เป็นคนหนึ่งที่แอบชอบคนๆ นึงมานาน เขาก็ชอบเราเหมือนกัน แต่ต่างฝ่ายต่างไม่ได้ คุยกันเสียที่ ด้วยความที่โดยสารรถสาธารณะ เขาก็อาย เราก็อาย

ทุกครั้งที่เจอ เราก็ดีใจมากๆๆๆๆ ถึงมากที่สุด ส่วนเขาก็คงไม่ต่างกัน ได้แต่เก๊กใส่กันมาตลอด

แบบว่าเจอๆ หายๆ หายๆ เจอๆ จังหวะขึ้นรถไม่เจอกันเลย เป็นเดือน หลายเดือน แล้วก็โผล่มาเจอกัน

จนรอบนี้ มันนานมากกกก ที่เราไม่เจอทั้งขาไป และขากลับไปทำงาน จากที่เคยชะเง้อมองหาทั้งเช้าและเย็น เปลี่ยนเป็นค่อยๆ หมดหวัง สิ้นหวัง คิดไปต่างๆ นานา ว่าเขาคงมีใครแล้ว ไม่เจอกันนานขนาดนี้ คงลืมเราแล้วแน่ ๆ

เวลานั่งรถเลยทอดอารมณ์ปลดปล่อยความเศร้าไปคนเดียว ไม่อยากสนใจรอบข้างใครจะมาไง ไม่สนใจ เฝ้ารอแต่คนๆ นั้นคนเดียว อีกอย่าง เราสายตาสั้น จะเห็นจริงๆ คงต้องใกล้ๆ เอาเป็นว่า จะตัดใจแล้วจริงๆ คิดว่าหมดหวัง

แต่แล้วก็ เพราะเราเองอีกนั่นแหละ เจอเขา แต่ดันจำเขาไม่ได้ เขาเปลี่ยนกระเป๋าใหม่ เลยไม่รู้ว่าเป็นเขา และเขาก็คงคิดว่า เราไม่สนใจ เลยเลือกที่จะไม่นั่งรถสายเดียวกะเรา

ตอนขึ้นรถ หันไปอีกที อ่าว เฮ้ย.... พอมานั่งคิด หรือรวมตอนที่กลับบ้าน เขาอาจจะปะปนรวมอยู่ก็เป็นได้ แต่เราไม่ทันสังเกต

เรายังทันไหม ถ้าเราจะไปทักเขาไรบ้าง แนะนำทีค่ะ

ปล. อยากตัดใจหลายรอบแล้ว ยังทำไม่ได้ วนเวียนอยู่แบบนี้

เราอยากขอโทษคุณมากๆๆๆๆๆ นะ ที่เราไม่เห็นคุณวันนั้น เดินผ่านไปเฉยๆ เราคิดแต่ว่าเราคงสิ้นหวังแล้วที่จะเจอกับคุณ เพราะคิดว่าคุณอาจจะมีแฟนแล้ว กว่าจะได้เจอไม่รู้ตอนไหน ทั้งที่ก็อยู่บ้านไม่ไกลจากกันเลย ขอโทษจริงๆ ความรู้สึกเรายังเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย