สวัสดีคะ เราอยู่ม.ปลายปี1 เป็นพวกชอบอยู่กับบ้าน ไม่ค่อยออกไปไหนสักเท่าไร แถมยังขี้เกียจตัวเป็นขนอีกต่างหาก 555 ขี้เกียจก็ขี้เกียจ เรียนก็เรียน พอเรียนเสร็จก็อยากกลับบ้านมาพักผ่อนหย่อนใจที่บ้าน วันเสาร์เราก็เรียน เพราะโรงเรียนบังคับเรียน เรียนเสร็จก็อยากกลับไปนอนต่อที่บ้าน เพราะเรามีวันหยุดจริงๆแค่วันเดียว

เมื่อก่อนตอนเราอยู่ม.ต้นเราก็ทำแบบนี้ กิจวัตรเราจะเป็นแบบนี้ ตื่น เรียน กลับบ้าน นอน ตื่น เรียน กลับบ้าน วนซ้ำไปซ้ำมา และไม่มีใครทวงหรือค้านอะไรเลย แต่พอเราอยู่ม.ปลาย โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่

บางทีเราก็ไม่เข้าใจว่าเราแค่อยากอยู่บ้าน ไปเที่ยวมันเหนื่อย ขี้เกียจ เสียเงิน ก็หาข้ออ้างไปเรื่อย จริงๆแค่อยากจะอยู่บ้าน 5555

พวกเพื่อนบอกว่า "กูอยากเที่ยวจะตายแต่ไม่มีเพื่อนไป" เพื่อน... เราเองก็อยากบอกเธอว่า เราไม่อยากเที่ยว เราอยากอยู่บ้าน อยู่รอให้แม่เห็นหน้าเราตอนกลับมาจากทำงาน ท่านจะได้ไม่ต้องมาคอยเป็นห่วงเรา

"จริงๆไม่ได้ขี้เกียจหรอก แค่กลัวสถานการณ์ที่คาดเดาไม่ได้" ใช่... ไม่มีใครบนโลกที่จะคาดเดาเหตุการณ์ที่จะเกิดในอนาคตได้ลวงหน้าหรอกนะ เราเพียงแค่คิดเผื่อไว้มันไม่ผิดหรอก

”อยู่กับเพื่อนไม่มีความสุข?" ความสุขน่ะเรามีแน่นอน มีมากด้วย แต่ได้โปรดเข้าใจเราหน่อยเถอะ อยู่บ้านแล้วมันรู้สึกปลอดภัยนะเว้ยแก...

"งั้นมาเรียนทำไม? ดร็อปไปเลยสิ" อย่าพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ อยู่ในโลกความจริงด้วยนะแก พ่อแม่ส่งเรามาเรียน เราจึงมีหน้าที่เรียน ถ้าเราดร็อป พ่อแม่เราจะรู้สึกยังไง? ตัดความคิดนั้นออกจากหัวแกเลยเหอะ

"ถ้าอยากอยู่บ้านนักก็บอกให้แม่จ้างครูสอนที่บ้านเลยดิ" อย่ามโน... บ้านเราฐานะธรรมดา กลับเข้าสู่โลกความเป็นโดนด่วนคะ

"เข้าสังคมทำไม?" แก... เราแค่ชอบอยู่บ้าน อยากอยู่บ้าน ทุกคนเขาต้องมีสังคม ขอร้อง เราไม่ได้ไม่อยากเข้าสังคม แต่บางทีเราต้องการแค่ความสุขจากสิ่งที่เราคิดว่ามันสุขจริงๆ

"หนีความเป็นจริงเพราะต้องการแค่ความสุขตัวเอง" จริงของแก เราทุกคนมันเห็นแก่ตัวกันทั้งหมด เชื่อว่าพวกแกก็มี เราก็มี เราเห็นแก่ตัวที่ไม่อยากไปเที่ยวกับพวกแกเพราะเราอยากอยู่บ้าน พวกแกเห็นแก่ตัวที่ไม่ยอมรับความคิดเห็นหรือสิ่งที่เราเป็นบ้าง

"แค่-อยาก-ให้-ออก-ไป-เที่ยว-กับ-เพื่อน-บ้าง!" เราก็อยากไปเที่ยวกับพวกแก แต่เรามีห่วงของเรา กฎของเรา ระเบียบของเรา ปัญหาของเรา เราซึ้งนะที่เห็นพวกแกเป็นห่วงเรา

"เก็บตัวไว้เพาะอัญมณีรึไง!?" ถ้าเราเพาะได้ คงจะได้อัญมณีเต็มบ้านเราแล้วละ แกอยากเรียกว่าเราเก็บตัวแกก็เรียกเลย เราแค่สบายใจเมื่ออยู่บ้านก็เท่านั้น

ปัญหาบ้านเราอาจไม่เหมือนบ้านแก การอบรมบ้านเราอาจไม่เหมือนบ้านแก ระเบียบบ้านเราอาจไม่เหมือนกับบ้านแก มาตรฐานบ้านเราอาจไม่เหมือนบ้านแก สถาบันครอบครัวและสิ่งต่างๆที่เจอมาเราอาจไม่เหมือนแก เราเลยเป็นแบบนี้ แกเป็นแบบนั้น คนอื่นๆก็เช่นกัน เราทุกคนแตกต่างกันออกไปตามสภาพสิ่งแวดล้อมที่เราโตมา

เรามีหลายสาเหตุที่เราอยากอยู่บ้าน แม่เราเป็นเสาหลักของบ้าน ทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัว พอท่านกลับมาจากทำงานเหนื่อยๆ เราอยากให้ท่านเห็นหน้าเราเพื่อให้ท่านสบายใจไม่ต้องคอยเป็นห่วงเราแล้วพักผ่อนให้เต็มที่

น้องสาวเราเป็นพวกชอบเที่ยว อยู่กับที่ๆเดียวนานๆไม่ได้ ต้องออกไปเที่ยวทุกครั้ง ไม่เคยเชื่อฟังคำสั่ง แล้วเพราะอย่างนั้น แม่เราเลยเป็นห่วงน้องเอามากๆ เครียดเรื่องของน้องไม่เว้นแต่ละวัน เราไม่อยากให้ท่านมาเครียดเรื่องเราอีกคน

การเรียนของเราจะต่ำไม่ได้ ไม่งั้นสิ่งที่แม่ทำงานเพื่อส่งเงินเราเรียนจะสูญเปล่าไป เหมือนตำน้ำพริกละลายแม่น้ำแบบเดียวกับที่น้องเราทำ

บ้านเราเป็นผู้หญิงซะส่วนใหญ่ ถ้าเราไม่รีบกลับมาเฝ้าบ้าน บ้านเราก็จะไม่มีใครดูแลเลยสักคนเดียว

เราพอใจแล้วที่เราเป็นแบบนี้ อยู่ในกรอปๆนี้ที่จะส่งผลให้ในหลายๆทิศทางโดยเฉพาะกับครอบครัวเราเอง

เราขอโทษนะเว้ยแก ที่เราไปเที่ยวกับพวกแกบ่อยๆไม่ได้ อาจเพราะอะไรหลายๆอย่าง แต่เหตุผลส่วนใหญ่ค่อนไปทาง 'ขี้เกียจ' ที่เรานิยามมันไว้ว่า 'เหนื่อยเกินไปจนไม่อยากทำอะไรอย่างอื่นแล้ว' พวกแกจะมองว่าเราเห็นแก่ตัว ชอบหมกตัว หรือไม่เห็นแก่เพื่อน เราก็ต้องยอมรับมัน เพราะบางทีมันก็จริงอย่างที่พวกแกพูดทุกอย่าง

เข้าใจเราหน่อยเถอะ เราเองก็จะพยายามคุยและปรับความเข้าใจกับพวกแกให้มากขึ้น จะพยายามไปเที่ยวกับพวกแกให้ได้โดยไม่ต้องมานั่งผวงหน้าผวงหลังในหลายๆเรื่องอีก

#เรารักพวกแกนะเว้ย #เราจะพยายาม #รักเพื่อนนะ #ILoveMyFriends