ตัวเราในอดีต คือ เราเป็นเด็กพูดไม่เก่ง ขาดความมั่นใจ เพราะไม่มีอะไรเด่นนอกจากเป็นเด็กดี เรามักจะทำอะไรพลาดและน่าอายแบบที่ชาวบ้านเขาไม่ทำกัน เช่น  เปิดเพลงในโทรศัพท์ฟังในห้องเรียนโดยที่ไม่ใส่หูฟัง คือเราคิดว่าเพลงมันไม่น่าดังขนาดนั้นอะ แบบจะเปิดเบาๆและดันโง่ลดเสียงไม่เป็นอีก - -
ไหนจะเรื่องเดินไปหยิบชีทที่โตะอาจารย์ เรียนก็ไม่เก่ง เรื่องความเป็นผู้นงผู้นำอย่าได้เอ่ยเราไม่มีแน่นอน 555+ และที่น่าอายที่สุดของชีวิตมหาลัยคือเรากินเหล้าเเล้วเมาไมไ่ด้สติอะ เพื่อนต้องช่วยเหลือพาไปอาบน้ำ แต่ยังดีที่เราเป็นผู้ชายคือเราอยากกินเหล้าเข้าสังคมอะ มันเป็นวิธีเดียวที่ทำให้เรามีสังคม ตอนนั้นเราคิดได้แค่นี้ พอไปฝึกงานเราก็โดนเพื่อนชวนไปกินเหล้า มึนตึ๊บๆฝึกงานไม่ค่อยได้อีก เราก็โดนเพื่อนด่าว่าอู้บ้างอะไรบ้าง ทั้งๆที่แบบพักนิดพักหน่อยไม่ได้เหรอ เราแฮงค์มานะเว้ย (แต่อันนี้เราผิดเองอะ) อันนี้คือเรื่องของเราช่วงมหาลัยปี1-3 เราเป็นเด็กติ๋มนะ คือไม่กล้าพูดกะใครบุคคลิกก็ไม่ดี คือเราไม่มีความมั่นใจอะ ไม่กล้าพูดกล้าคุยกล้าวางตัว แถมตอนฝึกงานดันลืมเสื้อฝึกงานไปอีก เรียกว่าแย่ทุกอย่างเลย - - แต่ก็มีเรื่องดีคือเราไม่ทิ้งการเรียนอย่างน้อยเราเรียนไม่ผ่านเราก็พยายามซ่อมให้ผ่าน อย่างน้อยก็ไม่เลวร้ายทุกเรื่อง ส่วนเรื่องกิจกรรมเราไม่มีเพื่อนเลยไม่ได้ช่วยอะไรเรื่องกิจกรรมเลย
พอมาปี4
เราในห้องเรียนมีการโหวตประธานสาขาขึ้นมา ด้วยความที่คงไม่มีใครอยากอาสาทำงานนี้ ทุกคนเลยโหวตให้เรา(ตอนนั้นเราปฎิเสธคนไม่เป็นไม่กล้าขัดใคร)เราเลยกลายเป็นประธานสาขา ช่วงก่อนเปิดเทอมปี4(เลือกประธานสาขาตอนเราปี3เทอม2) เราได้อ่าหนนังสือพัฒนาตัวเองไรพวกนี้เยอะ เราพึ่งมารู้ทีหลังว่าเรารักการพัฒนาตัวเอง เราเลยอ่านเรื่องการพัฒนาตัวเองซะเยอะเลย เราอ่านแทบทุกอย่างอะ ไม่ว่าจะเป็นทักษะผู้นำ(คนเป็นผู้นำต้องคิดยังไงทำยังไง) ทักษะการได้เลื่อนตำแหน่งเร็ว(ทำงานยังไงคิดยังไงให้ตำแหน่งขึ้นได้เร็ว) ทักษะการสร้างเสห์น่(ทำยังไงถึงครองใจคนแต่ไม่ได้ครองใจคนแล้วต้องทำงานไม่ดีนะ) ทักษะการขาย(ขายยังไงให้คนอยากซื้อ) ทักษะการควบคุมคน(ทำยังไงให้เจ้านายเกรงใจเรา ) ทักษะการพูดคุยการนำเสนอ(อันนี้ไม่มีโอกาสได้ใช้) ทักษะคิดการทำแบบแชมป์โลก(คนทีป่ระสบความสำเร็จระดับโลกคิดอะไรทำยังไง)
ช่วงปี4 เราแต่งตัวถูกระเบียบดีมาก เราก็เริ่มเปลี่ยนไป (เราคิดว่าตัวเองเปลี่ยนไปนะ) เราเริ่มมีเพื่อนเยอะมากขึ้นเนื่องจากต้องไปทำกิจกรรมกับทางคณะและนำข่าวสารมาบอกกับสาขาของเรา มันทำให้เราได้ฝึกการทักษะเป็นผู้นำ เราก็ทำงานดีมาได้ในระดับนึงเสมอทั้งเป็นหัวหน้าห้องด้วยเป็นประธานสาขาด้วย คนอื่นก็เริ่มทำกับเราเปลี่ยนไป บางคงก็พูดดีกับเราทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นพูดไม่ดีกับเรา แต่เรารู้สึกอดคติกับเพื่อนของเรายังไงก็ไม่รู้สินะ คงเป็นเพราะการทำตัวของเราปี1-3 และก็สไตล์เพื่อนๆรอบตัวเราด้วยมั้ง บางคนชอบแกล้งเรา(เราติ๋ม)เราโดนแกล้งบ่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นการพูดจากวนๆประสาท การมองหน้าเหมือนหาเรื่อง การชกต่อยหยอกล้อ บางคนมาว่าเราว่าเราเนี้ยนะเรียบร้อย ให้มองคนใหม่นะถ้ามองว่าเราเรียบร้อย (คือราเข้าใจนะ เจ้ามองเราไม่เรียบร้อยก็ได้ แต่ตัวคนที่พูดนี้เรียบร้อยมากเหรอไง)เรื่องกิจกรรม พวกที่ชอบแกล้งเราพวกที่ชอบกวนๆเราออกแนวดูถูกด้วยซ้ำบางทีก็ไม่เห็นมาช่วยอะไรเลย กลุ่มเพื่อนสนิทเราก็อิจฉาเรา หาเรื่องพยายามกดเราให้ตกลงมา ไม่รู้สิหลักๆคือเราสะใจบวกน้อยใจนะที่ปี4เหมือนเราเป็นคนคุมอะไรในหลายๆอย่างอในองกรณ์แต่พวกนี้ชอบกวนชอบดูถูกเรา(ไม่ตลอดเวลา )(ในอดีต) ไม่เห็นช่วยงานอะไรเราเลย คือเราน้อยใจเรื่องนี้ด้วย ไรฟระว่าเราชอบดูหมิ่นนิดๆ ทำไมถึงเวลาทำงานไม่เห็นมีใครทำอะไรเลยฟระ? และเพื่อนๆเรานะไปเที่ยวได้ตลอด แต่พอมีงานมีอะไรให้มาไม่เห็นมา คือเราน้อยใจตรงที่ทำไมเรารู้สึกไม่ค่อยมีเพื่อนเลย(เพื่อนเราจะเป็นคนที่เก่งกิจกรรม เราไม่ได้เก่งนะ เราแค่เข้ากิจกรรมบ่อยเลยทำให้รู้เรื่องกิจกรรมเลยมาเป็นผู้นำได้) ถึงแม้จะเรียกว่าเพื่อนได้เต็มปากแต่ก็ไม่สนิทอยู่ดีคือสไตล์ต่างกันเราชอบอยู่คนเดียวส่วนเพื่อนเราชอบเข้าสังคม ส่วนความสะใจคือเราสะใจอะ ตอนปี4เรากลายเป็นคนที่ควมคุมอะไรหลายๆอย่างและเป็นผู้นำมากในองกรณ์ เช่น ประธานสาขา การแต่งกาย กิจกรรมในคณะ งานของมหาวิทยาลัย ค่ายนอกมหาวิทยาลัย หัวหน้าห้อง(ถึงจะทำงานได้ไม่ค่อยดีทำแบบพอผ่าน แต่ก็ต้องปรับปรุง) เราเห็นพวกที่ชอบดูหมื่นเราไม่เห็นทำอะไรกันเลยในตอนปี4 กลับมีเพื่อนมีความสุขแต่เรากลับรู้สึกเพื่อนในสาขาน้อยแต่เพื่อนนอกมหาวิทยาลัยกับมากกว่าคนพวกนี้ทั้งๆที่เราเป็นคนไม่ชอบเข้าสังคมอะไรมากมายด้วยซ้ำ