ก่อนอื่น สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคนค่ะกะทู้นี้เป็นกะทู้แรกค่ะ

เรามีเรื่องกลุ้มใจมากๆคือครอบครัวของเรา บังคับให้เราแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก บังคับให้เเต่งงานกับลูกชายเพื่อนพ่อแม่ค่ะ เราพยามถามสาเหตุจากพ่อแม่ แต่คำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิมทุกครั้ง คือ พ่อขอร้องลูกแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวไดัไหมแต่งงานกับทอยเถอะลูก พ่อจะไม่ขออะไรอีก เราพยายามถามพ่อแม่ซ้ำๆว่าทำไมต้องเป็นเราด้วยว่ะ เราทำเวรทำกรรมอะไรกับใครไว้นักว่ะ ทำไมถึงต้องเป็นเรา เรายังเรียนไม่จบเลยด้วยซ้ำ เรายังอยากใช้ชีวิตอิสระ ใช้ชีวิตวัยรุ่นในรั้วมหาลัยแบบเพื่อนวัยเดียวกันต่างหากล้ะ เราเหนื่อยและท้อใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับเรา  ไม่นานครอบครัวฝ่ายนั้นมาที่บ้านเรา(ยกเว้นลูกชายเค้า)ทุกคนคุยนู่นนี่เรื่องการแต่งงานเสร็จสรรพ เราทั้งร้องไห้ทั้งเบลอไปหมด ไม่มีใครเห็นใจเราสักนิด รู้สึกสับสนในชีวิต หน้าตานิสัยใจคอเราไม่เคยรู้จักกันสักนิด นี่เราต้องแต่งงานกับใครไม่รู้จริงๆหรอว่ะ ไม่กี่วันต่อมาพ่อเเม่เรานัดกินข้าวกันที่ร้านอาหาร เพื่อเเนะนำให้รู้จักกัน ค่ำวันนั้นเราไม่มีบทบาทอะไรในโต๊ะสักนิดนอกจากพูดคำว่า ค่ะๆ อ๋อค่ะ ไม่ค่ะ เราจับประเด็นการสนธนาอะไรไม่ได้สักอย่างนอกจาก รู้เเค่ว่า ทอยเรียนที่มหาลัยชื่อดังแต่งหนึ่ง ส่วนเราหรอเหอะ!! เด็กมหาลัยรัฐบาลปลายแถวนะสิ เรามองหน้าทอยไม่ชัดเท่าไหร่ เพราะค่อนข้างไม่มีสติมั้ง เรากดโทรสับเพื่อไม่ให้โดดเดี่ยว เราคุยกับเพื่อนคนนั้นคนนี้ ทั้งที่เรามีเพื่อนไม่เยอะมาก เราค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง ชอบอยู่คนเดียว ไม่ค่อยพูด ไม่แสดงออกเท่าไหร่
ทอยเป็นคนขาว สูง หน้าหวาน ยังกะเกย์ ส่วนเราผิวสองสี หน้าตาบ้านๆมากกกกกกก(พอดูได้งี้ดีกว่า) เราคิดในใจเป็น...ปะว่ะ แต่หน้าตาทอยนิ่งมาก จนเราดูไม่ออก
พ่อทอยบอกให้ทอยพาเราไปดูหนังวันพรุ่งนี้เพื่อจะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น (ถามหนูหน่อยก็ได้นะว่าอยากรู้จักไหมมมมม)