ก่อนอื่นเราต้องเข้าใจก่อนว่า ในปัจจุบันพุทธศาสนามีคำสอนอยู่ ๒ ระดับ คือ

๑. ระดับชาวบ้าน ซึ่งเป็นคำสอนศีลธรรม โดยคำสอนระดับศีลธรรมนี้เป็นคำสอนพื้นฐาน ที่เอาไว้สอนชาวบ้านทั่วไปที่ไม่มีความรู้ทางโลก ซึ่งเป็นคำสอนพวก การละเว้นการทำความชั่ว ให้ทำแต่ความดี เช่น การรักษาศีล การละเว้นอายมุข-สิ่งเสพติด การให้ทาน การเสียสละ ความซื่อสัตย์ ความกตัญญูกตเวที ความขยันอดทน และการให้อภัย เป็นต้น ซึ่งผลของศีลธรรมก็คือทำให้มีความปกติสุข รวมทั้งทำให้สังคมสงบสุขและโลกมีสันติภาพ

๒. ระดับปัญญาชน ซึ่งเป็นคำสอนระดับสูงเรื่องการดับทุกข์  โดยคำสอนระดับสูงนี้ เป็นคำสอนเรื่องการดับทุกข์ของจิตใจในปัจจุบัน ที่เรียกว่าอริยสัจ ๔ ซึ่งเอาไว้สอนเฉพาะปัญญาชนหรือคนที่มีความรู้ทางโลกและมีศีลธรรมแล้วด้วย โดยผลของคำสอนระดับสูงนี้ก็คือ ทำให้ความทุกข์ของจิตใจในปัจจุบันลดน้อยลง หรือไม่มีเลยได้จนตลอดชีวิต

คำสอนระดับศีลธรรมนั้นศาสนาไหนๆเขาก็มีสอนกันอยู่แล้ว ซึ่งเป็นคำสอนง่ายๆที่ชาวบ้านยอมรับ แต่ศีลธรรมยังไม่ช่วยให้มนุษย์หลุดพ้นจากความทุกข์ของจิตใจได้ จะต้องใช้คำสอนระดับสูงเรื่องอริยสัจ ๔ ของพระพุทธเจ้าเท่านั้นจึงจะดับทุกข์ของจิตใจได้ ดังนั้นพระพุทธเจ้าจึงสอนเฉพาะเรื่องการดับทุกข์ของจิตใจ ที่เป็นประโยชน์สูงสุดสำหรับชีวิตเท่านั้น และก็จะสอนเฉพาะคนที่มีความรู้ทางโลกแล้วเท่านั้น ส่วนศีลธรรมนั้นศาสนาไหนๆเขาก็สอนมีกันอยู่แล้ว ดังนั้นพระพุทธเจ้าจึงไม่เน้นสอนศีลธรรม เพราะดับทุกข์ของจิตใจไม่ได้ อีกทั้งการสอนให้คนมีศีลธรรมนั้น ต้องใช้การอบรมมาตั้งแต่เด็ก จึงจะทำให้มีศีลธรรมได้ ซึ่งก็ต้องใช้เวลามาก ดังนั้นพระพุทธเจ้าจึงไม่เสียเวลามาสอนศีลธรรม