เรามีความรู้สึกว่าเราซึมเศร้า เนือยๆกับชีวิต อยากเก็บตัว ไม่อยากออกไปพบสังคม พบผู้คน
แต่ตอนนี้เรามีหน้าที่เป็นนักศึกษา ซึ่งก็ต้องไปเรียน การไปเรียนนี่แหละที่เป็นปัญหากับเรามาก
เรารู้สึกแย่ที่ต้องเจอคนเยอะๆ รู้สึกแย่ที่ต้องแสร้งว่าตัวเองปกติดีเพื่ออยู่ในสังคม
การแกล้งยิ้ม แกล้งหัวเราะมันเหนื่อยและทรมานอะไรสิ้นดี
เราุหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้เลยครับ
ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับชีวิต ไม่รู้ว่าจะจัดการกับตัวเองยังไง
การออกจากบ้านไปเรียนไปเข้าสังคมในแต่ละวันมันเป็นเรื่องที่หนื่อยและฝืนใจเหลือเกิน
ครอบครัวก็พอจะเข้าใจแต่ก็ให้คำปรึกษาอะไรไม่ได้มากนัก การพบจิตแพทย์ก็ดูจะเป็นการแก้ปัญหาได้แค่ได้รับคำแนะนำแบบผิวเผิน
เรารู้สึกอยากพัก อยากอยู่เงียบๆ อยู่คนเดียว ไม่พร้อมที่จะออกไปเผชิญกับอะไรเลย เรารู้สึกว่ามหาวิทยาลัยไม่ใช่ที่ของเราเลย
จะดร็อปก็กลัวการปรับตัวใหม่เมื่อเข้าไปเรียนอีกครั้งหนึ่ง เพราะก็จะไม่เหลือคนที่เรารู้จักอยู่เเล้ว แล้วก็ยากต่อการตอบคำถามของคนอื่น
เราอยากขอคำแนะนำว่าเราควรทำอย่างไรต่อไปดี หรือทำยังไงให้เราดีขึ้นได้ ขอบคุณครับ