แฟนผมอายุมากกว่าผม 2ปี และเขาค่อนข้างมีฐานะ
คือผมมาคิดๆ ดูแล้ว การที่แฟนผมขอห่างจากผม เพราะเขาต้องไปเรียนต่อตปท.
สาเหตุส่วนหนึ่งอาจมาจากการที่ผมเป็นแค่พนักงานเงินเดือนก็ได้
แฟนผมเขามีทุกอย่าง ฐานะก็ดีกว่ามากๆ
ซึ่งผมก็แค่พนักงานเงินเดือน มีรายได้แค่เดือนละ 20,000
ส่วนเขามีรายได้ต่อเดือนหลักแสน
รถผมก็มีแค่มอเตอร์ไซค์ ซึ่งผมทำงานในกทม.ผมก็นั่งรถไฟฟ้าเอา มอไซค์ผมก็ให้คนที่บ้านใช้
อยู่ กทม.ก็เช่าห้องอยู่ ห้องก็ไมได้ขี้เหร่นะคับ มีเฟอร์ครบ สะอาด เป็นระเบียบทุกอย่าง
ผมมีพ่อ มีแม่ ที่ผมต้องดูแล มีพี่น้อง 3 คน รวมผมด้วย ผมเป็นลูกคนกลาง
พี่ผมก็ไม่ได้ทำงานมีลูกเล็กๆ 2 คน เที่ยวอย่างเดียว ส่วนน้องก็เกเรไม่ค่อยกลับบ้าน
มีแค่ผมที่ทำงานส่งเงินให้ที่บ้าน ผมรู้นะว่าเงินที่ส่งก็ไมได้มากมายอะไร
แต่พอผมมาคบกับแฟนผมคนนี้ผมกลับรู้สึกว่าผมเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลย
ให้เธอได้แค่ความรัก ผมรักเธอมากๆ และผมก็ซื่อสัตย์กับเธอมากๆ
คือเวลาไปไหน ผมก็พยายามซัพพอตเธอเรื่องการกิน พยามยามจ่ายให้เธอ
แต่เชื่อมั้ยคับว่าแทบทุกครั้งเธอจะปฏิเสธ และจ่ายให้ผม ผมก็ไม่พอใจมากเลย
รู้สึกไม่โอเค ค่าใช้จ่ายอย่างอื่นเธอก็ออกให้ผม ซึ่งผมก็โวยวาย แบบเราอยู่ด้วยกัน
อย่างน้อยเราก็ควรจะแชร์กันครับ ไม่ใช่เป็นเธอที่จ่ายเองหมดเลย
ถ้าเธอไม่รับเงินสดจากผม ผมก็จะโอนเงินให้เธอ แต่กลายเป็นว่า
พอผมทำอย่างนั้น เขากลับโอนกลับมาให้ผมอีกเท่านึง และบอกว่าอย่าโอนมา
ซึ่งผมก็โอนคืนจำนวนที่เธอโอนมาให้กลับคืนไปคับ
เป็นแบบนี้บ่อยมาก
ตอนที่ผมอยู่ที่ออฟฟิตผมก็กินแต่มาม่า ไม่ก็โจ๊ก เพื่อเซฟเงินเอาไว้ใช้กับแฟนผม
และผมไม่เคยบอกแฟนนะคับว่าชีวิตผมตอนที่อยู่ที่ออฟฟิตผมทำแบบนี้
ตอนที่ผมกับเขาต้องห่าง ผมก็มีงอแงบ้าง เพราะผมคิดถึงเขา
ซึ่งมันผมอาจจะทำให้ผมดูเหมือนเด็กใช่มั้ยคับ
แล้วเพื่อนผมก็บอกว่า ผู้หญิงเขาจะมองอนาคตแบบคนที่ต้องมาอยู่กับเขา
คนๆ นั้นต้องมีทุกอย่างที่มากกว่าเขา ดูแลเขาได้ เป็นที่พึ่งเขาได้
ซึ่งผมมีแต่ตัว เงินทองก้ไม่ได้มากมายอะไร อยู่กับผมอาจจะรุ้สึกสบายใจ แต่ความรักของผมมันกินไม่ได้
เขาเลยขอห่าง และตัดสินใจดึงใครอีกคนเข้ามา เพื่อที่จะเขาจะได้ลืมผมได้เร็วๆ
เพราะเขาไม่อยากให้ผมรอเขา เขาไม่มีกำหนดจะกลับมาไทย เรียนจบก็ทำธุรกิจของครอบครัวต่อที่โน้นเลย
เขาบอกว่าปล่อยเขาไปเถอะ เขาไม่มีเวลามาเป็นห่วง หรือหวงผม เพราะเราอยู่กันคนละที่
เขาอยากเริ่มชีวิตใหม่ที่โน้น เพราะความห่างก็ไม่มั่นใจในตัวผมและตัวเขาเอง
แต่ผมกลับมองว่าเราอยู่ห่างกันแค่ตัว ถ้าผมมีวันหยุด หรือมีเวลาผมก็แค่ไปหาเขา
และถ้าเขาว่างเขามาหาผมได้ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย
ผมก็มองว่า หรืออาจเพราะผมไม่มีอะไร ไม่ได้ดูมั่นคงสำหรับเขา เขาเลยเลือกที่จะไปหรือเปล่าคับ
เคยเลิกกับใครเพราะเรื่องฐานะมั้ยคับ
คือผมมาคิดๆ ดูแล้ว การที่แฟนผมขอห่างจากผม เพราะเขาต้องไปเรียนต่อตปท.
สาเหตุส่วนหนึ่งอาจมาจากการที่ผมเป็นแค่พนักงานเงินเดือนก็ได้
แฟนผมเขามีทุกอย่าง ฐานะก็ดีกว่ามากๆ
ซึ่งผมก็แค่พนักงานเงินเดือน มีรายได้แค่เดือนละ 20,000
ส่วนเขามีรายได้ต่อเดือนหลักแสน
รถผมก็มีแค่มอเตอร์ไซค์ ซึ่งผมทำงานในกทม.ผมก็นั่งรถไฟฟ้าเอา มอไซค์ผมก็ให้คนที่บ้านใช้
อยู่ กทม.ก็เช่าห้องอยู่ ห้องก็ไมได้ขี้เหร่นะคับ มีเฟอร์ครบ สะอาด เป็นระเบียบทุกอย่าง
ผมมีพ่อ มีแม่ ที่ผมต้องดูแล มีพี่น้อง 3 คน รวมผมด้วย ผมเป็นลูกคนกลาง
พี่ผมก็ไม่ได้ทำงานมีลูกเล็กๆ 2 คน เที่ยวอย่างเดียว ส่วนน้องก็เกเรไม่ค่อยกลับบ้าน
มีแค่ผมที่ทำงานส่งเงินให้ที่บ้าน ผมรู้นะว่าเงินที่ส่งก็ไมได้มากมายอะไร
แต่พอผมมาคบกับแฟนผมคนนี้ผมกลับรู้สึกว่าผมเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลย
ให้เธอได้แค่ความรัก ผมรักเธอมากๆ และผมก็ซื่อสัตย์กับเธอมากๆ
คือเวลาไปไหน ผมก็พยายามซัพพอตเธอเรื่องการกิน พยามยามจ่ายให้เธอ
แต่เชื่อมั้ยคับว่าแทบทุกครั้งเธอจะปฏิเสธ และจ่ายให้ผม ผมก็ไม่พอใจมากเลย
รู้สึกไม่โอเค ค่าใช้จ่ายอย่างอื่นเธอก็ออกให้ผม ซึ่งผมก็โวยวาย แบบเราอยู่ด้วยกัน
อย่างน้อยเราก็ควรจะแชร์กันครับ ไม่ใช่เป็นเธอที่จ่ายเองหมดเลย
ถ้าเธอไม่รับเงินสดจากผม ผมก็จะโอนเงินให้เธอ แต่กลายเป็นว่า
พอผมทำอย่างนั้น เขากลับโอนกลับมาให้ผมอีกเท่านึง และบอกว่าอย่าโอนมา
ซึ่งผมก็โอนคืนจำนวนที่เธอโอนมาให้กลับคืนไปคับ
เป็นแบบนี้บ่อยมาก
ตอนที่ผมอยู่ที่ออฟฟิตผมก็กินแต่มาม่า ไม่ก็โจ๊ก เพื่อเซฟเงินเอาไว้ใช้กับแฟนผม
และผมไม่เคยบอกแฟนนะคับว่าชีวิตผมตอนที่อยู่ที่ออฟฟิตผมทำแบบนี้
ตอนที่ผมกับเขาต้องห่าง ผมก็มีงอแงบ้าง เพราะผมคิดถึงเขา
ซึ่งมันผมอาจจะทำให้ผมดูเหมือนเด็กใช่มั้ยคับ
แล้วเพื่อนผมก็บอกว่า ผู้หญิงเขาจะมองอนาคตแบบคนที่ต้องมาอยู่กับเขา
คนๆ นั้นต้องมีทุกอย่างที่มากกว่าเขา ดูแลเขาได้ เป็นที่พึ่งเขาได้
ซึ่งผมมีแต่ตัว เงินทองก้ไม่ได้มากมายอะไร อยู่กับผมอาจจะรุ้สึกสบายใจ แต่ความรักของผมมันกินไม่ได้
เขาเลยขอห่าง และตัดสินใจดึงใครอีกคนเข้ามา เพื่อที่จะเขาจะได้ลืมผมได้เร็วๆ
เพราะเขาไม่อยากให้ผมรอเขา เขาไม่มีกำหนดจะกลับมาไทย เรียนจบก็ทำธุรกิจของครอบครัวต่อที่โน้นเลย
เขาบอกว่าปล่อยเขาไปเถอะ เขาไม่มีเวลามาเป็นห่วง หรือหวงผม เพราะเราอยู่กันคนละที่
เขาอยากเริ่มชีวิตใหม่ที่โน้น เพราะความห่างก็ไม่มั่นใจในตัวผมและตัวเขาเอง
แต่ผมกลับมองว่าเราอยู่ห่างกันแค่ตัว ถ้าผมมีวันหยุด หรือมีเวลาผมก็แค่ไปหาเขา
และถ้าเขาว่างเขามาหาผมได้ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย
ผมก็มองว่า หรืออาจเพราะผมไม่มีอะไร ไม่ได้ดูมั่นคงสำหรับเขา เขาเลยเลือกที่จะไปหรือเปล่าคับ