ในฐานะแฟนนิยายเรื่องนี้ สำหรับสองตอนที่ผ่านมารู้สึกผิดหวังนิดหน่อย
กับบทโทรทัศน์และการกำกับการแสดงนะ แปลกใจอยู่เหมือนกันเพราะปกติแล้วงานค่ายพี่ดาดูจะละเอียดกว่านี้
รู้สึกว่าบทเขียนมาตลาดมากเกินไป ทำให้ดูฉูดฉาด และการตีความคาแรกเตอร์ของผู้กำกับที่ใส่ให้นักแสดงเล่น
ตอนที่เราอ่านนิยายเรื่องนี้ มันให้อารมณ์ feel good ระหว่างนายสิงห์กับหนูนา พร้อมกับฉากหลังสวย ๆ เป็นไร่บัวขาว มีปมดราม่าบ้างเป็นระยะมากกว่า
หนูนาเวอร์ชั่นนี้ดูง้องแง้ง เอาแต่ใจมากเกินไป ทั้งที่ตามบทประพันธ์ นาราเป็นคนนิสัยดี ฉลาดทันคน มีเสน่ห์
เพียงแต่ตอนอยู่ในไร่บัวขาว ไม่เคยทำงานมาก่อนและอยู่ผิดที่ผิดทางตลอดก็เลยเกิดเรื่องขึ้นบ่อย ๆ
ฉากจิ้นเสิร์ฟจนเกร่อ ทั้งที่เพิ่งเล่นได้สองตอน และเบื่อมากที่สุดสำหรับฉากขาอ่อน จ้องตา กำกับละครมายี่สิบปี
ใจคอจะไม่คิดพัฒนาฉากเลิฟซีนพวกนี้เลยเหรออย่างไร เหมือนย่ำอยู่กับที่
ความจริงเคมี ณเดช กับ มิว ดีมากอยู่แล้ว ถ้าปล่อยให้ตัวละครสองตัวนี้พัฒนาความสัมพันธ์ไปเรื่อย ๆ
คนดูก็สามารถฟินได้เอง โดยไม่ต้องเสิร์ฟ

ขอยกตัวอย่าง ฉากฟินสำหรับละครปีนี้ที่เราชอบให้ดูนะ

1. แม่ลำดวนดึงเสื้อพ่อเหมในข้าบดินทร์ : เป็นตอนที่พ่อเหมน้อยใจในวาสนาตัวเองและแม่ลำดวนก็เลยดึงเสื้อง้อ
    ใครจะนึกล่ะ แค่ดึงเสื้อกันคนดูก็อมยิ้มแก้มแตกได้



2. ฉากดินเนอร์ของท่านหญิงกับนายเล็กในรัตนาวดี ตอนอ่านนิยายเรายังคิดอยู่เลยว่า พอเป็นละครมันต้องเลี่ยนแน่ ๆ เลย
     ปรากฎว่าผิดคาดมากกกก ด้วยแอคติ้ง อินเนอร์ สายตา เคมีของนักแสดงทั้งสองคนนี้
     "Roses are red , Violets are blue , Honey is sweet and so are you"
     ตายค่ะตาย ฟินมากกกก ทั้งที่พระเอกนางเอกไม่ต้องโดนตัวกันด้วยซ้ำ



เห็นไหมว่า มันมีอีกหลายวิธีที่ทำให้คนดูฟินได้ โดยไม่ต้องใช้วิธีแบบเดิม ๆ