ทำไมผมต้องพูดถึง "โรคจิต"  ผมนะ  ถูกเพื่อนๆๆ เรียกผมว่าโรคจิต  เพราะผมชอบพูดเรื่องที่อยากทำให้คนอื่นฟัง  เป็นความคิดที่ออกมาจากหัว  มันเป็นเรื่องที่ผมสงสัยเฉยๆๆ  ตัวอย่าง  ก็อย่างเช่น  "ทำไมผู้หญิงตัวหอมจัง  อยากลองดมดูมั้งจัง"  ผู้หญิงตัวหวานจริงหรือเปล่า  หัวหอมจังใช้เเชมพูอะไร  ขอถ่ายรูปมั้ง  " คำถามพวกนี้ผมคิดมาไม่ใช่มาจากความหื่นเเต่อย่างไร(อาจจะมีมั้ง)  มันช่างเเปลกจริง  ผมเลยเข้าใจว่า  โรคจิต  คือการกระทำที่เเตกต่างจากชาวบ้านนั้นเอง (รวมถึงบ้าด้วย)
เเต่ที่หน้าเเปลกก็คือ  คนที่ได้มีโอกาสสัมผัสตัวผู้หญิงจริงๆๆ  ได้มีโอกาสดมผมของผู้หญิง  ได้มีโอกาสเลียผ็หญิงว่ามีรสชาติอะไร  พวกนั้นใช้คำถามเดียวกับผม  เเต่กับไม่ถูกว่าโรคจิต  หรือเเปลกประหลาดอย่างไร  เรื้องเเบบนี้  มันต้องเกิดกับผม  เเละเรื่องที่ไม่น่าเข้าใจ  คือ เวลาขอถ่ายรูปกับใครซักคน  มันเป็นไปไม่ได้กับเพศตรงข้าม  เวลาขอถ่ายรูปคู่  หรือ รูปเดียวไม่ได้เลย  เเล้วคนอื่นมาขอพวกเธอเหล่านั้นมันง่ายเหลือเกิน  ผมคำณวนทุกอย่างเท่าที่ผมจะเป็นไปได้กับการถ่ายรูปกับสาวซักคน  ทั้งที่ปรับตัวเอง  เปลี่ยนบุคลิก  พยายามทำตัวเหมือนคนที่ขอถ่ายรูปได้  ก็กลับทำไม่ได้  จนวันนี้ผ่านมาหลายสิบปีก็ไม่เคยได้ถ่ายรูปกับใคร  ถ่ายกับสาวอื่นได้  ก็มีเเต่เพื่อนไปขอ  น่าเเปลกมาก++  เเต่ถึงอย่างนั้นก็เทอะ  ผมลองตั้งสมมุติฐาน  มองมุมมองหลายๆๆด้าน  มองความน่าจะเป็นหลายอย่าง  ผมเลยเดาว่า  โรคจิต  ไม่ได้หมายถึงพวกที่ทำตัววิปริต  ผิดเพศ  เเตกต่างจากพวก  มันหมายถึงพวกที่ไม่ถูกยอมรับทางสังคม  ก็คือผมนั้นเอง  ทำไมผมเป็นอย่างนั้นหรอ  สมัยก่อนตอนอยู๋ ม ต้น  ผมเป็นคนที่เงียบๆๆ  เเละกลัวผู้หญิงมาก  เเละชอบร้องไห้เวลาคนรังเเกลง  ผมเป้นคนพูดไม่ค่อยเก่งด้วย  เก่งเเต่คิดเเละวางเเผน  เเต่ในใจลึกๆๆก็อยากเข้าใกล้ ผู้หญิง  ตามสัญชาติญาณผู้ชาย  ผมเลยเป็นพวกประหลาด  ที่ไม่มีใครอยากคุยด้วยเลย  พอผมเริ่มต้น ด้วยจุดที่เข้าสังคมไม่เก่ง  ก็กลายเป็นข้อด้อยให้คนเปรียบเทียบ  เวลาใครพูดถึงผม  มัก จะมีคำว่า โรคจิต เข้ามาอยู่เสมอ  เวลาไปขอด้วยสุภาพ  หรือ  คำปกติ  ก็ถูกปฎิเสธเเละหัวเราะเย้อะเสมอ  ผมพยายามขอมาหลายปี  ก็ยังไม่ได้อะไร  จนผมเริ่มเปลี่ยนตัวเอง  มันก็ยังเหมือนเดิม  ไม่ว่าจะหุ่นดีขึ้น คุยได้มากขึ้น(มีเเต่กับผู้ชาย ปล.ผู้หญิงไม่คุยกับผม)  ผมเลยคิดว่า  การที่เราจะมีสิทธิได้เหมือนกับคนอื่น  คือ  จุดเริ่มต้นของเรานั้นเอง  ผมเปลี่ยนตัวเองมา6 ปี  ในโรงเรียนมัธยม  ผมยังถูกเรียกว่าโรคจิตอยู่ดี  มันเเปลกดีนะ  คนที่ขอทุกอย่าง  ด้วยคำพูด  ด้วยความอยากรู้ กลับกลายเป็นพวกไม่มีสิทธิทางสังคม  หรือมีสิทธิในฐานะที่ดีกว่า  (สถานะผม  คือ โรคจิต ติดตัวตลอดเวลา  )  ซึ่งดูพวกเปิดกระโปรงผู้หญิง  ดึงผมมาดม  ผู้หญิงกลับไม่ว่าอะไรเลย  ทั้งที่พวกนั้นก็ไม่ใช่เเฟนอย่างใด  เเถมสีหน้าไม่โหดร้าย  ชิงชังอย่างใด  เเต่กลับตัวผมอยากร็  อยากลอง  ไม่ล้วงเกินใคร  เเค่ตั้งคำขอปกติกับผู้หญิง  ยังโดนปฎิเสธ เเล้วด้วยสายตาชิงชังกับมาด้วย  ผมไม่เข้าใจเลย  คนอย่างผมมันถูกเรียกโรคจิต  ทั้งที่ไม่ล่วงเกินอะไร  กับพวกที่เเมร่งล่วงเกินทุกอย่าง  กับมีเเต่รอยยิ้มกลับมา  จนทุกวันนี้  ผมเข้าใจความหมายเเท้จริงของมันเเระ  กับการเป็นโรคจิต  คือการที่ตัวประหลาด หรือจุดเเตกต่างจากสังคมนั้นเอง  เเละไม่เเปลกเลยพวกที่โรคจิต  ชอบขโมยเสื้อชั้นใน  พวกเเตะอั๋งผู้หญิง  มันทำอย่างนั้น  เเพราะว่าไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้ผู้หญิงนั้นเอง  เพราะด้วยการขอปกติไม่ได้  ก็เลยเปลี่ยนจาก คำขอ  มาเป็นการกระทำนั้นเอง  เเปลกดีนะ  ผมว่าคำนี้มันเเปลกดีนะ  มันจะไม่ติดตัวกับพวกที่มีหน้าตาในสังคมเท่าไร  สังเกตไหม  ผู้ชายหล่อๆๆในละคร  เวลาสัมภาษณ์  จับตัวผู้หญิงคนโน้นนี้  กลับไม่ถูกว่าโรคจิต  กับไอ้ตัวผม  ขอจับเเขนหน่อย  เเมร่งบอกไม่เอา  เเล้วส่งสายตาเหยียดยามกับมา  เเปลกดีเนอะ  พอถึงจุดนี้  ผมเข้าใจเเระ  การทำดี มาตลอด  สู้อะไรไม่ได้กับชาย bad boy  ผมเลยสรุปเลย  ถ้าอยากได้อะไร  ต้องเเสบ  ร้ายเข้าไว้ ไม่ถึงกับชั่ว  เพราะเวลาขออะไรจะง่ายขึ้น ไม่โดนว่าโรคจิตด้วยเเระ  อะไรกัน คนดี เป็นทำไม  ไอผมทำดี ขอดีๆๆ  ยังถูกว่าโรคจิตอยู่ดี   เออดี  ผมเปลี่ยนระบบ  เป็นโรคจิตในภาษาที่เราเข้าใจเลยดีไหม  ไปเเอบถ่ายรูปเลย(ขอดีๆๆไม่ให้นี้วา)  ไปดมผมเลย ไม่ต้องขอ  ไปเปิดเว็บลามกดู  เพราะไม่มีโอกาสได้มีสัมผัสผู้หญิงใกล้ๆๆตัวเอง   เออนี้เเระ  โรคจิตดีไหมร่ะ  สนุกไหม  กับการกีดกันผู้ชายที่พูดไม่เก่งให้เป็นโรคจิต  ลองคิดดูสิ  ถ้าทุกคนมีโอกาสเท่าเทียมกัน  ได้ลองได้สัมผัส  ได้รู้  ไม่จำเป็นคนเดียวกัน  จะมีไหม  พวกโรคจิตขโมยกางเกงใน  จะมีไหมพวกไปซ่อง  ไม่มีหรอก(ถ้ามีก็น้อยมาก)  เเต่เอาเทอะ  ที่ผมยังเจ็บทุกวันนี้  คือการขอถ่ายรูป คู่ไม่ได้ซักที  เเอบถ่ายเเมร่งอย่างเดียว เรียกไปสิ  โรคจิต
(ขอโทดที่ใช้ภาษาชาวบ้านนะห่ะ)  ผมชอบอะไรเเปลกจากพวก  ก็ว่าโรตจิตอีก  คืองานอดิเรกผม คือ การถามผู้หญิง  ว่าใช้ยาสระผมยี่ห้ออะไร  ผมนี้เชี่ยวชาญกลิ่นจนรู้ว่ากลิ่นไหน  ยี่ห้ออะไร  กลิ่นอะไรเลย  เออดีงานอดิเรกผมเเระ  ไม่ก่อความเดือดร้อนให้คนอื่น  ยังโดนว่าโรคจิตอีก  ดูไอพวกผู้ชายควงผู้หญิง ไม่เลือกหน้าไม่โดนว่าโรคจิตเลยว่ะ  เเถมได้สิทธิมากกว่าพวกผมเลย  เหลื่อมล้ำมากเลย  ไหนจารยบรรณ  อยู่ตรงไหนกัน  ไหนความเท่าเที่ยม  นี้เเหล่ะ  ขอโทษด้วยเเล้วกัน ที่พูดเรื่องไร้สาระ  หรือ  ไม่มีประโยชน์  ก็ช่างเทอะครับ  เเล้วเเต่คุณจะคิด  ส่วนผมเป็นจะโรคจิตเเล้วเเต่คุณเเล้วกันครับ    เเต่ถ้ามีข้ออะไรสงสัย  ข้อถาามอะไร  ลงกระทู้นี้เลย  ผมก็อยากรู้ว่าคิดยังไง  ช่วยบอกตรงๆๆด้วย  ไม่ต้องอ้อมค้อม  ไม่ต้องมาชักสีหน้า  ผมอยากรู้คิดยังไง  ผมจะพยายามตอบทุกข้อความคิดเห็นนะครับ  อันไหนอยากร็เพิ่มเติม  ถามมาเลย  เเต่บางเรื่องอาจไม่ตอบนะครับ  พวกเกี่ยวกับสถาบัน  กับที่เรียนมา  เเต่เรื่องที่ตอบไม่ได้ในนี้  เดียวมีหลังไมค์ได้  เเอดไลน์มาได้นะห่ะ