ตามหัวข้อนั่นแหละครับ

ผมคบกับแฟนมา 5 ปี เริ่มความสัมพันธ์จากความเป็นเพื่อน เรียนคณะเดียวกัน มหาวิทยาลัยเดียวกัน ตอนนี้ผมเรียนต่อ แฟนทำงานแล้ว เจอกันแทบทุกวัน แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับ คือนอนบ้านใครบ้านมัน ความสัมพันธ์ของเรา ผู้ใหญ่ฝ่ายผมรู้ แต่ผู้ใหญ่ฝ่ายแฟนไม่รู้ เพราะผมยังหางานทำที่มั่นคงไม่ได้ เธออยากให้ผมหางานที่มั่นคงได้ก่อนเธอถึงจะพาไปแนะนำให้ที่บ้านรู้จัก ซึ่งผมไม่ได้มีปัญหาอะไร เธอชอบไปเที่ยวตามต่างจังหวัด ชอบถ่ายรูป ชอบไปทานอาหารตามย่านที่ขึ้นชื่อว่าอาหารอร่อย ผมไม่ใช่ว่าไม่ถึงกับไม่ชอบนะ ก็ไปได้ แต่ไม่ชอบไปบ่อย แต่ทุกครั้งที่แฟนชวน ผมก็ไปนะ เพราะเรารู้ว่า เวลาที่เขามีความสุข เขาคงอยากให้มีเราอยู่ตรงนั้นด้วย ซึ่งมันก็โอเค แต่จริงๆแล้ว ผมชอบหามุมสงบๆพักผ่อนคนเดียว อ่านหนังสือ ดูหนัง ฟังเพลง ปลูกต้นไม้หรือกิจกรรมที่ไม่ต้องออกไปไหนมากกว่า บางครั้งมันคงน่าเบื่อสำหรับแฟนนะ ถ้าผมชวนเขามาทำกิจกรรมแบบนั้น เธอจะนอนหลับไม่ก็เล่นเกมส์มือถือและไม่สนใจทำอย่างอื่น บางครั้งผมชวนไปดูหนังในโรงเธอก็ไม่ค่อยอยากไปเท่าไร เพราะถ้าไป เธอก็หลับ เธอมีลักษณะเป็นคนกระตือรือร้น มีพลัง ชอบการเดินทาง ชอบออกไปค้นหาสิ่งแปลกใหม่ แต่ผมชอบความเงียบ ความสงบ ออกจะเฉื่อยช้า และใจเย็น แต่เธอใจร้อน ดูไม่น่าคบกันได้ แต่ก็คบกันมาตั้ง 5 ปี

แต่อยู่ไม่อยู่ผมก็รู้สึกว่าเราช่างไม่เข้ากันเลย ผมไม่ได้มีคนอื่นนะครับ เพียงแต่บางครั้งก็สงสารแฟนที่ต้องมาทนอยู่กับคนอย่างผม แต่ผมก็เคยบอกเธอไปแล้วว่า ถ้ามีคนอื่นที่เธออยู่ด้วยแล้วมีความสุข ผมจะไม่รั้งเธอเลย ผมรักเธอมาก และอยากเห็นเธอมีความสุข แต่บางครั้ง ช่วงเวลาแห่งความสุขของเธอ ผมกลับไม่เคยสัมผัสความสุขแบบนั้นได้เลยแม้ว่าเราจะอยู่ข้างๆกันหรือจับมือกันอยู่ก็ตาม หรือเวลาที่ผมมีความสุข แม้ว่าเธอจะอยู่ข้างๆกัน ผมก็รู้สึกถึงความอึดอัดของเธอเหมือนกัน พยายามปรับตัวกันมาหลายครั้งแล้ว เคยเลิกกันมาหลายครั้งแล้ว แต่สุดท้ายก็กลับมาคบกันใหม่อยู่ดี เพราะต่างคนต่างก็ไม่มีใครใหม่ แต่ไม่มีครั้งไหนที่ผมรู้สึกไม่มีความสุขร่วมกันเท่าครั้งนี้มาก่อน

ผมควรบอกเลิกเธอดีไหมครับ?