จขกท. เป็นลูกคนโต และมีน้องชายอีกคน เราสองคนต่างกันมาก อาจเพราะการเลี้ยงดูในวัยเด็กที่แตกต่าง น้องเป็นเด็กดีในสายตาแม่ คือดีตั้งแต่หน้าตา รึไงไม่ทราบ แม่จะทะนุถนอมน้องทั้งคำพูดและการกระทำ เสมอมา จนทุกวันนี้ 27 ปีแล้ว ไม่เคยเห็นแม่ด่าว่า หรือ ทำอะไรให้น้องเสียใจ เสียความรู้สึกเลย
ส่วน จขกท. ตอนเด็ก แม่ฝากให้ยายเลี้ยง จนสองขวบเศษ แม่ถึงกลับมาอยู่ด้วยพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ลูก ตอนแม่ยังไม่มีน้อง แม่เอาใจใส่ดีมาก ทั้งคำพูดคำจา การกระทำต่อลูก ก็ดีและอบอุ่น
แต่พอแม่มีน้อง แม่จะเทความรักความเอ็นดูไปให้น้องเกือบตลอดเวลา ตอนนั้นเรายังไม่คิดไรมาก คิดแค่อิจฉาน้อง ตามประสาเด็ก
แต่วันเวลาผ่านไป อะไรๆ ก็เริ่มแย่ สำหรับเรา ยิ่งโต ยิ่งเห็นความแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ในการปฏิบัติของแม่ ช่วงนั้นเราอยูประถม 2-6 เราพยายามทำดีให้แม่กลับมารักเราเหมือนเดิม ทั้งการเรียน กีฬา ประกวดนั่น นี่ จนได้ใบประกาศนียบัตรเยอะไปหมด
มีครั้งนึงได้ทุนเรียนดี สองพันบาท ( ป.5 ) เราเอาเงินจำนวนนั้นไปซื้อแหวนทองให้แม่ อันนี้จำได้แม่น เลย 55555
แต่เหมือนมันจะดีขึ้นแค่วันสองวัน แล้วก็กลับมาเหมือนเดิม แม่โอ๋น้อง เรียกหนู อย่างนั้นอย่างนี้ ซึ่งกับเรา ไม่เคยเรียกตั้งแต่ขึ้น ป.1
เราเห็นความต่างของเรากับน้องว่า น้องจะเรียบร้อย เชื่อฟังแม่ทุกอย่าง เล่นเกมอยู่แต่ในบ้าน ไม่ดื้อ แต่เราชอบเล่นผาดโผน ไปกับเพื่อนๆ ประมาณม้าดีดกระโหลกอ้ะ ...... - -"
จนเรียนมัธยมต้น จุดเปลี่ยนก้อเกิดขึ้น เมื่อแม่ติดเพื่อน เล่นพนันที่บ้าน ทั้งวันทั้งคืน แม่เริ่มพูดหยาบคายมากขึ้นกับเรา ใช้อารมณ์กับเราตลอดเวลา ทะเลาะกับพ่อก็มาลงกับเรา เรากับพ่อคือที่ระบายอารมณ์ของแม่ตลอด ส่วนน้องชาย นั่งเล่นเกมเฉยๆ อยู่ข้างๆ ไม่เคยโดนอะไรทั้งนั้น
จยเราเริ่มติดเพื่อน ออกไปนอกบ้านบ่อยขึ้น เพราะอยู่ข้างนอกมันมีความสุข ไม่ต้องหวาดระแวง บ้านคือที่ๆเราไม่อยากกลับไปเลย
แต่พอสองสามทุ่ม เราก้อต้องกลับ แล้วทุกครั้งก้อเจอระเบิดลงทุกครั้ง พ่อช่วยอะไรไม่ได้เลย เราเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง ครั้งนึงก้อเพราะแม่ด่าเรากลางวงไพ่ เพียงเพราะเราบอกให้เค้าเบาเสียงคุยตอนตี1 เพราะตอนเช้าเรามีสอบ แม่ด่าเราสาดเสียเทเสียเหมือนเราไม่ใช่คน เราอายมาก นอนร้องไห้ทั้งคืน เราเลยเอากระปุกยาพารา มาเทลงบนมือ แล้วกำใส่ปาก กินน้ำตาม จนเกือบหมดกระปุก ผลที่ได้คือ อาเจียนออกมาสิบกว่ารอบ .... ไม่ตาย ( ความคิดเด็กๆมาก )
ทุกวันนี้เรามีครอบครัวแล้ว น้องก้อมีภรรยาแล้ว แม่ดีขึ้นมาก อาจเพราะเราออกจากบ้านไปนานหลายปี เรากลับมาอยู่บ้านพักนึง ก้อเกิดความรูสึกเดิมๆ ขึ้นมา วันนั้นแม่กลับจากทำงาน มาถึงบ้านก้อเรียกลูกชายแกกินข้าว ซึ่งเราก้ออยู่ตรงนั้นด้วย แม่ไม่เรียกเรา......
หรือ เรื่องที่เรานอนเล่นในห้องแล้วเปิดแอร์ แม่ก้อออกอาการแปลกๆ แล้วบ่นกับพ่อเรื่องค่าไฟ ทั้งที่น้องเปิดแอร์ทั้งวันทั้งคืน แกไม่เคยบ่น เราเลยตัดสินใจออกมาเช่าห้องอยู่กับสามี และเก็บเงินจนมีรถ มีบ้าน มีฐานะดีขึ้นมา มากกว่าแต่ก่อน
พ่อกับแม่ ก้อยังยืมเงินเรื่อยมา ตั้งแต่ยังไม่กลับมาอยู่บ้าน จนตอนนี้ ก้อ เกือบสิบปีแล้ว เมื่อก่อนเราทำงานที่อื่น เราส่งให้เดือนละหมื่น เป็นเวลาเกือบสามปี เราส่งให้เค้าใช้เฉยๆ เพราะตอนนั้นยังไม่มีครอบครัว แต่ตอนนี้เรามีครอบครัวแล้ว พวกเค้าก้อยังยืมเรื่อยๆ ยืมเป็นปีสองปี สะสมมาเรื่อย และไม่มีทีท่าว่าจะพอ
เราให้ใช้เลยเป็นจำนวนหนึ่ง ทุกเดือน แต่ก้อไม่พอ อันนี้เราเข้าใจว่าเค้าชักหน้าไม่ถึงหลัง ทั้งค่างวดรถ ทั้งค่าใช้จ่ายเยอะแยะ
ส่วนน้องชายก็ไม่เป็นท่าอะไรเลย เรียนจบ ป.ตรี มาไปสอบนั่นนี่ก้อไม่ติด สักที จบมาสามสี่ปี ไม่มีงานทำ นั่งเล่นเกมอยู่ในห้องเฉยๆ
อยากมีเมีย ร้องคำเดียว พ่อแม่ก็วิ่งหายืมเงิน มาแต่งให้
คือแม่หาให้ทุกอย่าง เห็นเรามีรถ ก็ไปออกรถมาให้น้อง กลายเป็นช่วยกันเพิ่มหนี้สิน แต่พอจวนตัวมา ก็ให้พ่อโทรมายืมเราตลอด
จขกท. คิดว่าให้เค้ามาสามปีแล้ว ทำไมเค้าไม่คิดถึงลูกเลย ทุกวันนี้ จขกท. ก็หยิบยื่นให้ทุกเดือน ไม่เคยขาด เห็นของกินอร่อยๆ ก็ซื้อไปฝากตลอด หลายครั้งที่ทะเลาะกับสามีเรื่องนี้ เพราะพ่อแม่ทางสามี ไม่เคยรบกวนลูกเลย สามีเลยแทบจะรับไม่ได้ แต่ก็ทนเพราะเค้ารักและสงสารเรา ทุกวันนี้จึงอยู่อย่างหวานอมขมกลืน เรากับสามีรักกันดี ทำมาหากินก็เจริญดี เสียแต่เรื่องทางบ้านเรานี่ล่ะค่ะ ที่รบกวนจิตใจมาก ...... เราควรทำยังไงต่อไปดีคะ จะไม่ช่วยเลย เราจะเนรคุณมั้ย - -"
ทุกข์ใจเพราะความกตัญญูมากค่ะ
ส่วน จขกท. ตอนเด็ก แม่ฝากให้ยายเลี้ยง จนสองขวบเศษ แม่ถึงกลับมาอยู่ด้วยพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ลูก ตอนแม่ยังไม่มีน้อง แม่เอาใจใส่ดีมาก ทั้งคำพูดคำจา การกระทำต่อลูก ก็ดีและอบอุ่น
แต่พอแม่มีน้อง แม่จะเทความรักความเอ็นดูไปให้น้องเกือบตลอดเวลา ตอนนั้นเรายังไม่คิดไรมาก คิดแค่อิจฉาน้อง ตามประสาเด็ก
แต่วันเวลาผ่านไป อะไรๆ ก็เริ่มแย่ สำหรับเรา ยิ่งโต ยิ่งเห็นความแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ในการปฏิบัติของแม่ ช่วงนั้นเราอยูประถม 2-6 เราพยายามทำดีให้แม่กลับมารักเราเหมือนเดิม ทั้งการเรียน กีฬา ประกวดนั่น นี่ จนได้ใบประกาศนียบัตรเยอะไปหมด
มีครั้งนึงได้ทุนเรียนดี สองพันบาท ( ป.5 ) เราเอาเงินจำนวนนั้นไปซื้อแหวนทองให้แม่ อันนี้จำได้แม่น เลย 55555
แต่เหมือนมันจะดีขึ้นแค่วันสองวัน แล้วก็กลับมาเหมือนเดิม แม่โอ๋น้อง เรียกหนู อย่างนั้นอย่างนี้ ซึ่งกับเรา ไม่เคยเรียกตั้งแต่ขึ้น ป.1
เราเห็นความต่างของเรากับน้องว่า น้องจะเรียบร้อย เชื่อฟังแม่ทุกอย่าง เล่นเกมอยู่แต่ในบ้าน ไม่ดื้อ แต่เราชอบเล่นผาดโผน ไปกับเพื่อนๆ ประมาณม้าดีดกระโหลกอ้ะ ...... - -"
จนเรียนมัธยมต้น จุดเปลี่ยนก้อเกิดขึ้น เมื่อแม่ติดเพื่อน เล่นพนันที่บ้าน ทั้งวันทั้งคืน แม่เริ่มพูดหยาบคายมากขึ้นกับเรา ใช้อารมณ์กับเราตลอดเวลา ทะเลาะกับพ่อก็มาลงกับเรา เรากับพ่อคือที่ระบายอารมณ์ของแม่ตลอด ส่วนน้องชาย นั่งเล่นเกมเฉยๆ อยู่ข้างๆ ไม่เคยโดนอะไรทั้งนั้น
จยเราเริ่มติดเพื่อน ออกไปนอกบ้านบ่อยขึ้น เพราะอยู่ข้างนอกมันมีความสุข ไม่ต้องหวาดระแวง บ้านคือที่ๆเราไม่อยากกลับไปเลย
แต่พอสองสามทุ่ม เราก้อต้องกลับ แล้วทุกครั้งก้อเจอระเบิดลงทุกครั้ง พ่อช่วยอะไรไม่ได้เลย เราเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง ครั้งนึงก้อเพราะแม่ด่าเรากลางวงไพ่ เพียงเพราะเราบอกให้เค้าเบาเสียงคุยตอนตี1 เพราะตอนเช้าเรามีสอบ แม่ด่าเราสาดเสียเทเสียเหมือนเราไม่ใช่คน เราอายมาก นอนร้องไห้ทั้งคืน เราเลยเอากระปุกยาพารา มาเทลงบนมือ แล้วกำใส่ปาก กินน้ำตาม จนเกือบหมดกระปุก ผลที่ได้คือ อาเจียนออกมาสิบกว่ารอบ .... ไม่ตาย ( ความคิดเด็กๆมาก )
ทุกวันนี้เรามีครอบครัวแล้ว น้องก้อมีภรรยาแล้ว แม่ดีขึ้นมาก อาจเพราะเราออกจากบ้านไปนานหลายปี เรากลับมาอยู่บ้านพักนึง ก้อเกิดความรูสึกเดิมๆ ขึ้นมา วันนั้นแม่กลับจากทำงาน มาถึงบ้านก้อเรียกลูกชายแกกินข้าว ซึ่งเราก้ออยู่ตรงนั้นด้วย แม่ไม่เรียกเรา......
หรือ เรื่องที่เรานอนเล่นในห้องแล้วเปิดแอร์ แม่ก้อออกอาการแปลกๆ แล้วบ่นกับพ่อเรื่องค่าไฟ ทั้งที่น้องเปิดแอร์ทั้งวันทั้งคืน แกไม่เคยบ่น เราเลยตัดสินใจออกมาเช่าห้องอยู่กับสามี และเก็บเงินจนมีรถ มีบ้าน มีฐานะดีขึ้นมา มากกว่าแต่ก่อน
พ่อกับแม่ ก้อยังยืมเงินเรื่อยมา ตั้งแต่ยังไม่กลับมาอยู่บ้าน จนตอนนี้ ก้อ เกือบสิบปีแล้ว เมื่อก่อนเราทำงานที่อื่น เราส่งให้เดือนละหมื่น เป็นเวลาเกือบสามปี เราส่งให้เค้าใช้เฉยๆ เพราะตอนนั้นยังไม่มีครอบครัว แต่ตอนนี้เรามีครอบครัวแล้ว พวกเค้าก้อยังยืมเรื่อยๆ ยืมเป็นปีสองปี สะสมมาเรื่อย และไม่มีทีท่าว่าจะพอ
เราให้ใช้เลยเป็นจำนวนหนึ่ง ทุกเดือน แต่ก้อไม่พอ อันนี้เราเข้าใจว่าเค้าชักหน้าไม่ถึงหลัง ทั้งค่างวดรถ ทั้งค่าใช้จ่ายเยอะแยะ
ส่วนน้องชายก็ไม่เป็นท่าอะไรเลย เรียนจบ ป.ตรี มาไปสอบนั่นนี่ก้อไม่ติด สักที จบมาสามสี่ปี ไม่มีงานทำ นั่งเล่นเกมอยู่ในห้องเฉยๆ
อยากมีเมีย ร้องคำเดียว พ่อแม่ก็วิ่งหายืมเงิน มาแต่งให้
คือแม่หาให้ทุกอย่าง เห็นเรามีรถ ก็ไปออกรถมาให้น้อง กลายเป็นช่วยกันเพิ่มหนี้สิน แต่พอจวนตัวมา ก็ให้พ่อโทรมายืมเราตลอด
จขกท. คิดว่าให้เค้ามาสามปีแล้ว ทำไมเค้าไม่คิดถึงลูกเลย ทุกวันนี้ จขกท. ก็หยิบยื่นให้ทุกเดือน ไม่เคยขาด เห็นของกินอร่อยๆ ก็ซื้อไปฝากตลอด หลายครั้งที่ทะเลาะกับสามีเรื่องนี้ เพราะพ่อแม่ทางสามี ไม่เคยรบกวนลูกเลย สามีเลยแทบจะรับไม่ได้ แต่ก็ทนเพราะเค้ารักและสงสารเรา ทุกวันนี้จึงอยู่อย่างหวานอมขมกลืน เรากับสามีรักกันดี ทำมาหากินก็เจริญดี เสียแต่เรื่องทางบ้านเรานี่ล่ะค่ะ ที่รบกวนจิตใจมาก ...... เราควรทำยังไงต่อไปดีคะ จะไม่ช่วยเลย เราจะเนรคุณมั้ย - -"