ตัดสินใจไปเรียนภาษาที่ญี่ปุ่นราวๆปีหน่อยๆ
เหตุผลหลักๆคืออยากได้ภาษาอยากหางานใหม่ที่ดีกว่าเดิมด้วย...
และคิดว่าถ้าได้ภาษาญี่ปุ่น คงพอเป็นบันไดทำให้ก้าวไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคงขึ้น

แต่อีกหนึ่งเหตุผลที่แฝงๆปนๆมากับการตัดสินใจ
ละทิ้งทุกสิ่งอย่าง"ที่นี่" ก็เพราะ.."มโน" เอาไว้ว่า..

ถ้าเราออกมาจากตรงนี้..ไปไกลๆ..โดนมีเป้าหมายที่ชัดเจนคือ"ภาษา"เป็นหลัก
มุ่งมั่นเอาจริงเอาจังและจดจ่ออยู่กับมัน...
ก็น่าจะลดทอนความเจ็บปวดที่มีอยู่ลงไปได้บ้าง...(รึป่าว??!!)

ตอนนี้ชักจะไม่ค่อยแน่ใจตัวเองว่าจะไหวไหม??!!
เป็นห่วงมากๆ! กลัวว่าจะเป็นอันตรายอะไร...
ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว..แต่ก็ยังอยากเห็นว่า"เธอ"ยังสบายดีนะ...
อยากเห็นเธอยิ้มได้.. ไม่อยากให้มีเรื่องอะไรให้ไม่สบายใจ
ดูแลตัวเองดีๆนะ...

ถ้าไปอยู่นู่นแล้ว...เราจะ"ลืม" เธอได้จริงๆใช่ไม๊??!!
เรารู้สึกอึดอัดกับความคิดถึง...ที่ไม่มีวันไปถึงเธอตอนนี้จัง...

ตกลง??!!! จะเสียเวลาเสียเงินป่าวๆไม๊วะเนี่ย??!!!
อุตส่าตั้งใจจะไป! เพื่ออนาคตตัวเอง...

ใครพอมีวิธี..ดึงสติสมาธิกลับมาให้ โฟกัส กับเรื่องที่"ต้องทำ" ได้บ้าง??!!
สมองมันสั่งว่า! ให้เอาเวลาที่คิดเรื่องเก่าๆไปอ่านหนังสือ!
แต่จิตใต้สำนึกก็ยังดื้อด้าน! ทำตัวเกเร! ไม่ยอมพา"ความคิด" ออกจากวังวนตรงนั้นเสียที...

ขอโทษนะ"หัวใจ" ...ให้อภัยได้ไหม "ร่างกาย"
เราทรมานทารุณพวกเธอมาจะครบ 24ชม. แล้วสินะ!

เราสัญญา...ว่าเราจะพยาม ดึงสติกลับไปใช้กะสิ่งที่สมควรให้ได้เร็วกว่านี้
จะพยามไม่หมกมุ่นกับเรื่องพวกนี้แล้ว...

ขอ...วันนึ้...วันสุดท้ายแล้วกัน!! ..."เสียใจ"