หลังจากเลิกกับแฟนเก่าคราวนั้น เราก็อยู่คนเดียวมาตลอด
เราเริ่มชินกับ ความเหงา ความอ้างว้าง ความอ่อนแอในตัวเรา
บางที มันก็รู้สึก คิดถึง อะไรดีๆ ที่เราเคยมีนะ มันคิดถึง ..
เพราะมันเคยมี เคยเกิดขึ้น เคย... อะไรเยอะแยะเลย
จนไอคำว่า "เคย" นี่แหละ มันทำให้เราชิน  
ชินกับความรู้สึกพวกนั้น ชินกับการที่ต้องอดทน
อดทนกับความเหงา ว่า นี่แหละไม่มีใคร
ถึงมันจะเหงามากซักแค่ไหน แต่มันก็ทำให้เราคิดได้ว่า
"เรานี่เก่งมากเลยนะ เข้มแข็งกว่าใครๆอีก
ถึงมีคู่ไป ก็ต้องไปทะเลาะ เสียเวลาเปล่า
สู้ อยู่คนเดียว แต่สบายใจ(โคตรๆ) ดีกว่า"


แต่ไม่ใช่ว่า มันจะดีเสมอไปนะ บางครั้ง
เห็นคนมีคู่มันก็รู้สึกอิจฉาบ้างแหละ
อยากมีคนเดินด้วย อยากมีคนคอยดูแล อะไรแบบนั้นบ้าง
แต่ในเมื่อ พระเจ้าสร้างมาให้เราไม่มี ..
เราก็ต้องดูแลตัวเองให้ได้
เราไม่ได้เป็นง่อย ไม่ได้พิการ เราปกติดีทุกอย่าง


แบ่งแยกให้เป็น ว่า อันไหน "จำเป็น" กับ อันไหน "อยากได้"



เชื่อเรานะ เดี๋ยวมันจะมี มันก็มีเอง
อาจจะดีกว่าคนที่เรากำลังอิจฉาอยู่ก็ได้
หรือ ซักวัน
อาจจะมีคนที่รักที่เราเป็นเรา
รักที่เราสามารถดูแลตัวเองได้
รักที่เรา ไม่ต้องคอยไปพึ่งใคร


นะ.. เชื่อเรา อย่าพึ่งอยากมี อยากได้
ทำหน้าที่ของตัวเองตอนนี้ให้ดีที่สุด
แล้วอะไรดีๆ มันจะเข้ามาเอง


สุดท้าย ขอฝากเนื้อเพลงท่อนหนึ่งที่เราชอบมากมากไว้

" อยู่กับสิ่งที่มี ไม่ใช่สิ่งที่ฝัน "


โชคดีนะเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ อย่าคิดมาก
หาอะไรที่ชอบทำ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน
ด้วยความหวังดีน่ะ