พอดีไม่ยืนยันด้วยบัตรปชช.เลยตั้งในกระทู้เล่าเรื่องไม่ได้ ก็ขอมาตั้งกระทู้คำถามในนี้แทนละกันนะคะ
ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ ยาวหน่อย
เราค่อนข้างมีปัญหาทางหูค่ะ แบบพวกหูตึงน่ะค่ะ บางทีต้องให้คนพูดดังๆถึงจะได้ยิน ยิ่งเวลาคุยโทรศัพท์ยิ่งต้องถามหลายรอบเลยค่ะ เราก็เข้าใจนะว่าบางทีมันก็รำคาญเลยพยายามจะตั้งใจฟังให้ทีเดียวรู้เรื่อง แต่บางทีก็ต้องถามซ้ำ
เราค่อนข้างมีปัญหากับแม่เรื่องนี้ค่ะ คือทุกคนในบ้านเนี่ย มักเป็นเหมือนกันหมดเลยค่ะ แม่สื่อสารไม่เข้าใจเองหรือพวกเราหูไม่ดีเอง เวลาแม่เราพูดอะไรมันจะฟังเป็นอีกอย่างสำหรับ พ่อ เรา แล้วก็น้องอีกสอง คือ ฟังอีกอย่างแล้วเป็นอีกอย่าง แล้วบางทีพวกเราได้ยินแม่พูดอย่างงี้ แต่แม่ก็เถียงสุดใจขาดดิ้นเลยว่าพูดอย่างนี้
แล้วยิ่งแม่เราเป็นพวกที่ต่อว่าแบบ .... พูดคำเดียวเจ็บไปถึงทรวง คือเราไม่ชอบแม่ที่ตรงนี้เลยค่ะ เวลาเราทำอะไรให้ไม่พอใจ แม่ก็ชอบพูดขึ้นเสียง(ทำให้เรากลัวแล้วเก็บไปคิดมาก) เวลายิ่งโกรธมากๆยิ่งมีคำพูดแบบ "Eโง่" "ปัญญาอ่อน" "โง่เหมือนพ่อไม่มีผิด" "ซื่อบื้อ" รู้ไหมคะ แค่คำพูดพวกนี้เราก็อยากจะร้องไห้แล้ว เราเสียใจมาก แล้วยิ่งเป็นพ่อมาโดนเปรียบเทียบอย่างงี้เราก็รู้สึกน้อยใจแทนพ่อจริงๆค่ะ พ่อเราก็โกรธนะคะแต่พ่อเราเป็นผู้ตามมากกว่าก็เลยไม่อยากมีเรื่อง พยายามเก็บอารมณ์มาตลอด แต่บางทีก็หลุดบ้าง เลยชอบทำให้เรื่องพวกนี้เอามาทะเลาะกัน
แต่บางทีเราก็ฟังแม่พูดไม่รู้เรื่องเราก็ขอให้แม่พูดซ้ำอีก แล้วแม่ก็ไม่พอใจค่ะ(อารมณ์แบบจะถามซ้ำๆทำไมเนี่ยรำคาญ) ชอบขึ้นเสียง เราก็กลัวสิคะ ... พอเราไม่อยากถามแม่อีกครั้งก็ฟังไม่รู้เรื่องว่าแม่สั่งอะไร เราก็โดนอีกสิคะ ขึ้นเสียง ว่าทำไมไม่ฟังให้ดีๆ ทำไมไม่ถาม(เสียงแบบขึ้นเสียงดุ) อ้าว พอเราถามก็โดนอีกสิ เราไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรเลยค่ะ บางทีก็โดนด่าว่าโง่ เราก็แบบ...ไม่อยากจะอะไรเลยค่ะ อยากฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา แต่มันก็เก็บไปน้อยใจอีก คำพูดของแม่มันกระทบต่อลูกมากเลยนะคะ (แต่เราก็คิดนะว่าเราโง่จริงๆ ทำไมโง่อย่างงี้)
เรารู้นะคะ ว่าแม่เรารักครอบครัวทุกคน แล้วก็รักพ่อมาก ตอนนั้นถึงขั้นเกือบขอหย่า แต่พอแม่หายโมโหก็ขอให้กลับมาคืนดีกัน ขอให้อยู่เป็นครอบครัวเดียวกัน เรารู้ว่าแม่อดทนมามากกับพวกเราเหมือนกัน ต้องทนเหนื่อยพาน้องไปออกงานแสดงตามที่ต่างๆเพื่อหาเงิน ต้องทนคอยสั่งสอนลูกๆ ต้องทนกับสามีที่ไม่มีความเป็นผู้นำแต่ก็ยังรัก เรารู้ทุกอย่างค่ะ เราก็พยายามจะเรียนให้ได้เกรดดีๆ อ่านหนังสือให้สอบเข้ามหาลัยที่ดีๆได้
แต่พอแม่โกรธแล้วต่อว่าเราซักกี่ครั้ง เราก็ยังน้อยใจอยู่ดีค่ะ เราร้องไห้ ทำไมแม่ต้องพูดถึงขนาดนี้ด้วย เรื่องแค่นี้แม่พูดดีๆไม่ได้หรอ มันทำเราให้เสียใจมากถึงมากที่สุดเลยค่ะ มันทำให้คิดเราอยากตายอยู่ทุกครั้ง คนอ่านอาจจะฟังดูแล้วเรื่องแค่นี้ทำไมต้องคิดสั้นขนาดนี้ด้วย ลองมาเป็นคนที่โดนด่าว่าโง่ ไร้สาระ ปัญญาอ่อนดูสิคะแล้วจะรู้ โดนว่าเกือบทุกครั้ง ทั้งที่บางครั้งเราก็ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น พยายามจะทำดีที่สุดเพื่อไม่ให้แม่ว่าแต่ก็โดน บางครั้งเราก็โง่ ปัญญาอ่อน ไร้สาระก็จริงอยู่ แต่ทำไมต้องพูดคำพูดเหล่านี้ออกมาด้วย มันกระทบต่อลูกนะรู้ไหม? มันเหมือนกดดันให้ลูกเป็นคนที่โง่ ไร้สาระ ปัญญาอ่อน กดคำพวกนี้ไว้ในสมองลูกแล้วคำเหล่านี้มันก็ออกไปจากหัวลูกไม่ได้
'คำพูดของแม่ทุกคน ทุกคำที่แม่พูดออกมา มันกระทบต่อลูกๆทุกคนนะคะ ได้โปรด อย่าได้พูดคำที่มันกระทบจิตใจของเด็กๆเลยค่ะ มันจะฝังรากลึกเข้าไปในจิตใจของเด็ก แล้วมันก็ไม่สามารถจะเอาออกมาแก้ไขได้อีกแล้วนะคะ'
เราเป็นคนเก็บกดค่ะ โลกส่วนตัวสูง ไม่มีความมั่นใจในตนเอง ตอนนี้เริ่มต้นชีวิตม.4ใหม่ที่รร.อื่น พยายามสร้างตัวให้เป็นจุดเด่นของห้อง พูดให้มากกว่าเดิม มีปฎิสัมพันธ์กับเพื่อนให้เยอะๆ แต่ทุกวันนี้อาการเก็บกด ซึมเศร้าของเราก็ยังเป็นเหมือนเดิม มีปมด้อยแต่แค่ไม่แสดงออก มีแค่ความมั่นใจที่เพิ่มขึ้นมา แต่เอาจริงๆในใจลึกๆเราก็ยังเป็นเหมือนเดิมมันไม่สามารถแก้ไขได้ จนเวลาเราโดนแม่ว่าทีไรเราอยากจะหนีค่ะ หนีไปให้ไกล(ความคิดนี้มันผุดขึ้นมาหลายรอบมากค่ะ เราอยากจะหนีมาก จนบางทีเราไม่อยากเดินห้างกับแม่ ก็จะหายตัวไปเงียบๆแล้วก็ไปหามุมหลบที่ไหนซักแห่งของห้างเนี่ยแหล่ะค่ะ พอถึงเวลาที่แม่ช้อปเสร็จหรือไม่ก็โทรมาหาก็จะไปหาค่ะ)((แต่เราก็กลัวนะคะว่าซักวันคงได้หนีออกจากบ้านแน่ๆ พยายามห้ามใจไว้อยู่ค่ะ)) เราตั้งปฏิญาณไว้เลยค่ะว่าพอมหาลัยแล้วเราจะย้ายไปอยู่หอ ไม่ใช่ว่าเราไม่รักครอบครัวนะ แต่เราอยากอยู่คนเดียวมากกว่า ถ้าคิดในแง่ดีก็อยู่กันห่างๆซักพักกลับมาจะได้คิดถึงกันมากกว่าเดิม
อื้ม...ก็ไม่มีอะไรจะเล่าต่อแล้วหล่ะค่ะ คิดซะว่าเรื่องที่เราพิมมาเป็นเรื่องที่เราอยากระบายละกันนะคะ แล้วก็ได้โปรดที่เราเล่ามาเราไม่ได้อยากเล่าให้แม่ของตัวเองดูแย่นะคะ ในทางที่ดีๆของแม่ก็มีเยอะมากเช่นกัน แต่แค่เราไม่มีที่พึ่งพิงจะระบาย เราไม่รู้จะระบายกับใคร ก็เลยต้องมาพึ่งพันทิปนี่แหล่ะค่ะ
ขอบคุณที่อ่านจบค่ะ OJZ
เข้าใจความรู้สึกแม่นะ แต่เราก็เสียใจเป็นเหมือนกัน
ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ ยาวหน่อย
เราค่อนข้างมีปัญหาทางหูค่ะ แบบพวกหูตึงน่ะค่ะ บางทีต้องให้คนพูดดังๆถึงจะได้ยิน ยิ่งเวลาคุยโทรศัพท์ยิ่งต้องถามหลายรอบเลยค่ะ เราก็เข้าใจนะว่าบางทีมันก็รำคาญเลยพยายามจะตั้งใจฟังให้ทีเดียวรู้เรื่อง แต่บางทีก็ต้องถามซ้ำ
เราค่อนข้างมีปัญหากับแม่เรื่องนี้ค่ะ คือทุกคนในบ้านเนี่ย มักเป็นเหมือนกันหมดเลยค่ะ แม่สื่อสารไม่เข้าใจเองหรือพวกเราหูไม่ดีเอง เวลาแม่เราพูดอะไรมันจะฟังเป็นอีกอย่างสำหรับ พ่อ เรา แล้วก็น้องอีกสอง คือ ฟังอีกอย่างแล้วเป็นอีกอย่าง แล้วบางทีพวกเราได้ยินแม่พูดอย่างงี้ แต่แม่ก็เถียงสุดใจขาดดิ้นเลยว่าพูดอย่างนี้
แล้วยิ่งแม่เราเป็นพวกที่ต่อว่าแบบ .... พูดคำเดียวเจ็บไปถึงทรวง คือเราไม่ชอบแม่ที่ตรงนี้เลยค่ะ เวลาเราทำอะไรให้ไม่พอใจ แม่ก็ชอบพูดขึ้นเสียง(ทำให้เรากลัวแล้วเก็บไปคิดมาก) เวลายิ่งโกรธมากๆยิ่งมีคำพูดแบบ "Eโง่" "ปัญญาอ่อน" "โง่เหมือนพ่อไม่มีผิด" "ซื่อบื้อ" รู้ไหมคะ แค่คำพูดพวกนี้เราก็อยากจะร้องไห้แล้ว เราเสียใจมาก แล้วยิ่งเป็นพ่อมาโดนเปรียบเทียบอย่างงี้เราก็รู้สึกน้อยใจแทนพ่อจริงๆค่ะ พ่อเราก็โกรธนะคะแต่พ่อเราเป็นผู้ตามมากกว่าก็เลยไม่อยากมีเรื่อง พยายามเก็บอารมณ์มาตลอด แต่บางทีก็หลุดบ้าง เลยชอบทำให้เรื่องพวกนี้เอามาทะเลาะกัน
แต่บางทีเราก็ฟังแม่พูดไม่รู้เรื่องเราก็ขอให้แม่พูดซ้ำอีก แล้วแม่ก็ไม่พอใจค่ะ(อารมณ์แบบจะถามซ้ำๆทำไมเนี่ยรำคาญ) ชอบขึ้นเสียง เราก็กลัวสิคะ ... พอเราไม่อยากถามแม่อีกครั้งก็ฟังไม่รู้เรื่องว่าแม่สั่งอะไร เราก็โดนอีกสิคะ ขึ้นเสียง ว่าทำไมไม่ฟังให้ดีๆ ทำไมไม่ถาม(เสียงแบบขึ้นเสียงดุ) อ้าว พอเราถามก็โดนอีกสิ เราไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรเลยค่ะ บางทีก็โดนด่าว่าโง่ เราก็แบบ...ไม่อยากจะอะไรเลยค่ะ อยากฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา แต่มันก็เก็บไปน้อยใจอีก คำพูดของแม่มันกระทบต่อลูกมากเลยนะคะ (แต่เราก็คิดนะว่าเราโง่จริงๆ ทำไมโง่อย่างงี้)
เรารู้นะคะ ว่าแม่เรารักครอบครัวทุกคน แล้วก็รักพ่อมาก ตอนนั้นถึงขั้นเกือบขอหย่า แต่พอแม่หายโมโหก็ขอให้กลับมาคืนดีกัน ขอให้อยู่เป็นครอบครัวเดียวกัน เรารู้ว่าแม่อดทนมามากกับพวกเราเหมือนกัน ต้องทนเหนื่อยพาน้องไปออกงานแสดงตามที่ต่างๆเพื่อหาเงิน ต้องทนคอยสั่งสอนลูกๆ ต้องทนกับสามีที่ไม่มีความเป็นผู้นำแต่ก็ยังรัก เรารู้ทุกอย่างค่ะ เราก็พยายามจะเรียนให้ได้เกรดดีๆ อ่านหนังสือให้สอบเข้ามหาลัยที่ดีๆได้
แต่พอแม่โกรธแล้วต่อว่าเราซักกี่ครั้ง เราก็ยังน้อยใจอยู่ดีค่ะ เราร้องไห้ ทำไมแม่ต้องพูดถึงขนาดนี้ด้วย เรื่องแค่นี้แม่พูดดีๆไม่ได้หรอ มันทำเราให้เสียใจมากถึงมากที่สุดเลยค่ะ มันทำให้คิดเราอยากตายอยู่ทุกครั้ง คนอ่านอาจจะฟังดูแล้วเรื่องแค่นี้ทำไมต้องคิดสั้นขนาดนี้ด้วย ลองมาเป็นคนที่โดนด่าว่าโง่ ไร้สาระ ปัญญาอ่อนดูสิคะแล้วจะรู้ โดนว่าเกือบทุกครั้ง ทั้งที่บางครั้งเราก็ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น พยายามจะทำดีที่สุดเพื่อไม่ให้แม่ว่าแต่ก็โดน บางครั้งเราก็โง่ ปัญญาอ่อน ไร้สาระก็จริงอยู่ แต่ทำไมต้องพูดคำพูดเหล่านี้ออกมาด้วย มันกระทบต่อลูกนะรู้ไหม? มันเหมือนกดดันให้ลูกเป็นคนที่โง่ ไร้สาระ ปัญญาอ่อน กดคำพวกนี้ไว้ในสมองลูกแล้วคำเหล่านี้มันก็ออกไปจากหัวลูกไม่ได้
'คำพูดของแม่ทุกคน ทุกคำที่แม่พูดออกมา มันกระทบต่อลูกๆทุกคนนะคะ ได้โปรด อย่าได้พูดคำที่มันกระทบจิตใจของเด็กๆเลยค่ะ มันจะฝังรากลึกเข้าไปในจิตใจของเด็ก แล้วมันก็ไม่สามารถจะเอาออกมาแก้ไขได้อีกแล้วนะคะ'
เราเป็นคนเก็บกดค่ะ โลกส่วนตัวสูง ไม่มีความมั่นใจในตนเอง ตอนนี้เริ่มต้นชีวิตม.4ใหม่ที่รร.อื่น พยายามสร้างตัวให้เป็นจุดเด่นของห้อง พูดให้มากกว่าเดิม มีปฎิสัมพันธ์กับเพื่อนให้เยอะๆ แต่ทุกวันนี้อาการเก็บกด ซึมเศร้าของเราก็ยังเป็นเหมือนเดิม มีปมด้อยแต่แค่ไม่แสดงออก มีแค่ความมั่นใจที่เพิ่มขึ้นมา แต่เอาจริงๆในใจลึกๆเราก็ยังเป็นเหมือนเดิมมันไม่สามารถแก้ไขได้ จนเวลาเราโดนแม่ว่าทีไรเราอยากจะหนีค่ะ หนีไปให้ไกล(ความคิดนี้มันผุดขึ้นมาหลายรอบมากค่ะ เราอยากจะหนีมาก จนบางทีเราไม่อยากเดินห้างกับแม่ ก็จะหายตัวไปเงียบๆแล้วก็ไปหามุมหลบที่ไหนซักแห่งของห้างเนี่ยแหล่ะค่ะ พอถึงเวลาที่แม่ช้อปเสร็จหรือไม่ก็โทรมาหาก็จะไปหาค่ะ)((แต่เราก็กลัวนะคะว่าซักวันคงได้หนีออกจากบ้านแน่ๆ พยายามห้ามใจไว้อยู่ค่ะ)) เราตั้งปฏิญาณไว้เลยค่ะว่าพอมหาลัยแล้วเราจะย้ายไปอยู่หอ ไม่ใช่ว่าเราไม่รักครอบครัวนะ แต่เราอยากอยู่คนเดียวมากกว่า ถ้าคิดในแง่ดีก็อยู่กันห่างๆซักพักกลับมาจะได้คิดถึงกันมากกว่าเดิม
อื้ม...ก็ไม่มีอะไรจะเล่าต่อแล้วหล่ะค่ะ คิดซะว่าเรื่องที่เราพิมมาเป็นเรื่องที่เราอยากระบายละกันนะคะ แล้วก็ได้โปรดที่เราเล่ามาเราไม่ได้อยากเล่าให้แม่ของตัวเองดูแย่นะคะ ในทางที่ดีๆของแม่ก็มีเยอะมากเช่นกัน แต่แค่เราไม่มีที่พึ่งพิงจะระบาย เราไม่รู้จะระบายกับใคร ก็เลยต้องมาพึ่งพันทิปนี่แหล่ะค่ะ
ขอบคุณที่อ่านจบค่ะ OJZ