สวัสดีครับวันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องความรักของผม ที่ใช้อารมณ์ชั่ววูบ ทำอะไรโง่ๆลงไปจนทำให้เลิกรากับคนรัก ผมจะเล่ารวดเดียวจบเลยนะครับยาวหน่อย
ผมเป็นนักศึกษาคนนึงตอนนี้ศึกษาอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ ชั้นปีที่1ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ก่อนที่ผมจะจบจากโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ตอนนั้นซึ่งผมกำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่6 ภาคการเรียนที่สอง ผมได้แอบชอบรุ่นน้องคนนึงซึ่งน่ารักและดูดีในระดับนึงเลยทีเดียว ซึ่งตัวผมก็ไม่ได้ดูดีอะไรมากมาย เวลาเลิกเรียนผมจะชวนเพื่อนไปนั่งตรงที่น้องเขาชอบมานั่งเล่นกับเพื่อนหลังเลิกเรียน เพื่อนั่งมองน้องเขาน่ะครับ (อาจดูโรคจิตแต่มันมีความสุขมากเลยแค่แอบมอง55555) ผมเริ่มทักเฟสบุ๊คไปคุยกับน้องเขาวันที่ 24กันยายน พ.ศ. 2557 เราคุยกันมาเรื่อยๆ เรื่องเรียนบ้าง เรื่องไร้สาระบ้าง ต่างๆนาๆ เวลาเจอหน้าที่โรงเรียนเราเจอหน้ากันเราก็ทักทายกันไม่ได้คุยอะไรกันมากมายพอดีผมเป็นคนขี้อายน่ะครับ5555 เราคุยกันมาเรื่อยๆ ผมทักไปบ้างน้องเขาทักมาบ้าง เราจะคุยกันถึงประมาณ5ทุ่ม ซึ่งน้องเขาเป็นคนนอนตรงเวลามากทุกวัน เลยทำให้ผมกลายเป็นคนนอนตรงเวลาไปเลยด้วยเพราะคุยกับน้องเขาแค่คนเดียวนั่นแหล่ะครับ5555 เราคุยกันทุกวัน ผมนั่งคำนวณเวลาที่เหลือก็เหลืออีกประมาณ5เดือน ผมก็จะจบการศึกษาแล้ว เราก็คุยกันมาเรื่อยๆจนถึงวันที่ 27 มกราคม พ.ศ.2558 น้องเขาถามผมมาว่า
น้องคนนั้น : พี่คุยกับหนูทุกวัน พี่ชอบหนูหรอ
(ในใจผมตอนนั้นคิดแล้วว่า น้องเขาต้องไม่ชอบตรูแน่เลย)
ผม : ก็ชอบอ่ะครับ เราไม่ได้ชอบพี่แน่เลย^^
น้องคนนั้น : ถ้าหนูไม่ชอบพี่หนูจะคุยกับพี่หรอ
(ความรู้สึกผมตอนนั้นเหมือนถูกล็อตเตอรี่ รางวัลที่หนึ่งเลยครับ น้ำตามันไหลออกมาเองอัตโนมัติเลย)
ต่อ... ผม : งั้นคบกันมั้ย
น้องคนนั้น : ไว้มาคุยกันที่ รร พรุ่งนี้ หนูไม่อยากคุยเรื่องแบบนี้ในเฟส ของแบบนี้ต้องคุยตัวจริง 5555
คืนนั้นผมนี่นอนฝันดีเลยครับ
เช้าวันต่อมา เรามาเจอกันที่ รร ผมมานั่งรอน้องเขาเล่นกับเพื่อนๆ เราเดินไปป้ายรถเมล์กลับบ้านด้วยกัน อย่างที่บอกผมเป็นคนขี้อายน่ะครับ เดินไปก็ยิ้มไป มองหน้าน้องเขาบ้างหลบหน้าบ้าง 55555 จนมาถึงป้ายรถเม รอน้องเขาส่งเพื่อนขึ้นรถกลับบ้าน ตอนนี้ก็เหลือผมกับน้องเขาแค่สองคน เรากลับบ้านป้ายรถเมฝั่งเดียวกัน เลยยืนคุยกันเรื่องเมื่อวาน
ผม : กลับบ้านเย็นแบบนี้แม่ไม่ดุหรอ
น้องคนนั้น : ไม่ดุหรอก โตแล่ว 5555
ผม : จ้ะ (ผมก็แอบยิ้ม) ก็ถามต่อว่า "เรื่องเมื่อวานว่ายังไงหรอ"
น้องคนนั้น : เรื่องไรหรา (เสียงกวนๆ)
ผม : ก็เรื่อง เรื่อง เรื่อง
น้องคนนั้น : ติดอ่างหรอพี่ 555555
ผม : เราคบกันมั้ย (ใจผมเต้นแรง ผมก้มหน้าพูดแล้วค่อยๆ เงย น้องเขามายืนใกล้ รอจ้องหน้าผมแล้วยิ้ม ตอนนั้นในใจผมคิด (ต้องเป็นน้องเขาสิ่ที่เขิลไม่ใช่ตรู)
น้องคนนั้น : อะไรนะไม่ได้ยินมะกี้ รถมันเสียงดัง
ผมรวบรวมความกล้า พูดออกไปอีกครั้ง "เรามาคบกันมั้ย"
น้องคนนั้น : คบค่ะ หัวเราะ
วันนั้นเป็นวันที่ผมมีความสุขมากเลยครับ นั่งยิ้มบนรถเมล์เหมือนคนบ้า 555555555 ยิ้มให้กระเป๋ารถเมที่เก็บตัง จนกระเป๋ารถเมทำหน้า งงๆ 55555 อ่านแล้วอาจดูเว่อร์นะครับ แต่การได้คบกับคนที่เราชอบ มันเป็นสิ่งที่โคตรมีความสุขจริงๆ
หลังจากนั้น เราก็กลับบ้านพร้อมกัน ทุกๆวัน จนมาถึงช่วงเดือนกุมภาพันธ์ เป็นช่วงที่มหาวิทยาลัยเริ่มรับสมัครสอบเข้าศึกษาต่อ ตัวผมอยากเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ หลายคนคงสงสัย ว่าทำไมต้องบอกว่าเรียนคณะอะไร ผมกำลังจะบอกครับว่า ตัวผมซึ่งตอนเรียนอยู่ชั้น ม.ปลาย เรียนสายศิลป์ทางเลือก หลายคนคงสงสัย มันคือไรวะ มันคือสายที่ต่ำที่สุดในโรงเรียน หลายคนก็มองแล้วว่า ต้องมีแต่เด็กแย่ๆ แน่เลยไม่จริงนะครับ สายผมจะเป็นพวกเก่งศิลปะ ต่างๆนาๆ คอมพิวเตอร์กราฟฟิก ทุกอย่างที่เกี่ยวกับศิลปะ แต่ตัวผมซึ่งไม่ค่อยชอบด้านนั้นแต่พอเรียนได้ ผมอยากเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ ความใฝ่ฝันเลยล่ะครับเพราะผมชอบคอมมากๆ สายผมนี้จะไม่ค่อยเรียนพวก ฟิสิก เคมี ชีวะ และก็คณิตศาสตร์ เรียนแค่ผ่านๆหน่ะครับ ที่ผมเรียนสายนี้เพราะเกรดไม่พอเรียน สายวิท คณิต T T หลายคนคงสงสัยอีกว่า เห้ย แล้วสอบเข้าวิศวะได้ยังไง เรื่องเป็นแบบนี้ครับ แฟนผมที่พึ่งคบกันเนี่ยน้องเขาเรียน วิทคณิต ซึ่งเก่งมาก ขยัน วันเสาไปเรียนพิเศษเช้าถึงบ่าย หยุดพักวันอาทิตวันเดียว ผมก็เข้าใจนะครับเลยไม่อะไรมากมาย เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านด้วย พ่อแม่หวงมาก ความหวังของพ่อกับแม่ ซึ่งผมเข้าใจดีเลยพยายามให้กำลังใจเธอเวลาท้อแท้หรือเหนื่อย แต่พ่อแม่น้องเขาก็อณุญาติให้เราคบกันนะครับแต่ให้อยู่ในกรอบ (นอกเรื่องไปเยอะละ) กลับเข้าเรื่อง คือช่วงเดือนกุมภา ตอนนั้นก็ใกล้ปิดเทอมแล้ว ผมก็คุยกับเธอว่า "หลังเลิกเรียนช่วยติวฟิสิก เคมีให้หน่อยสิ่ไม่ค่อยได้เลย" เธอก็รับปาก ขนชีทขนสมุดที่จดมาให้ผมอ่าน ซึ่งเวลาเดือนเดียวมันไม่ทันแน่เอาเท่าที่ได้ ซึ่งจะสอบในเดือนมีนาคม ผมทั้งอ่านทุกอย่าง ให้เธอช่วยจนหยดสุดท้าย ถึงเวลาสอบก่อนเข้าห้องสอบผมก็เปิดไลน์ เธอก็ส่งไลน์มาบอกว่า สู้ๆนะทำให้เต็มที่ เป็นกำลังใจที่วิเศษอย่างหนึ่งรองจากพ่อแม่เลยครับ ตัวผมไม่คิดว่าจะสอบติดหรอกครับเพราะข้อสอบยากมาก สายผมไม่ค่อยได้เรียน ไม่เคยเจอหลายอย่างเลย ถึงเวลาประกาศผล เหมือนถูกหวยอีกรอบเลยครับ ผมผ่านข้อเขียน ผมดีใจมากๆ เลยตอบแทนเธอด้วยการพาไปเที่ยวสวนสัตว์แล้วก็หา ข้าวเย็นกินกันก่อนกลับบ้าน 555555 เป็นวันที่มีความสุขอีกหนึ่งวัน หลังจากนั้นก็สอบสัมภาษณ์ช่วงสิ้นเดือน เมษายน ผมก็ผ่านสอบสัมภาษ เราก็คบกันมาเรื่อยๆ เธอเรียนพิเศษมากขึ้นเพราะ ขึ้น ม.6แล้ว ต้องเตรียมตัว ช่วงเดือนกรกฎาคม ผมต้องเรียนปรับพื้นฐานวิชาEngineering Drawing เราก็เลยมีเวลาเจอกันน้อยลง วันไหนผมเลิกไวผมก็จะไปรอรับเธอกลับบ้านพร้อมกัน ถึงจุดที่ผมบอกว่า "อารมณ์ชั่ววูบ มักมีจุดจบที่แย่เสมอ" แล้วล่ะครับ วันนั้นวันที่10กรกฎาคม พ.ศ.2558 วันนั้นตรงกับวันศุก ตอนเช้าเธอไลน์มาบอกผมว่า "วันนี้ไปเที่ยวกับเพื่อนนะไปหาไรกินแถวเกษตร" ผมก็ตอบไปว่า "โอเค ดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะ อย่ากลับเย็นมาก อันตรายเพื่อนมีแต่ ผญ" หลังจากนั้นถึงตอนเย็น เวลา18.00 ผมโทรไป ประมาณ3สาย เธอไม่รับ 18.30 เธอรับสาย
ผม: โทรไปทำไมไม่รับ มันเย็นแล้วกลับบ้านยัง ไม่ตอบไลน์ด้วยนะเธอ (เสียงผมห้วนๆ ไม่พอใจ)
เธอ : อยู่กับเพื่อนเลยไม่อยากรับ ที่ไม่ตอบพอตอบเดี๋ยวก็คุยยาว
ผม : (ขึ้นเสียงด้วยความโมโห) เสียเวลาแค่2-3นาทีไม่ได้เลยใช่ปะ เป็นห่วงนี่หว่า
เธอ : ก็รู้เป็นห่วง เดี๋ยวถึงบ้านเดี๋ยวโทรไป
เวลา 19.15 เธอถึงบ้านแล้วโทรมา
เธอ : ถึงบ้านละนะ
(ผมซึ่งในตอนนั้นยังอารมเสีย)
ผม : เป็นอะไรทำไม โทรไปไม่อยากรับไลน์ก็ไม่ตอบ ทำแบบนี้อยากเลิกหรอ (ที่พูดไปเพราะประชดนะครับไม่ได้คิดจริง แต่ใครจะรู้ว่า...)
เธอ : อืม อยากเลิก
ผม : ... (ตอนนั้นพูดอะไรไม่ออกจริงๆ ได้แต่ขอโทษที่ขึ้นเสียงใส่ไป)
ผมก็ขอโอกาสเธออีกครั้ง เธอก็ให้บอกว่าครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ผมก็สบายใจ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นไม่เป็นไปอย่างที่คิดครับ
วันที่12กรกฎาคม ซึ่งเป็นวันอาทิต เธอกลับมาจากเรียนพิเศษ เธอไลน์มาบอกผมว่า "ขอโทษนะ เราเลิกกันเถอะ"
ตอนนั้นผมได้แต่ถามเธออย่างเดียวว่า เป็นอะไร ขอโทษที่ขึ้นเสียงใส่ ขอโทษทุกอย่างต่างๆนาๆ แต่สิ่งที่เธอตอบกลับมา "ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมแล้ว เราไม่รู้สึกอะไรแล้วอ่ะ" ความรู้สึกผมตอนนั้นมันแย่มากครับ แต่คงไม่แย่เท่าที่ขึ้นเสียงใส่เธอ น้ำตาผมไหลออกมาไม่หยุด หลังจากนั้นเราก็เลิกกัน
และเราบังเอิญมาเจอกันอีกครั้ง วันที่11สิงหาคม หน้าเมเจอรังสิต ผมมารอต่อรถเพื่อจะกลับบ้าน พึ่งกลับจากากรทำกิจกรรมที่มหาลัย คงเป็นความบังเอิญที่เธอเลิกเรียน พิเศษพอดี เธอเรียนพิเศษที่ฟิวเจอร์น่ะครับ ผมก็เข้าไปทักด้วยความคิดถึง
ผม : พึ่งเลิกเรียนหรอ
เธอหันมา ทำหน้าตกใจ ด้วยความที่คิดว่าคงไม่น่าเจอผม
เธอ : อื้ม พึ่งเลิกเรียน
ผม : เป็นไงบ้างสบายดีไหม
เธอ : ก็เรื่อยๆ อะเรียนหนัก
ผม : อ๋ออ สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้
แล้วเธอ ก็เดินไปขึ้นรถเม หันมาบ้ายบายผม (เห้ออออ ถ้ายังเป็นแฟนกันคงดีกว่านี้) ในใจที่ผมคิดตอนนั้น
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เจอเธอ อีกเลย ตอนนี้ก็เลิกกันมา5เดือนแล้วล่ะครับ เวลาผ่านที่ ที่เคยไปด้วยกัน ภาพมันก็ตัดมาทำให้ผมคิดถึงเธอเสมอ ผมยังจำได้ทุกๆอย่าง สิ่งที่เธอเคยทำให้ผม และสิ่งที่ผมเคยได้ทำให้เธอ ผมอยากบอกว่าความรู้สึกผมยังเหมือนเดิม ยังรักเธอเหมือนเดิม
ขอบคุณทุกคนที่เสียเวลาเข้ามาอ่านนะครับ ผมอยากบอกว่า "แม้จะเป็นความรักในวัยรุ่น ซึ่งแน่นอนซักวันมันต้องมีวันจบลง แต่เชื่อเถอะครับวันนี้ถ้ายังมีกัน เวลาทะเลาะกันไม่เข้าใจกัน หันหน้าคุยกันด้วยเหตุผลเถอะครับ ดูแลกันให้ดีรักกันให้ดี อย่าตัดสินใจทำอะไรด้วยอารมณ์เพียงชั่ววูบเพียงครั้งเดียวมันมักมีจุดจบที่แย่เสมอครับ ผมไม่อยากให้ใครอีกหลายคนต้องมาเจอแบบสิ่งที่ผมได้ทำลงไป"
ปล.ถ้าเธอได้เขามาอ่านกระทู้นี้ อยากให้รู้ไว้นะว่าเรายังรักเธออยู่ ยังรู้สึกเหมือนเดิม แม้ว่าเธอจะเปลี่ยนไปแล้ว เรายังอยากกลับไปคุยกับเธอเหมือนเดิมนะไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม อยากให้รู้ไว้ว่าวันนั้นที่เราพูดไปเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เราขอโทษนะ
อารมณ์ชั่ววูบ มักมีจุดจบที่แย่เสมอ
ผมเป็นนักศึกษาคนนึงตอนนี้ศึกษาอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ ชั้นปีที่1ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ก่อนที่ผมจะจบจากโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ตอนนั้นซึ่งผมกำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่6 ภาคการเรียนที่สอง ผมได้แอบชอบรุ่นน้องคนนึงซึ่งน่ารักและดูดีในระดับนึงเลยทีเดียว ซึ่งตัวผมก็ไม่ได้ดูดีอะไรมากมาย เวลาเลิกเรียนผมจะชวนเพื่อนไปนั่งตรงที่น้องเขาชอบมานั่งเล่นกับเพื่อนหลังเลิกเรียน เพื่อนั่งมองน้องเขาน่ะครับ (อาจดูโรคจิตแต่มันมีความสุขมากเลยแค่แอบมอง55555) ผมเริ่มทักเฟสบุ๊คไปคุยกับน้องเขาวันที่ 24กันยายน พ.ศ. 2557 เราคุยกันมาเรื่อยๆ เรื่องเรียนบ้าง เรื่องไร้สาระบ้าง ต่างๆนาๆ เวลาเจอหน้าที่โรงเรียนเราเจอหน้ากันเราก็ทักทายกันไม่ได้คุยอะไรกันมากมายพอดีผมเป็นคนขี้อายน่ะครับ5555 เราคุยกันมาเรื่อยๆ ผมทักไปบ้างน้องเขาทักมาบ้าง เราจะคุยกันถึงประมาณ5ทุ่ม ซึ่งน้องเขาเป็นคนนอนตรงเวลามากทุกวัน เลยทำให้ผมกลายเป็นคนนอนตรงเวลาไปเลยด้วยเพราะคุยกับน้องเขาแค่คนเดียวนั่นแหล่ะครับ5555 เราคุยกันทุกวัน ผมนั่งคำนวณเวลาที่เหลือก็เหลืออีกประมาณ5เดือน ผมก็จะจบการศึกษาแล้ว เราก็คุยกันมาเรื่อยๆจนถึงวันที่ 27 มกราคม พ.ศ.2558 น้องเขาถามผมมาว่า
น้องคนนั้น : พี่คุยกับหนูทุกวัน พี่ชอบหนูหรอ
(ในใจผมตอนนั้นคิดแล้วว่า น้องเขาต้องไม่ชอบตรูแน่เลย)
ผม : ก็ชอบอ่ะครับ เราไม่ได้ชอบพี่แน่เลย^^
น้องคนนั้น : ถ้าหนูไม่ชอบพี่หนูจะคุยกับพี่หรอ
(ความรู้สึกผมตอนนั้นเหมือนถูกล็อตเตอรี่ รางวัลที่หนึ่งเลยครับ น้ำตามันไหลออกมาเองอัตโนมัติเลย)
ต่อ... ผม : งั้นคบกันมั้ย
น้องคนนั้น : ไว้มาคุยกันที่ รร พรุ่งนี้ หนูไม่อยากคุยเรื่องแบบนี้ในเฟส ของแบบนี้ต้องคุยตัวจริง 5555
คืนนั้นผมนี่นอนฝันดีเลยครับ
เช้าวันต่อมา เรามาเจอกันที่ รร ผมมานั่งรอน้องเขาเล่นกับเพื่อนๆ เราเดินไปป้ายรถเมล์กลับบ้านด้วยกัน อย่างที่บอกผมเป็นคนขี้อายน่ะครับ เดินไปก็ยิ้มไป มองหน้าน้องเขาบ้างหลบหน้าบ้าง 55555 จนมาถึงป้ายรถเม รอน้องเขาส่งเพื่อนขึ้นรถกลับบ้าน ตอนนี้ก็เหลือผมกับน้องเขาแค่สองคน เรากลับบ้านป้ายรถเมฝั่งเดียวกัน เลยยืนคุยกันเรื่องเมื่อวาน
ผม : กลับบ้านเย็นแบบนี้แม่ไม่ดุหรอ
น้องคนนั้น : ไม่ดุหรอก โตแล่ว 5555
ผม : จ้ะ (ผมก็แอบยิ้ม) ก็ถามต่อว่า "เรื่องเมื่อวานว่ายังไงหรอ"
น้องคนนั้น : เรื่องไรหรา (เสียงกวนๆ)
ผม : ก็เรื่อง เรื่อง เรื่อง
น้องคนนั้น : ติดอ่างหรอพี่ 555555
ผม : เราคบกันมั้ย (ใจผมเต้นแรง ผมก้มหน้าพูดแล้วค่อยๆ เงย น้องเขามายืนใกล้ รอจ้องหน้าผมแล้วยิ้ม ตอนนั้นในใจผมคิด (ต้องเป็นน้องเขาสิ่ที่เขิลไม่ใช่ตรู)
น้องคนนั้น : อะไรนะไม่ได้ยินมะกี้ รถมันเสียงดัง
ผมรวบรวมความกล้า พูดออกไปอีกครั้ง "เรามาคบกันมั้ย"
น้องคนนั้น : คบค่ะ หัวเราะ
วันนั้นเป็นวันที่ผมมีความสุขมากเลยครับ นั่งยิ้มบนรถเมล์เหมือนคนบ้า 555555555 ยิ้มให้กระเป๋ารถเมที่เก็บตัง จนกระเป๋ารถเมทำหน้า งงๆ 55555 อ่านแล้วอาจดูเว่อร์นะครับ แต่การได้คบกับคนที่เราชอบ มันเป็นสิ่งที่โคตรมีความสุขจริงๆ
หลังจากนั้น เราก็กลับบ้านพร้อมกัน ทุกๆวัน จนมาถึงช่วงเดือนกุมภาพันธ์ เป็นช่วงที่มหาวิทยาลัยเริ่มรับสมัครสอบเข้าศึกษาต่อ ตัวผมอยากเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ หลายคนคงสงสัย ว่าทำไมต้องบอกว่าเรียนคณะอะไร ผมกำลังจะบอกครับว่า ตัวผมซึ่งตอนเรียนอยู่ชั้น ม.ปลาย เรียนสายศิลป์ทางเลือก หลายคนคงสงสัย มันคือไรวะ มันคือสายที่ต่ำที่สุดในโรงเรียน หลายคนก็มองแล้วว่า ต้องมีแต่เด็กแย่ๆ แน่เลยไม่จริงนะครับ สายผมจะเป็นพวกเก่งศิลปะ ต่างๆนาๆ คอมพิวเตอร์กราฟฟิก ทุกอย่างที่เกี่ยวกับศิลปะ แต่ตัวผมซึ่งไม่ค่อยชอบด้านนั้นแต่พอเรียนได้ ผมอยากเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ ความใฝ่ฝันเลยล่ะครับเพราะผมชอบคอมมากๆ สายผมนี้จะไม่ค่อยเรียนพวก ฟิสิก เคมี ชีวะ และก็คณิตศาสตร์ เรียนแค่ผ่านๆหน่ะครับ ที่ผมเรียนสายนี้เพราะเกรดไม่พอเรียน สายวิท คณิต T T หลายคนคงสงสัยอีกว่า เห้ย แล้วสอบเข้าวิศวะได้ยังไง เรื่องเป็นแบบนี้ครับ แฟนผมที่พึ่งคบกันเนี่ยน้องเขาเรียน วิทคณิต ซึ่งเก่งมาก ขยัน วันเสาไปเรียนพิเศษเช้าถึงบ่าย หยุดพักวันอาทิตวันเดียว ผมก็เข้าใจนะครับเลยไม่อะไรมากมาย เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านด้วย พ่อแม่หวงมาก ความหวังของพ่อกับแม่ ซึ่งผมเข้าใจดีเลยพยายามให้กำลังใจเธอเวลาท้อแท้หรือเหนื่อย แต่พ่อแม่น้องเขาก็อณุญาติให้เราคบกันนะครับแต่ให้อยู่ในกรอบ (นอกเรื่องไปเยอะละ) กลับเข้าเรื่อง คือช่วงเดือนกุมภา ตอนนั้นก็ใกล้ปิดเทอมแล้ว ผมก็คุยกับเธอว่า "หลังเลิกเรียนช่วยติวฟิสิก เคมีให้หน่อยสิ่ไม่ค่อยได้เลย" เธอก็รับปาก ขนชีทขนสมุดที่จดมาให้ผมอ่าน ซึ่งเวลาเดือนเดียวมันไม่ทันแน่เอาเท่าที่ได้ ซึ่งจะสอบในเดือนมีนาคม ผมทั้งอ่านทุกอย่าง ให้เธอช่วยจนหยดสุดท้าย ถึงเวลาสอบก่อนเข้าห้องสอบผมก็เปิดไลน์ เธอก็ส่งไลน์มาบอกว่า สู้ๆนะทำให้เต็มที่ เป็นกำลังใจที่วิเศษอย่างหนึ่งรองจากพ่อแม่เลยครับ ตัวผมไม่คิดว่าจะสอบติดหรอกครับเพราะข้อสอบยากมาก สายผมไม่ค่อยได้เรียน ไม่เคยเจอหลายอย่างเลย ถึงเวลาประกาศผล เหมือนถูกหวยอีกรอบเลยครับ ผมผ่านข้อเขียน ผมดีใจมากๆ เลยตอบแทนเธอด้วยการพาไปเที่ยวสวนสัตว์แล้วก็หา ข้าวเย็นกินกันก่อนกลับบ้าน 555555 เป็นวันที่มีความสุขอีกหนึ่งวัน หลังจากนั้นก็สอบสัมภาษณ์ช่วงสิ้นเดือน เมษายน ผมก็ผ่านสอบสัมภาษ เราก็คบกันมาเรื่อยๆ เธอเรียนพิเศษมากขึ้นเพราะ ขึ้น ม.6แล้ว ต้องเตรียมตัว ช่วงเดือนกรกฎาคม ผมต้องเรียนปรับพื้นฐานวิชาEngineering Drawing เราก็เลยมีเวลาเจอกันน้อยลง วันไหนผมเลิกไวผมก็จะไปรอรับเธอกลับบ้านพร้อมกัน ถึงจุดที่ผมบอกว่า "อารมณ์ชั่ววูบ มักมีจุดจบที่แย่เสมอ" แล้วล่ะครับ วันนั้นวันที่10กรกฎาคม พ.ศ.2558 วันนั้นตรงกับวันศุก ตอนเช้าเธอไลน์มาบอกผมว่า "วันนี้ไปเที่ยวกับเพื่อนนะไปหาไรกินแถวเกษตร" ผมก็ตอบไปว่า "โอเค ดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะ อย่ากลับเย็นมาก อันตรายเพื่อนมีแต่ ผญ" หลังจากนั้นถึงตอนเย็น เวลา18.00 ผมโทรไป ประมาณ3สาย เธอไม่รับ 18.30 เธอรับสาย
ผม: โทรไปทำไมไม่รับ มันเย็นแล้วกลับบ้านยัง ไม่ตอบไลน์ด้วยนะเธอ (เสียงผมห้วนๆ ไม่พอใจ)
เธอ : อยู่กับเพื่อนเลยไม่อยากรับ ที่ไม่ตอบพอตอบเดี๋ยวก็คุยยาว
ผม : (ขึ้นเสียงด้วยความโมโห) เสียเวลาแค่2-3นาทีไม่ได้เลยใช่ปะ เป็นห่วงนี่หว่า
เธอ : ก็รู้เป็นห่วง เดี๋ยวถึงบ้านเดี๋ยวโทรไป
เวลา 19.15 เธอถึงบ้านแล้วโทรมา
เธอ : ถึงบ้านละนะ
(ผมซึ่งในตอนนั้นยังอารมเสีย)
ผม : เป็นอะไรทำไม โทรไปไม่อยากรับไลน์ก็ไม่ตอบ ทำแบบนี้อยากเลิกหรอ (ที่พูดไปเพราะประชดนะครับไม่ได้คิดจริง แต่ใครจะรู้ว่า...)
เธอ : อืม อยากเลิก
ผม : ... (ตอนนั้นพูดอะไรไม่ออกจริงๆ ได้แต่ขอโทษที่ขึ้นเสียงใส่ไป)
ผมก็ขอโอกาสเธออีกครั้ง เธอก็ให้บอกว่าครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ผมก็สบายใจ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นไม่เป็นไปอย่างที่คิดครับ
วันที่12กรกฎาคม ซึ่งเป็นวันอาทิต เธอกลับมาจากเรียนพิเศษ เธอไลน์มาบอกผมว่า "ขอโทษนะ เราเลิกกันเถอะ"
ตอนนั้นผมได้แต่ถามเธออย่างเดียวว่า เป็นอะไร ขอโทษที่ขึ้นเสียงใส่ ขอโทษทุกอย่างต่างๆนาๆ แต่สิ่งที่เธอตอบกลับมา "ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมแล้ว เราไม่รู้สึกอะไรแล้วอ่ะ" ความรู้สึกผมตอนนั้นมันแย่มากครับ แต่คงไม่แย่เท่าที่ขึ้นเสียงใส่เธอ น้ำตาผมไหลออกมาไม่หยุด หลังจากนั้นเราก็เลิกกัน
และเราบังเอิญมาเจอกันอีกครั้ง วันที่11สิงหาคม หน้าเมเจอรังสิต ผมมารอต่อรถเพื่อจะกลับบ้าน พึ่งกลับจากากรทำกิจกรรมที่มหาลัย คงเป็นความบังเอิญที่เธอเลิกเรียน พิเศษพอดี เธอเรียนพิเศษที่ฟิวเจอร์น่ะครับ ผมก็เข้าไปทักด้วยความคิดถึง
ผม : พึ่งเลิกเรียนหรอ
เธอหันมา ทำหน้าตกใจ ด้วยความที่คิดว่าคงไม่น่าเจอผม
เธอ : อื้ม พึ่งเลิกเรียน
ผม : เป็นไงบ้างสบายดีไหม
เธอ : ก็เรื่อยๆ อะเรียนหนัก
ผม : อ๋ออ สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้
แล้วเธอ ก็เดินไปขึ้นรถเม หันมาบ้ายบายผม (เห้ออออ ถ้ายังเป็นแฟนกันคงดีกว่านี้) ในใจที่ผมคิดตอนนั้น
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เจอเธอ อีกเลย ตอนนี้ก็เลิกกันมา5เดือนแล้วล่ะครับ เวลาผ่านที่ ที่เคยไปด้วยกัน ภาพมันก็ตัดมาทำให้ผมคิดถึงเธอเสมอ ผมยังจำได้ทุกๆอย่าง สิ่งที่เธอเคยทำให้ผม และสิ่งที่ผมเคยได้ทำให้เธอ ผมอยากบอกว่าความรู้สึกผมยังเหมือนเดิม ยังรักเธอเหมือนเดิม
ขอบคุณทุกคนที่เสียเวลาเข้ามาอ่านนะครับ ผมอยากบอกว่า "แม้จะเป็นความรักในวัยรุ่น ซึ่งแน่นอนซักวันมันต้องมีวันจบลง แต่เชื่อเถอะครับวันนี้ถ้ายังมีกัน เวลาทะเลาะกันไม่เข้าใจกัน หันหน้าคุยกันด้วยเหตุผลเถอะครับ ดูแลกันให้ดีรักกันให้ดี อย่าตัดสินใจทำอะไรด้วยอารมณ์เพียงชั่ววูบเพียงครั้งเดียวมันมักมีจุดจบที่แย่เสมอครับ ผมไม่อยากให้ใครอีกหลายคนต้องมาเจอแบบสิ่งที่ผมได้ทำลงไป"
ปล.ถ้าเธอได้เขามาอ่านกระทู้นี้ อยากให้รู้ไว้นะว่าเรายังรักเธออยู่ ยังรู้สึกเหมือนเดิม แม้ว่าเธอจะเปลี่ยนไปแล้ว เรายังอยากกลับไปคุยกับเธอเหมือนเดิมนะไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม อยากให้รู้ไว้ว่าวันนั้นที่เราพูดไปเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เราขอโทษนะ