พอดีคุณพ่อผมมีเหตุต้องเข้านอนโรงพยาบาล ไม่สามารถนอนห้องพิเศษได้เพราะต้องให้แพทย์สังเกตอาการ เลยต้องนอนห้องรวม ทันทีที่ผมเห็นห้องรวม ผมมั่นใจในตัวเองมากๆว่านอนไม่ได้แน่ๆ สภาพมันเกรอะกรังมากๆ ผ้าม่านมีคราบต่างๆนาๆ ผ้าปูเตียงมีคราบเลือดที่คงซักไม่ออก ห้องกับเตียงค่อนข้างเก่า ญาติผู้ป่วยที่มาเฝ้าบางคนก็ออกไปนอนที่ระเบียง บางคนก็ปูเสื่อนอนใต้เตียงคนไข้ คือเห็นสภาพแล้วนึกในใจว่ากล้านอนกันได้ยังไง แต่มันคงไม่มีทางเลือกจริงๆ แล้วก็จริงอย่างที่ผมคิด นอนไม่หลับเลยครับ อารมณ์ผมตอนที่เห็นสภาพห้องครั้งแรก คงต้องบอกว่าสังเวชสุดๆ คนไข้ในห้องหลายๆคนก็น่าเวทนามากๆ พยาบาลก็เสียงแข็งเหลือเกิน อารมณ์ตัวเองตอนนั้นคงจะประมาณ ตอนเจ้าชายสิทธัตถะเห็นการเกิดแก่เจ็บตาย หดหู่มากๆ

คืออยากให้โรงพยาบาลมีงบในการดูแลสถานที่มากๆ แต่ถ้าเค้ามีเค้าคงทำไปนานแล้วน่ะนะ พอเห็นรพ.ประจำจังหวัดตัวเองยังงี้แล้วก็สงสัยว่า สภาพห้องรวมโรงพยาบาลใหญ่ๆอย่าง รามา จุฬา หรือศิริราช จะเป็นแบบนี้หรือเปล่า