ก่อนอื่นต้องบอกลักษณะ อาการและสิ่งกระตุ้นที่ให้เป็นอาการแบบนี้ก่อนนะคะ คือเราเป็นคนที่เห็นเลือดไม่ได้ค่ะ แบบประมาณว่า เจาะเลือดตัวเองแค่ปลายนิ้วไม่เกิน 10 หน้ามืด  อุบัติเหตุเล็กๆแค่มีดบาดมือไม่พูดถึงอุบัติเหตุใหญ่นะคะ แค่หกล้มนิดเดียวยังหน้ามืดเลยค่ะ  แม้แต่เลือดที่บีบสิวก็ยังเปนลม รวมทั้งการดูคลิปอุบัติเหตุแค่คลิปยังไม่มีแรงเลย (คิดว่าเป็นหนักพอควร) แต่ถามว่ากลัวไหมรังเกียจไหมที่จะจับจะทำ ก็ไม่เลยนะคะ อยากดูอยากจับมากเลยค่ะ คือทำแผล เช็ดเลือด นี่สู้ตายนะคะ ไม่พยายามเลี่ยง แต่พอทำแล้วไม่พ้นที่จะเปนลม คือเห็นหลายคนบอกว่าให้อยู่กับสถานการณ์นั้นจนชิน ดูบ่อยๆเจอบ่อยๆ เราก็พยายามทุกอย่าง ฝึกงานก็จะพยายามหาเคสที่เป็นแผล เจาะเลือด ดูอุบัติเหตุจากยูทรูปบ่อยๆ เห็นแผลต้องรับดูเพื่อความชิน แต่ทุกครั้งก็ไม่พ้นอาการหน้ามืด เหงื่อแตก และล่าสุดพาน้องชายโดนมีดบาดลึกถึงกระดูกเราก็เป็นคนทำแผลให้ก่อนไป รพ. แต่พอถึง รพ. พยาบาลทำความสะอาดแผล แล้วฉีดยาชาเพื่อจะเย็บ เราหน้ามืดขึ้นมาทันที เหงื่อตกพลักๆ ทั้งๆที่ตอนนั้นมีอากาศถ่ายเท ลมพัด เย็นเลยแหละ แต่เรากลับเหงื่อตกทั้งตัวรับรู้ได้เลยว่าเสื้อกางเกงเปียก(หนักกว่าคนไข้อีก)เครียดกับตัวเอง  และอีกไม่กี่ปีก็ต้องทำงานเกี่ยวกับสายนี้ จะไม่พยายามหลีกเลี่ยง แต่จะหาวิธีที่อยุ่กับมันให้ได้ อยากทราบว่าต้องทำอย่างไรคะ หรือว่าเป็นอาการทางจิต ต้องพบจิตแพทย์ หรือหาวิธีอื่นรักษาไหมคะ