ถ้านักแสดงสักแต่ว่า "แสดง" ไม่อินกับบท มันก็เป็นเหมือนละครไทยไงครับ
คือ "สักแต่ว่า"เล่นไป  แบบนั้นไม่เรียกนักแสดงนะ ไม่มืออาชีพ

แต่นักแสดงอินแล้วต้องเอาต์ให้ได้ ไม่งั้นจะแสดงเป็นอาชีพไม่ได้
เพราะบางคนงานชุก มีเล่นหลายเรื่องในเวลาเดียวกัน คิวต่อกันเลย (เช่นนักแสดงรับเชิญซีรีส์ต่างๆ)
แล้วจะอินกับเรื่องเก่าไม่ยอมเอาต์ ก็จะเล่นเรื่องใหม่บทใหม่ไม่ได้ดี เสียงานเสียการอีก
คนเรียนการแสดงมาโดยตรง ครูจะสอนเลยว่าต้องฝึกเรื่องอินแล้วต้องเอาต์ให้ได้ครับ

ส่วนฉากดราม่ามากๆ อาการคัตแล้วกลับมาเป็นตัวเองอย่างไว หัวเราะร่านี่
ถ้าต้องย้ายกล้องแล้วถ่ายซ้ำฉากเดิมใหม่(แค่เปลี่ยนมุมกล้อง) ก็ทำไม่ได้นะครับ
เพราะต้องรักษาอารมณ์ในฉากให้ได้เท่าเดิม  ไม่งั้นอารมณ์มันไม่ต่อเนื่อง กระโดด
แถมถ้ามีเพื่อนร่วมแสดงซีนเดียวกัน แล้วคุณมาหลุดหัวเราะนี่ ไม่โปรมากๆ
ไม่ respect เพื่อนร่วมซีน  เพราะทำให้เพื่อนร่วมซีนเสียสมาธิ

---

อาการอินแล้วไม่เอาต์ นักแสดงสาย method acting ของอาจารย์ Stanislavsky เป็นกันเยอะมาก
(อย่าง ฌอน เพนน์ หรือ มาร์ลอน แบรนโด)
เพราะสาย method จะเน้นการฝึกตัวเองแบบ inside out คือต้องขุดหาตัวเองจากข้างในที่ตรงกับตัวละคร
แล้วแสดงออกมาให้ได้  ซึ่งมันต้องใช้ความทุ่มเทและสละตัวตนอย่างมาก
บางคนอินขนาดยอมใช้ยา เพื่อเข้าถึงบทติดยา  เพราะการถ่ายแบบฟิล์ม มันจะเห็นดวงตาหมดเลย
เขาก็เลยยอมใช้ยาเพื่อจะแสดงออกมาอย่างชัดเจนบนแผ่นฟิล์ม (เช่น เมายาแล้วเส้นเลือดตาขึ้น.. อะไรทำนองนั้น)
ทำให้ปัญหาของ method acting แบบอินไซด์เอาต์คือ มันทำลายนักแสดงมากกว่าสร้างนักแสดง
คุณอาจสร้างศิลปินขึ้นมา แต่มันทำให้นักแสดงทำงานแบบ "มืออาชีพ" ไม่ได้
เพราะสั่งคัตแล้วไม่เอาต์นี่แหละ

นักแสดงที่ดีและเป็นมืออาชีพจริงๆ เขาจะเรียนรู้ เหล้า ยา หรือความรุนแรง
ที่เป็นระดับพอเหมาะที่จะใช้ในงานได้ แต่จะไม่ยอมใช้จนติด  หรือทำจนติด
เช่น ล่าสุด ผมอ่านเบื้องหลัง The Hateful 8  ลุงเคิร์ต รัสเซลล์ก็ไม่ตบเจนนิเฟอร์ เจสัน ลีห์ จริงๆนะครับ
ถ้าสาย method คงมีตบโชว์ให้เห็นกันสักช็อต 2 ช็อต  แล้วก็ถ่ายต่อไม่ได้เพราะหน้าบวมเป่งกันไป
แถมมันคือการ abuse นักแสดงอย่างหนึ่งด้วย ทำให้เกิดอันตรายต่อนักแสดงโดยไม่จำเป็น
ลุงเคิร์ตแกสัญญากับเจนนิเฟอร์ว่าแกจะไม่ทำร้ายเธอเด็ดขาด จะตบจะต่อยแบบไม่ให้โดนตัวให้เธอเจ็บเด็ดขาด


(มีต่อ)