โกรธกัน งอนกัน น้อยใจกัน ไม่พอใจกัน ผิดใจกัน

อยู่ด้วยกัน ก็คงต้องมีบ้าง อย่างใดอย่างหนึ่ง หรือก็อาจจะทุกอย่าง

แล้วคู่คุณใช้เวลานานไหมคะ กว่าจะกลับมาดีกัน
เคยหยุดคิดว่ามันสอนอะไรคุณบ้างหรือเปล่าคะ



เราเองรู้ตัวว่าน้อยใจแฟน เล็กน้อยก็น้อยใจ แต่อะไรเก็บได้ เราเลือกเก็บซะมากกว่าการถามหรือพูดมันออกไป ถ้าไม่สุดๆจริงๆ เราจะเก็บ เลยต้องจัดการกับความรู้สึกตัวเองแทน   

อย่างเมื่อคืนเราน้อยใจเขา ขว้างผ้าห่มใส่เขาแล้วเราก็ขนของหนีไปนอนโซฟา เขาไม่ตามแถมยังได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอที่บอกว่าเขาหลับแล้ว เรานอนไปก็หยุดคิดว่า เราน้อยใจไปเองนะ การมานอนโซฟา ด้วยทิฐิเช้ามาก็คงจะไม่มองหน้าเขา ไม่กอดไม่หอมแก้มส่งเขาก่อนไปทำงาน บรรยากาศก็จะอึมครึม เขาเลิกงานมาก็คงจะยิ่งเข้าใกล้กันยากไปอีก เพราะทิฐิเราคงก่อกำแพงสูงจนการจะพูดหรือยิ้มรับเขาเป็นเรื่องน่าหัวเราะเยาะไปซะนั่น เขาก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ทำไมเรายังต้องทำให้เขาเหนื่อยใจกับเราอีกล่ะ

คิดแบบนั้นก็เอาหมอนกับผ้าห่มกลับขึ้นที่นอน ขยับกอดเขานอนเหมือนเดิม ตื่นเช้ามาเขาก็เป็นแบบเดิม เหมือนทุกครั้งที่เราน้อยใจ เขาจะปล่อยเราจัดการกับตัวเอง เพราะเขาไม่เคยโกรธ หรือตีบึ้งตึงตอบเรา เขาก็ยังพูด ยิ้ม ทำอะไรเหมือนเดิม ให้รู้ว่าเขาไม่คิดอะไร ไม่อยากเก็บมาใส่ใจให้ต้องเคืองกัน และนั่นคือสิ่งยืนยันว่า เราคิดถูกที่ไม่น้อยใจยาวไป ยาวไป ไม่ต่างฝ่ายต่างร้อนต่างออกห่างกันจนมันบานปลาย

สำหรับคู่เรา เวลาน้อยใจ เถียง หรือทำอะไรไม่ถูกใจกัน ฝ่ายที่รู้ตัวก่อนว่าเรื่องเริ่มไปกันใหญ่แล้ว คนนั้นจะเปลี่ยนเรื่องพูด ให้อีกฝ่ายรู้ว่า เรื่องที่คุยกันเมื่อกี้อ่ะ...ช่างหัวมัน  แล้วก็จบปัญหานั้นตรงนั้นไม่มีจุดจบของเรื่องว่าอะไรผิดถูก ไม่รื้อมาพูดอีกเลย ไม่มีคำว่า'คุยกันให้ชัดเจน' ใครผิดถูกช่างมัน ลืมไปแล้ว

เราจึงอยู่ด้วยกันได้แบบไม่ชัดเจน อยู่กันมาขนาดนี้ ไม่มีสถานะ ไม่เคยบอกรักกันเลย แต่ตอนในอันตรายเฉียดตาย ต่างฝ่ายต่างผลักให้อีกฝ่ายมีชีวิตรอด

แล้วคู่คุณล่ะคะ ช่วยแชร์หน่อยได้ไหม คุณจัดการกันยังไง มันจบไหม หรือยังคงขุดมาอยู่เรื่อยๆ มันดีไหมคะ ถ้าไม่ดีก็ปล่อยทิ้งข้างทางเถอะนะคะ เพื่อความสุขของตัวคุณและคนที่คุณรักเนอะ