eyeshield 21 หรือ ไอ้หนูไต้ฝุ่นมะกันบอล เป็นการ์ตูนกีฬาที่ผมชื่นชอบเป็นอันดับต้นๆ เลยก็ว่าได้ ต้องยอมรับว่าคนแต่งกล้าที่จะเอาการ์ตูนอเมริกันฟุตบอล ที่กติกาค่อนข้างซับซ้อน และไม่ค่อยมีคนรู้จัก (ในญี่ปุ่น) เอามาเขียนเป็นการ์ตูนจนทำให้เรื่องนี้เป็นที่โด่งดัง



ด้วยการเล่าเรื่องกติกายากๆให้เข้าใจง่าย ลายเส้นอันมีเสน่ห์ของ อ มูราตะ ทำให้การ์ตูนเรื่องนี้เป็นที่นิยมรวมทั้งในไทย (ถึงแม้ช่วงท้ายๆ จะแป้กๆ ไปหน่อย)

สิ่งที่ผมชอบในการ์ตูนเรื่องนี้ ก็คือ ตัวละคร ซึ่งผมจะยกตัวละครที่ผมประทับใจมาเล่าสู่กันฟังครับ



มอนตะ (ไรมอนทาโร่)

ตัวละครที่ผมชอบที่สุดของเรื่องนี้ครับ เพราะ ผมรู้สึกว่าตัวมอนตะสะท้อนตัวผมเอง และความเก่งของมอนตะผมว่ามีเหตุมีผลมากกว่าของเซนะ



วัยเด็กของหลายๆ คน จะต้องมีนักกีฬาในดวงใจกัน ซึ่งนักกีฬาคนนั้นจะเป็นแรงบันดาลใจให้เราเล่นกีฬาชนิดนั้นๆ ตัวผมเองประทับใจ ไมเคิล จอร์แดน จนเล่นบาสมาเรื่อยๆ ถึงแม้จะไม่ได้เก่งกาจอะไรมากมาย แต่ก็เคยไปแข่งในระดับมหาลัย ซึ่งมอนตะก็เช่นกัน ชื่นชอบในฝีมือการรับลูกของ ฮอนโจ จนมาเล่นเบสบอล





แต่ทว่า ชีวิตก็ไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิด แม้มอนตะจะเล่นเบสบอลจนรับลูกได้เก่งเทพขนาดไหน แต่เมื่อขว้างลูกได้ห่วย ก็ไม่สามารถเป็นนักกีฬาเบสบอลได้ ตัวผมเองก็พยายามทำแอร์วอล์ค ซึ่งพยามให้ตายยังไงก็ทำไม่ได้ แค่ขอบห่วงผมยังไม่มีปัญญาแตะเลย



เมื่อมอนตะเข้าชมรม อเมริกันฟุตบอล ความสามารถของเค้าก็เปล่งประกาย ซึ่งเจ้าตัวก็ยังเป็นเหมือนเดิม คือ รับลูกเป็นอย่างเดียว ทำได้แค่วิ่งไล่ตามลูก แต่การกระทำเหมือนคนบ้าแบบนั้น กลับทำให้เค้ามีความสามารถ คว้าลูกแย่งคู่แข่งได้มานักต่อนัก



มอนตะ มีความสำคัญกับทีมเดมอน หลายครั้งที่ทีมรอดตาย เพราะ ฝีมือการแคชของเค้า ซึ่งฉากที่ผมประทับใจมากที่สุด คือ ฉากที่มอนตะโดนอากอนรวบตัวล้มลงจนหมดเวลาแข่งขัน ซึ่งตอนนั้นผมอ่านใน boom ผมก็คิดว่าเดมอนแพ้ไปแล้ว แต่ มอนตะกลับยืดมือไปคว้าดินที่นอกสนามเพื่อหยุดเวลาได้ ทำให้ทีมรอดพ้นวิกฤติได้



ฉากนี้ก็เช่นกัน มอนตะ ที่บ้าไล่ตามลูกมาตลอดเป็นสิบปี ทำให้เจ้าตัวมีความสามารถ รู้การเคลื่อนไหวล่วงหน้าของลูกฟุตบอลได้ จนสามารถแย่งคว้าลูกได้ในที่สุด

โดยสรุป ผมประทับใจในตัวมอนตะ เพราะ เป็นตัวละครที่ทำได้เพียงแค่วิ่งไล่ตามลูก รับลูก แต่กลับช่วยทีมเดมอนมาได้ตลอด ซึ่งถ้าเราฝึกฝนความสามารถทางใดจนถึงขั้นสูงสุด ก็จะทำให้ตัวเรามีคุณค่าแน่นอน



ฮิรุม่า โยอิจิ

ตัวละครที่ผมประทับใจอีกตัวเช่นกัน ตั้งแต่แนวคิดเรื่องการชนะ





ฮิรุม่า ยึดมั่นกับในการเล่นให้ชนะยิ่งกว่าใครๆ ในทีม อาจเพราะ เจ้าตัวไม่ชอบพ่อ ที่เป็นนักเล่นหมากรุกดาดๆ ที่ไม่สามารถเอาชนะคนเก่งๆได้ โดยมัวแต่อ้างนู่นนี่นั่น ได้แต่อ้างว่า "ทำเต็มที่แล้ว เราพยายามดีที่สุดแล้ว" ในสายตาของฮิรุม่ามองพ่อของเค้าเป็นได้แค่หมาขี้แพ้ที่หาข้ออ้างไปวันๆ

ซึ่งในแมทซ์ โอโจ ที่ถูกทิ้งขาด ฮิรุม่า ก็ทิ้งการแข่งทันที โดยบอกว่าการแข่งที่ไม่มีโอกาสชนะ แข่งไปก็ไร้ความหมาย ซึ่งแนวคิดแบบนี้ อาจดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่ถ้ามองมุมกลับ จะเห็นว่าถ้ามีโอกาสชนะ แม้เพี่ยง 0.01 % ไม่ว่าทีมจะโดนทิ้งห่างไปเท่าไหร่ ตราบใดที่ยังมีโอกาสชนะ ฮิรุม่า ก็ไม่เคยถอดใจยอมแพ้



เราจะเห็นแนวคิดแบบนี้ ตลอดทั้งเรื่อง ประธานสมาคมก็พูด "ชั้นไม่ต้องการน้ำใจนักกีฬา ทุกคนที่มาที่นี่มีหน้าที่เดียวคือ ต้องชนะ เท่านั้น แพ้รอบแรกหรือแพ้รอบสุดท้ายก็ไม่ต่างกัน"



ฮิรุม่า เป็นตัวแทนของคนธรรมดา ที่พยายามทุกวิถีทางเพื่อเอาชนะ เราจะเห็นว่าทักษะของฮิรุม่าไม่โดดเด่นอะไรเลย วิ่งก็งั้นๆ แรงก็งั้นๆ มีดีแค่ขว้างลูกอย่างเดียว แต่ก็เป็นทักษะที่ควอเตอร์แบ็คต้องมีอยู่แล้ว ขนาดวิ่งให้เร็วขึ้นแค่ 0.1 วิ ยังใช้เวลาปีนึง แต่ก็เติมเต็มตัวเองด้วยกลยุทธต่างๆ การบลัฟ แทคติค
จนเอาชนะคู่ต่อสู้โหดหินมาได้



ฉากนี้ผมประทับใจมาก ตอนอ่านนี่แทบร้องไห้ตามเลย ตอนที่ ฮาชิบาระแพ้ให้กับโปเซดอน ขณะที่แข่งตอนถูกทิ้งห่างพี่แกยังใจสู้อยุ่ แต่ลูกน้องเพื่อนร่วมทีมกลับถอดใจกันหมด ซึ่งมันสะท้อนตัวผมเวลาแข่งเลย บางครั้งเราใจสู้ยังไม่อยากยอมแพ้ แต่เพื่อนร่วมทีมกลับถอดใจเอาซะอย่างงั้น สุดท้ายก็แพ้ ทั้งๆที่เรายังสู้ไม่ถึงที่สุดเลย โอกาสชนะก็ไม่ได้ริบหรี่ขนาดนั้น

ฮิรุม่า โดนตัดพ้อว่า ทำไมมีแต่แกที่มีเพื่อนพ้องต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ ทั้งที่ก็ใช้วิธีข่มขู่เหมือนกัน ในจุดนี้ ผมว่า ฮิรุม่าต่างจากฮาชิบาระ ตรงที่จะเอาใครมาเล่น จะใช้วิธีอ้อมค้อมซะมากกว่าการข่มขู่ เช่น ส่งใบปลิว แอบเปลี่ยนเนื้อหาในหนังสือ อัดสปอตโฆษณา จะออกแนวกึ่งๆ ล้างสมองซะมากกว่า 555 แต่วิธีนี้ก็ทำให้เพื่อนร่วมทีมเป็นหนึ่งเดียวกับแก



ยูคิมิตสึ มานาบุ

ตัวแทนของเด็กเรียนที่ไม่มีความสามารถด้านกีฬา ที่อยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง



ยูคิมิตสึ สามารถผ่านการทดสอบเข้าชมรมมาได้ และ ยังผ่านการฝึกนรกโหดเดธมาร์คมา แต่ไม่ว่ายังไงก็หลีกหนีความจริงไม่พ้น



ว่าตัวเอง เริ่มต้นช้าเกินไป ไม่มีความสามารถมากพอที่จะเป็นนักกีฬาตัวจริง จุดนี้สะท้อนชีวิตผมเลยครับ ผมก็ร้องไห้แบบแกเช่นกัน ตอนที่ไม่ได้รับคัดเลือกเป็นตัวจริง ทั้งที่ก็ผ่านการฝึกโหดมาเหมือนกัน ซึ่งก็ต้องยอมรับมันทั้งน้ำตา



ซึ่งถ้าเป็นคนทั่วไป ก็อาจออกจากชมรมไปแล้ว แต่เค้าไม่ใช่ ยังอยู่ในทีมร่วมฝึกฝนกับทุกคน จนได้ลงสนาม และสามารถเอาชนะอัจฉริยะอย่างอากอนและอิคคิวได้ ซึ่งต้องยกความดีความชอบให้ฮิรุม่าด้วย ที่เห็นความสามารถในการวิเคราะห์เกมของยูคิมิตสึ



มุซาชิ (ทาเคคุระ เก็น)
"แข่งจริง ทำให้ได้อย่างที่ซ้อม" ประโยคนี้พูดง่ายแต่ทำจริงยากครับ ใครที่เล่นกีฬาจะรู้ดี ถึงแม้เราจะเจนสนามมาเยอะ แต่เมื่อถึงจุดตัดสินชี้เป็นชี้ตาย เช่น ยิงจุดโทษ ชู้ตลูกโทษ ซึ่งในเวลาปกติสามารถทำได้สบายๆ แต่เมื่อมีความกดดัน เรากลับเล่นพลาดแบบง่ายๆ ซะอย่างงั้น

จิตใจเป็นสิ่งสำคัญที่สุด มุซาชิ เป็นคิกเกอร์ที่ไม่เคยหวั่นไหว ไม่ว่าข้างหน้าตัวเอง จะมีฝ่ายศัตรูมากดดันเท่าไหร่ก็ตาม ก็ไม่เคยหวั่นไหวสมาธิแตกจนเตะลูกพลาด



ซึ่งจุดนี้สำคัญมาก ความมั่นคงของจิตใจ มีความสำคัญพอๆกับสมรรถภาพร่างกายเลยทีเดียว จิตใจที่ไม่หวั่นไหวไปกับสิ่งเร้า จะทำให้เราสามารถเล่นได้เหมือนตอนซ้อม


จบแล้วครับ สำหรับกระทู้นี้จริงๆ ผมยังมีตัวละครที่ชอบอีก แต่กลัวกระทู้จะยาวเกิน ก็เลยเลือกตัวที่ผมชอบที่สุดมา ซึ่งส่วนใหญ่ผมชอบแนวคนธรรมดา ที่มีความมุ่งมั่น ไม่ค่อยชอบแบบเก่งเวอร์

ขอจบกระทู้ด้วยการปลุกใจของทีมเดมอน



ฆ่า........ มัน....... ซะ!!!!!!