รุ่นพี่
(วิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง, พ.ศ. ๒๕๕๘)

หนังก็ดูสนุกดีนะฮะ เผอิญว่าช่วงกำลังบ้าอ่านนิยายนักสืบของป้าอกาธา คริสตี้ พอดี พอดูเรื่องนี้ซึ่งเปนแนวสืบสวน ตามล่าหาฆาตกรในคดีฆาตกรรมที่เกิดขึ้นเมื่อ ๕๐ กว่าปีก่อนในโรงเรียนคอนแวนต์แห่งหนึ่ง ซึ่งเคยเปนวังเก่าแก่ที่เจ้าของถูกสังหารโหดด้วยฝีมือคนทำสวยผู้ปฏิเสธอย่างหนักแน่นว่าตนมิได้เปนคนลงมือ ทั้งที่มีหลักฐานแน่นหนามัดตัวไว้จนดิ้นไม่หลุดก็ตาม

โดยผู้ทำหน้าที่สืบหาความจริงในคดีที่เกิดขึ้นเมื่ออดีต คือเด็กนักเรียนหญิงวัยรุ่นผู้มีสัมผัสพิเศษสามารถสื่อสารกับวิญญาณซึ่งได้รับการติดต่อจากวิญญาณชายหนุ่ม 'รุ่นพี่' ที่ยังวนเวียนอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ อย่างเคลือบแคลงสงสัยว่าฆาตกรตัวจริงที่สังหารเจ้าของวังยังคงลอยนวล จึงขอให้เธอช่วยเหลือเพื่อทำความจริงให้ปรากฏ!

อ้าว เผลอเล่าเรื่องเสียยืดยาว ทั้งที่ไม่จำเปนเลยสักนิด เพราะคนที่ไปดูหนังเรื่องนี้แล้ว ก็ย่อมจะต้องรู้แล้วว่าเนื้อเรื่องเปนอะไรยังไง ส่วนคนที่กำลังจะไปดู แต่เผอิญมาอ่านก็อาจคิดว่ากำลังจะถูกสปอยล์ (แต่อย่าเพิ่งตกใจไป เพราะยังไม่ได้บอกเลยว่าใครเปนฆาตกรตัวจริง จะถือว่าเปนสปอยล์ได้งัย อิอิ) เอาเปนว่า เรื่องย่อคร่าวๆที่เขียนไปนั้น เขียนไว้เพื่อคนที่ยังลังเลว่าจะไปดูหนังเรื่องนี้ดีหรือไม่ อ่านแล้วก็ตัดสินใจเอาละกันว่าจะยังไงดี

แต่ส่วนตัวคือ ก็อย่างที่พูดแล้วว่า หนังก็ 'สนุกดี' อะฮะ คือดูไปได้เรื่อยๆ เพลินๆ แม้จะมีอะไรหลายอย่างชวนให้รำคาญบ้าง เช่น นางเอกคือน้องพลอยชมพูนั้น หน้าตาก็ดูน่ารักดี แต่ posture นั้นดูแย่จัง เวลายืนนิ่งๆ ดูตัวห่อๆงอๆเปนกุ้งสะดุ้งไฟพิลึก! ไม่รู้ว่าตัวจริงเปนแบบนั้น หรือว่าเปนการสร้างคาแร็คเตอร์ให้ตัวละครดูมีบุคลิกแปลกๆ ดูเนิร์ดๆ แตกต่างจากคนอื่นๆซะก็ไม่รู้ แต่เห็นแล้วออกจะเสียดายว่าน่าจะยืนให้ดูมีสง่าราศี สมกับเปนนางเอกกว่านี้อะปะ #ถ้าแก่หง่อมวัยชราแบบป้ามาร์เปิ้ลก็ว่าไปอย่างเนาะ ^^ส่วนเรื่องการพูดจาแบบห้วนๆ รวมถึงทำสีหน้าไร้อารมณ์ตลอดกาลนั้น เราพอยอมรับได้มากกว่า เพราะมองว่าคนที่รู้ตัวว่าตนมีอะไรผิดปรกติ แตกต่างจากคนอื่น ก็มักจะมีท่าทีแข็งกระด้าง ยากที่ใครจะเข้าถึงราวกับสร้างกำแพงขึ้นมาล้อมรอบตัวเองอยู่ตลอดเวลา

หรือการที่พระเอก น้องเชฟบอม #ทำอาหารอร่อยจุง ^O^ ซึ่งเล่นเปนวิญญาณรุ่นพี่ แต่ทุกทีที่โผล่มา เห็นหน้าแล้วนึกว่าเปนดารางิ้วทุกที ดูแล้วก็ไม่รู้สึกเลยว่าซีดเซียวเหมือนคนตาย แต่ก็มีคนวิเคราะห์ให้ฟังอยู่นะฮะ ว่าผู้กำกับได้แรงดลใจมาจากผีเด็กในละคร กลกิโมโน เอ๊ย! หนังผีญี่ปุ่น Ju-On (แบบเดียวกับอีกหลายสิ่งอย่างในหนังที่มีการ 'อ้างอิง' มาจากหนังและการ์ตูนญี่ปุ่นเต็มไปหมด แต่ตอนท้ายดังกลายเปนหนังเด่นของอัลเฟร็ด ฮิทช์ค็อคซะงั้นเอง #เอ๊ะยังไง ^,^)

แต่ทั้งหมดนั้นก็พอจะยอมทำใจมองข้ามไปได้อยู่นะ อาจเปนเพราะตัวเราเองก็อยากรู้ว่าใครคือฆาตกรตัวจริง จะเปนคนเดียวกับที่เดาเอาไว้หรือไม่ แล้ววิญญาณรุ่นพี่เปนใคร ทำไมถึงต้องมาสืบคดีฆาตกรรมที่ไม่น่าจะมีความเกี่ยวข้องใดๆกับตนเลยสักนิด ทั้งที่น่าจะขอให้นางเอกช่วยลืบหาว่าเหตุใดเขาจึงกลายเปนวิญญาณเร่ร่อนอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้มากกว่า ทำให้ติดตามดูไปจนจบ ซึ่งก็ถึงแก่อึ้ง-ทึ่ง-ตะลึงงันหลายสิ่ง

นอกเหนือจากปมปริศนาฆาตกรรมที่ความจริงทั้งมวลปรากฏในตอนท้าย คือสิ่งที่ได้รู้หลังจากหนังจบแล้ว ว่าหนังเรื่องนี้มีการไปขุด เอ๊ย! คว้าตัวนักแสดงรุ่นเก่าสมัยที่ข้าพเจ้ายังเด็กมากมาร่วมแสดงด้วย คือ พรพรรณ เกษมมัสสุ ที่เหินห่างร้างราจากวงการบันเทิงไปน่าจะเกิน ๒๐ ปีได้ ข่าวคราวหลังสุดที่ได้รับทราบคือ เธอกับสามีนักธุรกิจพากันมาออกรายการสัมภาษณ์ทางทีวีหลังจากออกจากวงการไปสัก ๑๐ ปีละ! จากนั้นก็ไม่ได้ข่าวคราวใดๆของเธออีก จนเผลอลืมเธอไปแล้วด้วยซ้ำ! (อย่างที่เค้าว่ากันว่า 'ชื่อเสียงคือมายา เงินทองไหลมาเทมา[ถ้าทำได้อะนะ]คือของจริง!' เปี๊ยบเล้ย... แบบว่าคนเปนดารานักแสดง ต่อให้โด่งดังล้นขนาดไหน แต่ถ้าหายหน้าไปนานๆ ไม่มีผลงานออกมาคอยหล่อเลี้ยงชื่อเสียงที่เคยสร้างสมไว้ ก็มีแต่จะถูกผู้คนลืมเลือนไปทุกขณะ ไม่ต่างจากเพลง 'น้ำตาดารา' >>> https://youtu.be/DYh1J58YRWo <<< นั่นแล T___T)

แต่ประเด็นที่ทำให้ข้าพเจ้าตะลึงเปนที่สุด คือการที่ข้าพเจ้าจำเธอ 'ไม่ได้เลย' พูดตรงๆคือเห็นหน้าตัวละครแล้วก็นึกอยู่ว่าหน้าคุ้นๆเนาะ แต่ไม่นึกอะ ว่าคือพรพรรณ ดาราดังในอดีต พูดให้ตรงกว่านั้นคือไม่คิดด้วยซ้ำว่าคนที่เล่นบทนี้เปนดารา เลยออกจะตกใจตัวเองพอสมควรว่าเกิดอะไรขึ้นกับความจำของเรา ถึงได้จดจำดาราเก่าที่เคยชื่นชอบเมื่อตอนเด็กไม่ได้ #สงสัยอัลไซเมอร์ถามหาซะละ (นี่ถ้าเผลอไม่ดูรายชื่อนักแสดงตอนท้ายเรื่อง ก็คงจะนึกอยู่ว่าคงเปนแค่นักแสดงตัวประกอบทั่วไปเท่านั้น แต่คิดดูให้ดีๆ บทสำคัญต่อเรื่องขนาดนั้น จะหลุดไปสู่มือนักแสดงเอ็กซ์ตร้าโนเนมได้ละหรือ... ToT)

อย่างหนึ่งที่ชวนให้รู้สึก 'ทึ่งจัง' คือการที่หนังเปิดมุมมองใหม่เกี่ยวกับผี/วิญญาณ โดยให้ข้อมูลแปลกและไม่เหมือนใคร จนทำให้ผีแลดูไม่ต่างจากคนธรรมดาสักเท่าไหร่ เพียงแต่ดำรงอยู่คนละมิติเวลากับมนุษย์เท่านั้น เลยไม่มีใครสามารถมองเห็นตัวตน (แต่คนบางคน ทั้งที่มีตัวตนให้จับต้องได้แท้ๆ ยังไม่มีใครมองเห็นเลยอะ #เศร้าจุง) เช่นการที่วิญญาณสามารถเดินทะลุผ่านสิ่งกีดขวางต่างๆได้นั้น หาใช่เปนเพราะมีอิทธิฤทธิ์ใดๆตามที่คนส่วนใหญ่เข้าใจกันมา แต่จะเปนเพราะเหตุใดนั้น ต้องไปดูกันเอาเองนะ #พูดมากกว่านี้ก็สปอยล์เท่านั้นเอง ^_^

ความน่าสนใจอีกอย่างของหนัง คือการเดินเรื่องควบคู่กันระหว่างพล็อตสืบสวน กับพล็อตปัญหาวัยรุ่น อันได้แก่การขาดแคลนความรักความอบอุ่นในครอบครัวจนต้องไปแสวงหาจากผู้อื่นทำให้ต้องตัดสินใจผิดพลาดในชีวิต แถมด้วยปัญหาการข่มเหงรังแกในโรงเรียนอีกต่างหาก ซึ่งโดยส่วนตัวมองว่าผู้กำกับถ่ายทอดประเด็นปัญหาสังคมเหล่านี้ออกมาได้น่าสนใจตามสมควร แต่สำหรับคนที่เปนแฟนซีรีส์ Hormones อาจรู้สึกว่ายังไม่เข้มข้นหนำใจเท่าใดก็ได้ (บางคนถึงขั้นบอกว่าน่าจะเปลี่ยนเอานักแสดง Hormones มาเล่นเรื่องนี้แบบยกชุดไปเลยดีกว่า เชื่อว่าหนังคงจะออกมาดูสนุกกว่านี้เปนแน่ เพราะจุดอ่อนฉกาจฉกรรจ์ของหนัง คือการแสดงของนักแสดงวัยรุ่นนั่นเอง #อันนี้ติ่งฮอร์โมนพูดมานะ #เผอิญเห็นด้วยเลยจำขี้ปากเค้ามาพูดต่อ 555+)

ไม่มีอะไรจะพูดต่อเปนพิเศษอีกละ แค่จะบอกว่าติดตามดูหนังของผู้กำกับท่านนี้มาทุกเรื่อง แต่เรื่องที่ชอบสุดก็ยังเปน เปนชู้กับผี อยู่ดี... :'-P

อ่านรีวิวอื่นๆได้ที่เพจ --> https://www.facebook.com/Nongmodkit-1455715884652777