กระทู้นี้อาจจะแสดงถึงความรู้สึกด้านเดียวที่ผมสะท้อนออกมาจริง ๆ นะครับ ผมยอมรับว่าไม่ค่อยเข้าใจชีวิตของคนที่ทำงานออฟฟิศ มีเงินเดือนเข้าบัญชีทุกเดือน ไม่เคยสัมผัสกับเงินโบนัสก้อนโต ๆ ไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์เหม็นขี้หน้าเพื่อนร่วมงานในออฟฟิศ
ผมทำงานอิสระ หรือที่เค้าเรียกกันว่าฟรีแลนซ์นั่นแหละครับ ทำมาปีนี้จะปีที่หกแล้ว เคยสมัครงานประจำ แต่ก็ทำได้ไม่นานพอผ่านโปรก็ลาออก เพราะคิดว่ามันไม่ใช่และที่สำคัญทำเงินให้ผมไม่ได้พอที่จะจำเป็นต้องใช้
ช่วงแรก ๆ เวลาไปไหน เจอเพื่อน เจอญาติ หรือคนรู้จัก ถ้าบอกไปว่าทำฟรีแลนซ์ เค้าก็จะทำหน้างง สงสัย แล้วก็จะตามด้วยคำถามว่า ทำไมไม่สมัครงานประจำ จะได้มีเงินเดือน ผมก็ได้แต่ตอบปัด ๆ ว่า งานนี้ก็โอเค กำลังสนุก
แต่พอหลังจากหนังดังที่ตีแผ่ชีวิตฟรีแลนซ์ออกฉาย ก็จะมีคำถามเพิ่มมาว่า งั้นก็เหมือนกับในหนังเลยหรอ น่าสนุกนะมีงานแปลก ๆ บ้างมั้ย แล้วก็ต้องตามด้วยคำถาม ไม่สมัครงานประจำอ่ะ จะได้มั่นคงมีเงินเดือน ครับ
ขนาดป้าขายข้าวแกงปากซอย ยังถามผมเลย เห็นผมใส่เกงบอล หัวเซอร์เพิ่งตื่นตอนเก้าโมงเดินไปซื้อกาแฟ ซื้อข้าว ก็ถามว่าไม่ไปทำงานหรอ สายแล้ว พอบอกว่าไม่ได้ทำงานประจำ ป้ายังถามว่าไม่สมัครงานประจำละ จะได้แต่งตัวหล่อ ๆ ไปทำงาน ครับ
...มันก็มีคิดบ้างน่ะ เวลาไปเดินซื้อของ เจอพนักงานออฟฟิศ แต่งตัวหล่อ มันดูเท่ มีระดับ มีการศึกษา แต่ผมดิ ใส่เสื้อยืดเกงยีนส์ ต่างกันมาก คนอื่นเขาตื่นแต่เช้าแต่งตัวรีบไปทำงาน ผมยังนอนไม่ตื่นด้วยซ้ำ แต่ที่เล่านี้ไม่ใช่จะมาโอ้อวดอะไรนะครับ บางทีมันก็กดดัน จากคนรอบข้าง เพื่อน แม้กระทั้งแฟน หรือคนที่กำลังคุย ๆ ทำไมเธอชอบบอกให้หางานประจำทำตลอดเลย
ผมไม่มีเงินเดือน ไม่มีโบนัส ไม่มีประกันสังคม ผมแค่ทำงานของผม คนเดียว มีให้คนอื่นช่วยบ้างในกรณีที่ทำไม่ทัน ไม่ไหว เดือน ๆ หนึ่งก็ตก 30K - 60K เดือนไหนงานน้อยก็ไม่เคยหลุด 25K ผมทำประกันจ่ายปีละสามหมื่นกว่า ไม่มีบัตรเครดิต อยากได้อะไรซื้อสดตลอด
ผมมีความฝัน ว่าถ้าใช้หนี้ช่วยที่บ้านหมดจะเก็บเงินแล้วทำธุรกิจกับที่บ้าน คงไม่ทำฟรีแลนซ์ไปจนตายหรอกครับ ถึงจะไม่มีเงินบำนาญ ผมก็คิดว่าผมอยู่ได้เพราะผมเตรียมตัวมาตลอด
ผมไม่ได้จะดูถูกคนอื่นที่ทำงานออฟฟิศ และผมไม่เคยนึกดูถูกอาชีพอื่น ๆ เลย แม้แต่คนขายพวงกุญแจบนสะพานลอย พวกเขาก็มีเกียรติในอาชีพของเขา ดังนั้นพวกคุณคุณอย่ามาดูถูกอาชีพของผมเลยครับ
*แทกห้องบางรัก เพราะมันมีผลกับความรักของผมด้วย
*แทกห้องซิลิคอน เพราะคิดว่าน่าจะมีเพื่อนร่วมอาชีพเยอะพอสมควร
ผมไม่ได้เป็นฟรีแลนซ์ตามหนังดัง เลิกเถอะนิสัยดูถูกอาชีพคนอื่น
ผมทำงานอิสระ หรือที่เค้าเรียกกันว่าฟรีแลนซ์นั่นแหละครับ ทำมาปีนี้จะปีที่หกแล้ว เคยสมัครงานประจำ แต่ก็ทำได้ไม่นานพอผ่านโปรก็ลาออก เพราะคิดว่ามันไม่ใช่และที่สำคัญทำเงินให้ผมไม่ได้พอที่จะจำเป็นต้องใช้
ช่วงแรก ๆ เวลาไปไหน เจอเพื่อน เจอญาติ หรือคนรู้จัก ถ้าบอกไปว่าทำฟรีแลนซ์ เค้าก็จะทำหน้างง สงสัย แล้วก็จะตามด้วยคำถามว่า ทำไมไม่สมัครงานประจำ จะได้มีเงินเดือน ผมก็ได้แต่ตอบปัด ๆ ว่า งานนี้ก็โอเค กำลังสนุก
แต่พอหลังจากหนังดังที่ตีแผ่ชีวิตฟรีแลนซ์ออกฉาย ก็จะมีคำถามเพิ่มมาว่า งั้นก็เหมือนกับในหนังเลยหรอ น่าสนุกนะมีงานแปลก ๆ บ้างมั้ย แล้วก็ต้องตามด้วยคำถาม ไม่สมัครงานประจำอ่ะ จะได้มั่นคงมีเงินเดือน ครับ
ขนาดป้าขายข้าวแกงปากซอย ยังถามผมเลย เห็นผมใส่เกงบอล หัวเซอร์เพิ่งตื่นตอนเก้าโมงเดินไปซื้อกาแฟ ซื้อข้าว ก็ถามว่าไม่ไปทำงานหรอ สายแล้ว พอบอกว่าไม่ได้ทำงานประจำ ป้ายังถามว่าไม่สมัครงานประจำละ จะได้แต่งตัวหล่อ ๆ ไปทำงาน ครับ
...มันก็มีคิดบ้างน่ะ เวลาไปเดินซื้อของ เจอพนักงานออฟฟิศ แต่งตัวหล่อ มันดูเท่ มีระดับ มีการศึกษา แต่ผมดิ ใส่เสื้อยืดเกงยีนส์ ต่างกันมาก คนอื่นเขาตื่นแต่เช้าแต่งตัวรีบไปทำงาน ผมยังนอนไม่ตื่นด้วยซ้ำ แต่ที่เล่านี้ไม่ใช่จะมาโอ้อวดอะไรนะครับ บางทีมันก็กดดัน จากคนรอบข้าง เพื่อน แม้กระทั้งแฟน หรือคนที่กำลังคุย ๆ ทำไมเธอชอบบอกให้หางานประจำทำตลอดเลย
ผมไม่มีเงินเดือน ไม่มีโบนัส ไม่มีประกันสังคม ผมแค่ทำงานของผม คนเดียว มีให้คนอื่นช่วยบ้างในกรณีที่ทำไม่ทัน ไม่ไหว เดือน ๆ หนึ่งก็ตก 30K - 60K เดือนไหนงานน้อยก็ไม่เคยหลุด 25K ผมทำประกันจ่ายปีละสามหมื่นกว่า ไม่มีบัตรเครดิต อยากได้อะไรซื้อสดตลอด
ผมมีความฝัน ว่าถ้าใช้หนี้ช่วยที่บ้านหมดจะเก็บเงินแล้วทำธุรกิจกับที่บ้าน คงไม่ทำฟรีแลนซ์ไปจนตายหรอกครับ ถึงจะไม่มีเงินบำนาญ ผมก็คิดว่าผมอยู่ได้เพราะผมเตรียมตัวมาตลอด
ผมไม่ได้จะดูถูกคนอื่นที่ทำงานออฟฟิศ และผมไม่เคยนึกดูถูกอาชีพอื่น ๆ เลย แม้แต่คนขายพวงกุญแจบนสะพานลอย พวกเขาก็มีเกียรติในอาชีพของเขา ดังนั้นพวกคุณคุณอย่ามาดูถูกอาชีพของผมเลยครับ
*แทกห้องบางรัก เพราะมันมีผลกับความรักของผมด้วย
*แทกห้องซิลิคอน เพราะคิดว่าน่าจะมีเพื่อนร่วมอาชีพเยอะพอสมควร