คือที่ผ่านมา เรามีแฟนทั้งไทยและแฟนฝรั่งมาหลายครั้ง  บางทีเราเลิกก่อน บางทีเราโดนบอกเลิก

แฟนคนแรกเรา หนุ่มอเมริกันมาจีบแล้วจริงจังถึงขั้นขอแต่งงานกับเราผ่านพ่อแม่เราเอง  แต่ตอนนั้นเลิกกันเพราะ long distance  และเรารุ้สึกว่าเราสองคนเด็กเกินไปที่จะแต่งกัน  เพราะรุ้จักตอนไปเรียน college in Hawaii

ครั้งต่อมา  มีหนุ่มรัสเซียมาจีบก่อน  คบกันพักใหญ่แล้วหักอกเราเฉยเลย   เฮิทอย่างแรง

และเคยมีสองครั้งกะหนุ่มดัช และหนุ่มออสซี่  ที่เราไปจีบก่อน  แล้วได้ไปเดทกันพักใหญ่  คนละช่วงเวลานะ    ต่อมาสองคนนี้กลับปท ไป  แล้วก็ติดต่อกันบ้างไม่ติดต่อกันบ้าง  เราพอดูออกว่า  สองคนนี้อาจจะไม่จริงจังอะไรกะเรามาก   เพราะพวกเค้าบอกเราว่า   ชอบเราไม่ได้ใช้คำว่ารักเลย   แถมอีเมล์มาหาแบบไม่บ่อยด้วย   เราเลยตัดสินใจส่งอีเมล์ไปบอกเลิกทั้งคู่  เพราะรุ้สึกเหมือนเราต้องเปนฝ่ายวิ่งตามตลอด  เบื่อรออีเมล์

ส่วนหนุ่มไทยก็มีทั้งไปคบกันแบบแฟนจริงจังหลายๆๆๆปี  หรือแบบแค่เดทกัน  สรุปที่ผ่านมามีปสก ด้านความรักหลายครั้ง  แต่เราเองก็ยังรุ้สึกเหมือนกับว่า  อืม  เรื่องความรักนี่มันดีนะ  มีเสน่ห์  อยากมีความรักตลอดเวลา   ถึงแม้ที่ผ่านมาเราจะเฮิทเป็นส่วนใหญ่   เพราะถ้านับๆแล้ว  หนุ่มๆที่เราแอบรักแล้วไม่ชอบเรากลับ มีเพียบเลยอะ   แถมตอนนี้อายุมากขึ้นมากด้วย ไม่ใช่สาวๆ น่ารักๆ หุ่นดีๆ อีกต่อไป 555

อย่างเพื่อนๆ  คิดกันอย่างไรบ้างคะ   บางทีเรานึกไปถึงอดีตคนที่เราเคยมีความรักด้วย  อยากติดต่อไปหา  แต่กัวว่าจะไม่เวิค  เพราะขนาดแฟนรัสเซียเราเคยมาขอคืนดีด้วยหลังจากบอกเลิกเราไปเปนปี  เรายังตอกกลับไปว่า  เราไม่ต้องการเค้าอีกแล้ว   เราก้าวเดินต่อไปแล้ว เรื่องอะไรจะไปให้โอกาสเค้าอีก  

มาลองๆ ตั้งกระทู้ดู  อยากรุ้ความคิดเห็นเพื่อนๆคะ   ยิ่งอายุ 30up อยากรุ้ว่าคิดกันไง  และอย่างพวกที่แบบ 40-50up  ยังคงวิ่งหาความรัก รอคอยให้มีรักกันอีกไหม

ว่าไป   ที่ผ่านมาเฮิทมาเยอะมาก  จากหลายสิบหนุ่มทั้งไทยทั้งเทศ  แต่แบบ คนเรามันก้อต้องการความรักกันตลอดเวลา    ว่ากันไม๊   เพราะมันเร้าใจและทำให้กระชุ่มกระชวยจิงๆ