สวัสดีครับท่านผู้อ่านทั้งหลายตอนนี้ นี่เป็นกระทู้แรกที่จะมาเล่าไห้ฟังคร้าบบบ. เป็นเรื่องของตัวผมเองนี้แหล่ะพอดีว่าตอนนี้ผมอยู่มัธยมปลายล่ะแต่ผมของเล่าเรื่องสมัยประถมก่อน ไอ่คำว่าความรักเนี้ยมันมาจากไหนเพราะตอนนั้นมี ผญ เข้าในชีวิตของผมแต่ตัวผมตอนนั้นยังไม่ไกล้ชิดกับความรักซักเท่าไหร่เลยแล้วพอมามัธยมต้นก็เริ่มมีการแซว ญ การพูดคุยกับ ผญ ก็มากขึ้นจนผมไปเจอกับ ผญ คนหนึ่ง โดยตอนนั้นเนี่ยผมเลยเฟสบุ๊คโดยคุยกับผู้หญิงประมาณ2-3คนและหาคนคุยไปเรื่อยแต่คนคนนั้นผมก็คุยกับเธอแต่เป็นชีวิตจริงนะ 555 เพราะผมไม่กล้าทักเธอไปตรงๆจนใกล้จะจบมัธยมต้นเราสนิทกันจนเพื่อนๆคิดว่าเรากลายเป็นแฟนกันไปแล้วอิอิแต่ตอนนั้นผมก็ยังไม่คิดอะไร (น่าจะคิดตั้งแต่ตอนนี้) จนปิดเทอมผมก็คุยกลับเธอโดยปกติใน FB จนวันๆหนึ่งผมก็ขอเธอเป็นแฟนแต่เหมือนเธอจะตกลงแต่ก็ไม่ตกลง555โดยเราก็คุยกันไปเรื่อยๆจนจะเปิดเทอมใหม่เธอก็หายไปเลยทำไห้ตอนนั้นผมกลายเป็นคนที่โดนความรักเล่นงานผมซ่ะแล้วเห้อผมกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักคำว่าสนใจหรือมีใจให้ใครอีกเลยผมว่ามันก็แปลกนะจู่จากวันที่เรามีคนคุยตลอดกลับไม่มีความสนใจในการอยากจะคุยกับใครอีกเลยผมคิดว่าผมคงไห้ทุกอย่างกับเธอไปแล้ว  แล้วผมก็มานั่งคิดว่าความรักเนี่ยให้สิ่งที่ดีกับเราจริงรึป่าว ผมอยากถามว่าถ้าความรักได้เข้ามาสวัสดีแล้วคุณอย่าหนีเลยตอบรับมันไว้ก่อนน่าจะดีกว่า แล้วคุยก็ถามหัวใจว่าใช่รึป่าวคุณอย่าไห้สมองกำหนดไห้คุณใช้หัวใจเป็นคนบอกคุณ สวัสดีความรักเจอกันในตอนต่อไป