตกอยู่ในภวังค์แห่งความเงียบ ทั้งๆที่เสียงรอบข้างดังมาก
แล้วหนูนาก็ได้สติ เอามือสีหนาทออก “ฉันทำเองก็ได้ ขอบคุณ”
หนูนายกมือตัวเองขึ้นมาปิดหู สีหนาทแก้เก้อหันไปดูคนงาน
Cr, http://dara.truelife.com/novel/3347002/10/3349911