คือเรามีแฟน ที่คบมา 1 ปีหน่อยๆ แล้วเรามารู้จักคนนึง ที่นิสัยก็ดีนะ มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ดี คือเราชอบตรงนิสัยนี่แหละ ดูเป็นอบอุ่น มีเหตุผล คือสรุปเรามองว่าเค้าดีอ่ะ คือชอบแหละ แล้วเราก็ห่างกับแฟนด้วย ถึงได้มาเจอเค้านี่แหละ แล้วเรากับเค้าก็เจอกันทุกๆวัน อยู่ด้วยกันทุกๆวัน มีทั้งเวลาที่อยู่กับเพื่อน นอนห้องเพื่อน ทำงานด้วยกัน เรียนด้วยกัน ใช้ชีวิตกับเพื่อนโดยที่เค้ากับเราอยู่ในสถานะเพื่อนกัน ใช้ชีวิตแบบเจอกันทุกวันนอนห้องเพื่อนด้วยกันแทบทุกวัน ประมาณ2-3 เดือนเลย มันทำให้ใกล้ชิด สนิทกัน เล่นกันแกล้งกันบ่อย จนเพื่อนหลายคนพูด ว่ามันเหมือนแฟนกันเลย แล้วเวลาประมาณ 2-3 เดือนนี่แหละที่ทำให้เราเริ่มรู้สึกกับมันมากขึ้นมากกว่าเพื่อนที่เรียนด้วยกัน มันยิ่สนิท ยิ่งใกล้ชิดกันมากขึ้นทุกๆวัน ทำให้คิดมากกว่าเพื่อน เราต่างคนต่างไม่พูดความรู้สึกของกันและกัน ต่างคนต่างปิดบังกันมาเป็นเดือนๆ จนวันนึงน่าจะต่างคนต่างเริ่มอึดอัดอ่ะ เลยเลือกที่จะบอกความรู้สึกจริงของกันและกัน และที่มันเป็นประเด็นหลักใหญ่ๆเลยก็คือ เรามีแฟนอยู่แล้ว และ มันก็มีแฟนอยู่แล้วเหมือนกัน คือต่างคนต่างมีแฟน แล้วคบมาเป็นปีๆ เรา1ปี มัน2ปี คบมาก็นานทั้งคู่เลยอ่ะ มันก็รู้สึกแบบนี้เป็นเดือนอยู่เหมือนกัน แต่แฟนของแต่ละคนไม่รับรู้เรื่องนี้เลยสักนิดเดียว แต่เราเองดันมามีปัญหากับแฟนที่คบกันอยู่อ่ะ คือทะเลาะกันหนักมากจนต้องห่าง แล้วเลิกกัน เราก็ถือว่าเราไม่มีแฟน แล้วสถานะเราก็คือคนที่แอบชอบคนมีแฟนอยู่ แต่เรากับเพื่อที่เราชอบอ่ะก็ยังคุยกันในแชทเรื่อยๆ เราก็แอบมีนอยมันบ้างเวลาที่มันต้อใช้เวลากับแฟน แต่เราก้ทำไรไม่ได้ เพราะเราไม่ได้เป็นไรกับมัน คำว่าเพื่อนมันค้ำคอเรามาก แล้วเราก็แสดงออกไรไม่ได้เลย เพราะเรื่อของเรากับมัน เพื่อนที่เราเรียนด้วยกันไม่มีใครรู้เรื่องเลย เรากับมันเก็บเป็นเรื่องที่เรารู้กันสองคน แต่พอเราเลิกกับแฟนได้สักพัก เราก็ยัคุยกัยกันอยู่บ้างติดต่อกันบ้าง ละพอเริ่มกลับมาคุย เราก็คุยกับแฟนเก่าแบบดีนะ เหมือนเพื่อน เราก้คุยกันเรื่อคนคุยกัน ว่าแฟนเก่าเราก็มีคนคุย เราก็มี เราก็เลยบอกว่าคนที่เราคุยอ่ะคือเพื่อนเราเอง คือที่เรากับแฟนเก่ายังคุยกันก็เพราะต่างต่างยัรู้สึกรักอยู่ เพราะตอนเลิกก็เลิกแบบไม่ค่อยดี ก็ถือว่ายังรักกันอยู่ แฟนเก่าเราก็พูดทำนองว่า ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราก็คิดว่าเราจะกลับไปดีไหม ถ้าเราไม่กลับ คือแฟนเก่าเราก็จะตัดขาดกันไปเลย ไม่คุยกันไม่เจอไม่อะไรกันไปเลยอ่ะ แบบคนไม่รู้จักกันเลย เราก็บอกว่า ขอเวลาให้คำตอบ เพราะเราก็ยังผูกพันธ์อยู่บ้าง แต่ที่เรายังลังเลคือ คนใหม่นี่แหละที่เราชอบ ชอบที่นิสัย ชอบที่ความคิด คือเราชอบเลยอ่ะ แล้วที่เรากับคนที่เราชอบคุยกันอยู่ทุกๆวันอ่ะ เราคุยกันแบบเหมือนแฟนเลย บอกคิดถึงบ้าง บอกรักบ้าง เพราะเราบอกความรู้สึกกันไปหมดเลย เราก็รู้สึกดีกับมันมากเลยนะ แต่เราก็เหมือนไปชอบคนที่มีแฟนอยู่แล้ว แล้วเรียกร้องอะไรจากมันไม่ได้สักนิดเดียว แต่มันก็เทคแคร์เราเหมือนแฟน เหมือนคนที่มากกว่าเพื่อนมาตลอด เราก็หวัให้มันกับเราได้คบกัน แต่มันมีแฟน แล้วไม่มีวี่แววที่จะเลิกกันเลยสักนิดเดียว แล้วดู่ทาแล้วจะคบยาวเลยแหละ เราก็เหมือนแอบรอเลยอ่ะ มันก็รู้ว่าเรารอมัน แต่มันก็ทำไรไม่ได้เหมือนกัน สถานะเรากับมันก็เหมือนคนที่แอบคบกันโดยที่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยสักคน ก็เว้นแต่เพื่อนสนิทเราเท่านั้น ส่วนเรื่อแฟนเก่าเราอ่ะ เราก็คิดว่าเราอ่ะโง่มากนะที่เลิกกันแล้วมารอคนที่มีแฟนแล้ว ทั้งๆที่ก็คบกันมาเป็นปี แค่ทะเลาะ แล้วก็เลิก เรากลับมารู้สึกกับคนที่ชอบมากกว่าแฟนที่พึ่งเลิกกันสะอีก รู้สึกอยากคบกับคนที่แอบชอบมากกว่าแฟนที่พึ่งเลิกอ่ะ

          คือ.....สรุปกระทู้นี้ได้ว่า เราควรเลือกที่จะกลับไปกับแฟนเก่า หรือ เราจะรอคนที่มีความรู้สึกเดียวกันที่ชอบกันและบอกรักกันดี

*แต่...คนที่เราจะรออ่ะ มีแฟนแล้ว แล้วไม่รู้ว่าจะเลิกกันตอนไหน แล้วเราก็ไม่รู้ว่าเราจะต้องแอบคบไปแบบนี้อีกนานแค่ไหน แล้วก็....เราต้องมาแอบนอยแอบงอนกันแอบโกรธกันเพราะเราไม่ใช่แฟนที่มันให้ความสำคัญมากกว่า มันเหมือนกิ๊กเลยว่าไหม..?