สวัสดีค่ะ
ขอเกริ่นคร่าวๆก่อนนะคะ เราอายุ18ค่ะ อยู่ในครอบครัวที่มีทั้งพ่อและแม่กับน้องชาย1คน ครอบครัวเราอบอุ่นดี เวลาอยู่บ้านส่วนใหญ่เราอยู่กับแม่
เพราะงานพ่อมีเวลาให้ครอบครัวน้อยมาก（พ่อแม่ไม่ได้เลิกกันนะคะ）
เป็นแบบนี้มานานมากแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ก็จำไม่ได้เหมือนกัน ชีวิตเราเช้า-เย็นเข้าบ้าน กินข้าว อาบน้ำ อ่านหนังสือ นอน ไป รร มีแค่นี้ เราเป็นคนไม่เที่ยว
ไม่ชอบออกไปนอกบ้าน เพื่อนไม่เยอะ เรื่องแฟนไม่เคยคิด คนที่เราสนิทและพูดได้ทุกเรื่องคือแม่กับอาม่า พ่อแทบไม่มีบทบาทอะไรมากในชีวิตเราเลย
จนมันมาถึงจุดที่ว่า “ห่างเหิน” เราเริ่มห่างเหินกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน
เวลาพ่อกลับมาเรามักจะเถียงกับพ่อบ่อยๆ เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่แบบนี้ แบบนี้ไม่ถูกสิ่งที่พ่อพูดมันไม่ใช่
แต่ก็มักจะโดนตอกกลับด้วยคำแบบนี้
“หัดฟังซะบ้าง” "ฉันเกิดก่อนแก“ แต่พอเราพยายามอธิบายต่อพูดเหตุผลให้ฟัง ก็เกิดดราม่า ”เออ มันเป็นแบบนี้แหละ ถึงไม่เจริญ''
จนบางทีพ่อพูดอะไรมาเรารู้สึกว่าเราไม่อยากเชื่อไม่อยากฟัง มันรู้สึกต่อต้าน ทุกวันนี้คนที่พูดเเล้วเราฟังคือแม่กับอาม่าเท่านั้น
บางทีพ่อเข้าบ้านมาก็บ่นๆ เห็นอะไรขวางหูขวางตาก็บ่น ทั้งๆที่มันอยู่ของมันแบบนั้นมานานแล้ว แม่ก็เคยพูดว่า ”ไม่ได้อยู่บ้านนานกลับมาก็อย่าบ่นมาก เค้าอยู่กันแบบนี้ไม่เห็นเป็นอะไร“ พ่อก็ขึ้นเสียงใส่ มันก็จบลงที่ต่างคนต่างโกรธ
พ่อเราค่อนข้างหัวโบราณ เรื่องมีแฟนอะไรแบบนี้เค้ารับไม่ได้ ซึ่งเราก็ไม่เคยมี แต่พ่อมักจะระแวง เช่นชอบมาเชค โทรศัพท์ ข้อความในเฟซ พอเห็นเพื่อนต่างเพศเข้ามาเม้น ก็กลายเป็นเรื่อง เราโดนคาดคั้น ว่านี่ใคร ก็ต้องพูดยาวเหยียด เราไม่เคยปิดบังพ่อนะ คิดว่าเราไม่มีอะไรให้ปิดบังและไม่ได้คุยอะไรเสื่อมเสีย พ่อเป้นถึงขั้นดึกๆแอบมายืนฟังเราตรงประตูห้องนอนว่าเราทำอะไร
พอเราเปิดออกไปเจอ ก็ถามแบบจับผิด ว่าทำอะไร คุยกับใคร วันนึงเรากำลังจัดห้อง ก็เข้ามาค้นของในห้องเราคิดว่าเราซ่อนรูปผู้ชาย คือรู้สึกเฟลมาก ทำไมคิดงี้อ่ะ
พ่อไม่ได้เลี้ยงไม่ได้อยู่บ้านรึเปล่าเลยไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง เรากล้าพูดได้เลยว่าพ่อยังไม่รู้นิสัยเราเลย บ่อยครั้งเราชอบไปร้องไห้
ไประบายให้อาม่าฟัง TT อาม่าพูดปลอบใจเราก็รู้สึกดีขึ้นแค่นั้น แต่เดี๋ยวความรู้สึกต่อต้านก็กลับมาอีก
ถ้าถามว่ากับน้องชายมีปัญหาบ้างมั้ย มีค่ะ น้องเราค่อนข้างตุ้งติ้ง นิสัยเหมือน ผญ พ่อแอนตี้เพศที่สามอยู่แล้ว
เจอแบบนี้คือด่ายาวเลย โดนทั้งพี่ทั้งน้อง
เคยพูดกับแม่ว่าเรารู้สึกรำคาณ แม่ก็บอกให้เปิดใจกว้างๆหน่อย คือเราคิดว่าเราก็พยายามแล้วนะ แต่มันก็ยังห่างเหินอยู่ดี เราไม่ชอบให้เค้าเข้ามายุ่ง
เรื่องเราเท่าไหร่ เช่น เรื่องเรียน เรื่องเพื่อน อยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง ความคิดของเรากับเค้าไปคนละทาง ถ้าพูดกันก็ทะเลาะ เค้ามักจะคิดว่าเราเป็นเด็กอ่อนต่อโลก ไม่ทันคนอื่น
เดี๋ยวโดนหลอก พ่อไม่เหมือนแม่ แม่จะคอยดูอยู่ห่างๆแบบห่วงๆ ถ้ามีปัญหาอะไรคือเข้าไปคุยได้ถามได้ แม่ค่อนข้างจะให้พื้นที่ส่วนตัวมากกว่าพ่อ
อย่างไปห้างกับเพื่อน เคยไปห้างครั้งแรกกับเพื่อนตอน ม5 เพราะแม่อณุญาติ ตอนนั้นตื่นเต้นและรู้สึกดีมาก แต่พ่อไม่รู้ ถ้ารู้คือโดนด่าแน่นอน
เราถึงขั้นที่คิดว่าอยากไปเรียนต่อ ตปท เราเบื่อบ้าน เบื่อกรอบ อยากไปเจออะไรใหม่ๆดูบ้าง อยากอยู่คนเดียว
เวลาทะเลาะกับพ่อรู้สึกผิดบ้างมั้ย รู้สึกผิดมาก แต่อารมณ์ขณะนั้นเราห้ามตัวเองไม่ได้ สิ่งที่มันไม่ใช่ไม่จริงเราจะไม่มีทางยอมรับ
มีใครเป็นแบบเราบ้างมั๊ยคะ TT ควรทำตัวยังไงดี ความห่างเหินถึงจะลดลง
ใครห่างเหินกับพ่อบ้างคะ？
ขอเกริ่นคร่าวๆก่อนนะคะ เราอายุ18ค่ะ อยู่ในครอบครัวที่มีทั้งพ่อและแม่กับน้องชาย1คน ครอบครัวเราอบอุ่นดี เวลาอยู่บ้านส่วนใหญ่เราอยู่กับแม่
เพราะงานพ่อมีเวลาให้ครอบครัวน้อยมาก（พ่อแม่ไม่ได้เลิกกันนะคะ）
เป็นแบบนี้มานานมากแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ก็จำไม่ได้เหมือนกัน ชีวิตเราเช้า-เย็นเข้าบ้าน กินข้าว อาบน้ำ อ่านหนังสือ นอน ไป รร มีแค่นี้ เราเป็นคนไม่เที่ยว
ไม่ชอบออกไปนอกบ้าน เพื่อนไม่เยอะ เรื่องแฟนไม่เคยคิด คนที่เราสนิทและพูดได้ทุกเรื่องคือแม่กับอาม่า พ่อแทบไม่มีบทบาทอะไรมากในชีวิตเราเลย
จนมันมาถึงจุดที่ว่า “ห่างเหิน” เราเริ่มห่างเหินกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน
เวลาพ่อกลับมาเรามักจะเถียงกับพ่อบ่อยๆ เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่แบบนี้ แบบนี้ไม่ถูกสิ่งที่พ่อพูดมันไม่ใช่
แต่ก็มักจะโดนตอกกลับด้วยคำแบบนี้
“หัดฟังซะบ้าง” "ฉันเกิดก่อนแก“ แต่พอเราพยายามอธิบายต่อพูดเหตุผลให้ฟัง ก็เกิดดราม่า ”เออ มันเป็นแบบนี้แหละ ถึงไม่เจริญ''
จนบางทีพ่อพูดอะไรมาเรารู้สึกว่าเราไม่อยากเชื่อไม่อยากฟัง มันรู้สึกต่อต้าน ทุกวันนี้คนที่พูดเเล้วเราฟังคือแม่กับอาม่าเท่านั้น
บางทีพ่อเข้าบ้านมาก็บ่นๆ เห็นอะไรขวางหูขวางตาก็บ่น ทั้งๆที่มันอยู่ของมันแบบนั้นมานานแล้ว แม่ก็เคยพูดว่า ”ไม่ได้อยู่บ้านนานกลับมาก็อย่าบ่นมาก เค้าอยู่กันแบบนี้ไม่เห็นเป็นอะไร“ พ่อก็ขึ้นเสียงใส่ มันก็จบลงที่ต่างคนต่างโกรธ
พ่อเราค่อนข้างหัวโบราณ เรื่องมีแฟนอะไรแบบนี้เค้ารับไม่ได้ ซึ่งเราก็ไม่เคยมี แต่พ่อมักจะระแวง เช่นชอบมาเชค โทรศัพท์ ข้อความในเฟซ พอเห็นเพื่อนต่างเพศเข้ามาเม้น ก็กลายเป็นเรื่อง เราโดนคาดคั้น ว่านี่ใคร ก็ต้องพูดยาวเหยียด เราไม่เคยปิดบังพ่อนะ คิดว่าเราไม่มีอะไรให้ปิดบังและไม่ได้คุยอะไรเสื่อมเสีย พ่อเป้นถึงขั้นดึกๆแอบมายืนฟังเราตรงประตูห้องนอนว่าเราทำอะไร
พอเราเปิดออกไปเจอ ก็ถามแบบจับผิด ว่าทำอะไร คุยกับใคร วันนึงเรากำลังจัดห้อง ก็เข้ามาค้นของในห้องเราคิดว่าเราซ่อนรูปผู้ชาย คือรู้สึกเฟลมาก ทำไมคิดงี้อ่ะ
พ่อไม่ได้เลี้ยงไม่ได้อยู่บ้านรึเปล่าเลยไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง เรากล้าพูดได้เลยว่าพ่อยังไม่รู้นิสัยเราเลย บ่อยครั้งเราชอบไปร้องไห้
ไประบายให้อาม่าฟัง TT อาม่าพูดปลอบใจเราก็รู้สึกดีขึ้นแค่นั้น แต่เดี๋ยวความรู้สึกต่อต้านก็กลับมาอีก
ถ้าถามว่ากับน้องชายมีปัญหาบ้างมั้ย มีค่ะ น้องเราค่อนข้างตุ้งติ้ง นิสัยเหมือน ผญ พ่อแอนตี้เพศที่สามอยู่แล้ว
เจอแบบนี้คือด่ายาวเลย โดนทั้งพี่ทั้งน้อง
เคยพูดกับแม่ว่าเรารู้สึกรำคาณ แม่ก็บอกให้เปิดใจกว้างๆหน่อย คือเราคิดว่าเราก็พยายามแล้วนะ แต่มันก็ยังห่างเหินอยู่ดี เราไม่ชอบให้เค้าเข้ามายุ่ง
เรื่องเราเท่าไหร่ เช่น เรื่องเรียน เรื่องเพื่อน อยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง ความคิดของเรากับเค้าไปคนละทาง ถ้าพูดกันก็ทะเลาะ เค้ามักจะคิดว่าเราเป็นเด็กอ่อนต่อโลก ไม่ทันคนอื่น
เดี๋ยวโดนหลอก พ่อไม่เหมือนแม่ แม่จะคอยดูอยู่ห่างๆแบบห่วงๆ ถ้ามีปัญหาอะไรคือเข้าไปคุยได้ถามได้ แม่ค่อนข้างจะให้พื้นที่ส่วนตัวมากกว่าพ่อ
อย่างไปห้างกับเพื่อน เคยไปห้างครั้งแรกกับเพื่อนตอน ม5 เพราะแม่อณุญาติ ตอนนั้นตื่นเต้นและรู้สึกดีมาก แต่พ่อไม่รู้ ถ้ารู้คือโดนด่าแน่นอน
เราถึงขั้นที่คิดว่าอยากไปเรียนต่อ ตปท เราเบื่อบ้าน เบื่อกรอบ อยากไปเจออะไรใหม่ๆดูบ้าง อยากอยู่คนเดียว
เวลาทะเลาะกับพ่อรู้สึกผิดบ้างมั้ย รู้สึกผิดมาก แต่อารมณ์ขณะนั้นเราห้ามตัวเองไม่ได้ สิ่งที่มันไม่ใช่ไม่จริงเราจะไม่มีทางยอมรับ
มีใครเป็นแบบเราบ้างมั๊ยคะ TT ควรทำตัวยังไงดี ความห่างเหินถึงจะลดลง