พอเป็นเด็กต่างจังหวัดแต่เข้ามาทำงานกทม. เงินเดือนน้อยมาก เรียกว่า แทบจะพออยู่พอกินไปวันๆ
ผมคบกับแฟนมา 4 ปี แฟนจบที่เดียวกัน แต่คนล่ะคณะ แล้วก็มาทำงาน กทม. เหมือนกัน
แฟนผมอยู่หอพักในกรุงเทพ  แต่ผมอยู่บ้านของน้าที่กทม. แฟนผมก็เงินเดือนไม่เยอะ บางเดือนก็ซ็อต แต่ก็ไม่ได้ฟุ่มเฟือยอะไร
เคยเดินห้างอยู่ แล้วแฟนก็มองกระเป๋าใบใหม่ แต่ผมรู้ล่ะว่าเธอมอง แต่เธอก็ทำเหมือนไม่ได้มอง
หลายครั้งที่เราติดดินกันตลอด  เรียกได้ว่าแทบจะข้างทางกันทุกมื้อที่เจอหน้ากัน  บางมื้อขนาดเงินเพิ่งออกยังต้องแบ่งกันกิน
มีอยู่เมื่อเดือนก่อน  แม่แฟนขาดเงินค่าเทอมน้อง ต้องส่งกลับบ้านไป 7พัน แล้วแฟนเหลือเงินติดตัว 1500 บาท ซึ่งค่ารถยังไม่พอเลย
ผมก็ไม่พอเหมือนกัน ถ้าให้แฟนไปผมก็ลำบาก แต่ผมก็ให้เธอแต่เธอไม่เอา เพราะเธอก็รู้ว่าถ้าเธอเอามา ผมลำบากแน่นอน
กลับมามองตัวเอง รู้สึกได้ว่า ถ้าแฟนไปมีคนใหม่ที่เขาฐานะดีๆ แล้วเธอมีความสุข ผมก็ไม่ห้ามเธอนะ รู้สึกว่าชีวิตเลือกเกิดไม่ได้
เกิดมามีเท่านี้ก็ต้องยอมรับ  ช่วยเหลือแฟนไม่ได้ ได้แต่ดูแลอย่างเดียว ผมสงสารแฟนผม ที่ต้องมาเจอผม คนที่ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย
คิดแล้วก็เจ็บใจตัวเองเนอะ...