เมื่อปีที่แล้วเราได้เจอรุ่นพี่ผญคนนึง  เราเจอเค้าใต้อาคารเรียน เค้าหันมาทางเรา ตอนนั้นอารมณ์เหมือนโลกหยุดหมุนภาพที่เห็นตรงหน้าสโลเหมือนภาพช้า เค้าหันมายิ้ม ตอนนั้นใจเราก็เต้นแปลกๆ แต่เค้าไม่ใช่แค่ยิ้มกลับแลบลิ้นทำท่าน่ารักใส่ ตอนนั้นอาการเราเหมือนมีคนมาช็อตหัวใจเลย ให้ตายเถอะ! ตอนนั้นเราคิดว่าตัวเองจะเป็นโรคหัวใจแล้วอ่ะ แต่เราไม่รู้จักพี่เค้าหรอก เราคิดว่าพี่เค้าคงทักเพื่อนเรามั้ง แต่ตรงนั้นก็ดูเหมือนไม่มีใครมองพี่เค้านอกจากเราเลย จากนั้นเราก็แอบมองเค้ามาโดยตลอด โดยไม่รู้แม้แต่ชื่อของเค้า เราพยายามหาเฟสเค้าจนเจอ ดูท่าทางเค้าจะไม่ค่อยเล่นด้วย เราก็งงๆนะเพราะกลุ่มพี่เค้ามีแต่คนที่ดังในโรงเรียนทั้งนั้นที่หาเฟสยากแบบนี้ หาเจอก็แอดไปเลย>< ตอนพี่เค้ารับแอดนี่เราดีใจแทบกรี๊ด55555555 จากนั้นก็ใช่มุขเบสิกมากในการชวนคุย "ขอบคุณที่รับแอดนะคะ" ตอนนั้นกว่าจะกล้าส่งนี่ก็พิมๆลบๆอยู่หลายรอบเลย พี่เค้าก็ตอบ นี่ดีใจเหมือนถูกล็อตเตอรี่5555 แต่ก็ต้องหาเรื่องชวนคุยไปเรื่อยๆอ่ะนะ ถามพี่เค้าโน่นนี่ เราก็บอกไปว่าเจอพี่ทางเข้าโรงเรียนทุกวันเลย พี่เค้าก็บอกไม่เห็นเราเลย พี่เค้าสายตาสั้น ถ้าเจอก็ทักเลย เรานี่แบบอร๊ายยย น่ารักกก>< ให้ทักด้วย แต่ถามว่าเอาจริงๆกล้าทักไหม? ไม่จ้าTT แค่เห็นหน้าก็แทบจะวิ่งหนีอยู่แล้ว มันเป็นอีกหนึ่งเรื่องแปลกที่ปกติเราเป็นคนตลกกล้าแสดงออก ออกแนวขี้แกล้ง ช่างพูด แต่พอเจอพี่เค้าก็ใบ้กิน ไม่พูดไม่จาได้แต่ยิ้มๆ เห้อออ! เศร้าใจ
   เราก็คุยมาเรื่อยๆ พี่เค้าก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างตามภาษาแหละ มาวันนึงเราก็ทักไปปกติ พี่เค้าถามน้องเล่นไลน์ไหม ขอหน่อย คุณพระ!!! อยากจะกรีดร้องง ตอนนั้นคือแบบปริ่มมาก5555 พี่เค้าบอกขี้เกียจเล่นเฟส แต่ตอนนั้นเราจำไอดีไลน์ไม่ได้ แล้วโอกาสดีๆแบบนี้มาถึงก็ต้องคว้าไว้ เลยบอกว่าขอไลน์พี่แกดีกว่า สรุปเราก็แอดไลน์พี่แกไป ประเด็นคือ โปรไลน์น่ารักมากกกก โอ๊ย! เขินน เลยทักไลน์พี่แกไปว่าโปรไลน์น่ารักไรงิ้ พี่แกก็ขอบคุณมา จากนั้นก็คุยไลน์กันมาเรื่อยๆ เราว่าเราทักพี่แกไปบ่อยอ่ะ บ่อยจนน่ารคาญเลยมั้ง หลังๆมาพี่แกเลยไม่ค่อยตอบ เราเคยเล่นมุกกับพี่แกไปด้วย อยากเป็นขี้ตาอ่ะ จะได้อยู่ในสายตาบ้าง คือตอนนี้กลับมาอ่านแล้วอี๋ตัวเอง5555 กล้าเล่นไปได้ไงว่ะ ตอนนั้นก็ดีมากเลยนะ ถึงจะตอบบ้างไม่ตอบบ้างมันก็ยังได้คุยกันอ่ะ
      พี่แกเป็นคนมาโรงเรียนเร็วมาก แบบมาก่อนครูยืนหน้าประตู เดาได้เลยว่าคงใส่ถุงเท้าสั้นแน่ๆ เลยต้องมาเร็วจะได้ไม่โดนยึด5555 ถามว่าทำไมเรารู้ เราก็มาโรงเรียนเร็วเหมือนกันบางวันก็เจอพี่แกหน้าโรงเรียน บางวันก็เจอในโรงเรียน จำได้เลยตอนนั้นจะข้ามไปซื้อของแล้วพี่แกอยู่ฝั่งตรงข้าม เรานี่รีบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาทำเป็นคุยแล้วเดินเลยโรงเรียน นึกแล้วยังขำตัวเอง5555  ตอนเจอพี่แกในโรงเรียนอ่ะ จะเห็นพี่แกนั่งคอยเพื่อนประจำเลย แล้วก็ชอบทำหน้ามุ่ยๆ แต่เป็นหน้ามุ่ยที่โคตรน่ารักเลย เราว่าพี่แกหน้านิ่งๆก็น่ารักมากแล้วอ่ะ
      เราเคยให้ของขวัญพี่แกด้วย แต่ก็ไม่ได้เอาไปให้เองหรอก ฝากเพื่อนไป (ก็บอกแล้วว่าป๊อด) ตอนนั้นมือเย็นมาก เราเลือกของขวัญเป็นชั่วโมงอ่ะ เลือกนานจนเพื่อนบ่นกันเป็นแถว555 ที่เลือกนานนี่คืออยากให้พี่เค้าชอบของขวัญที่เราให้ แล้วเราก็ทำคลิปให้ด้วย บอกตรงๆไม่เคยทำคลิปหรืออะไรแบบนี้มาก่อน เป็นครั้งแรกที่ทำ ไม่รู้ว่ามันจะออกมาดีรึเปล่า แต่ก็ตั้งใจทำแบบสุดๆอ่ะ พี่แกก็ขอบคุณมา ตอนนั้นนี่มีความสุขที่พี่เค้าชอบนะ
      ด้วยความที่พี่เค้าอยู่ม.6 ก็จะต้องมีกีฬาอำลา วันที่พี่เค้าแข่งอ่ะ เราไม่ว่างสัญญากับเพื่อนไว้แล้วว่าจะไปซื้อของด้วยTT เลยให้เพื่อนอีกคนไปดูแทน เราว่าเราน่าจะกลับมาดูพี่เค้าทัน สุดท้ายก็ไม่ทัน เราเลยไปดูห้องพี่เค้าตอนแข่งบอล เพราะพี่เค้าต้องมาเชียร์เพื่อนแน่ๆ มันก็เป็นแบบนั้นจริงด้วย เค้ามาเชียร์เพื่อน แต่นั่งกันอยู่คนละฝากสนามเลย โหว! แต่อย่างน้อยก็ได้เห็นแหละเนอะ5555
      ตอนสอบพี่เค้าสอบชั้นล่าง แต่อาคารเดียวกัน ด้วยความที่อยากเจอ ตอนพักเลยทำมาเข้าห้องน้ำแล้วมองตอนเค้าสอบ จริงๆตอนที่เค้าจริงจังนี่ก็น่ารักนะ แบบทหน้าเครียดๆแล้วก็ตลกดีอ่ะ แล้วก็ยังมีเรื่องอีกเยอะเลย...
      หลังๆมาเรากับพี่เค้าก็คุยกันน้อยจนเหมือนจะไม่ได้คุยกัน จนถึงใกล้วันปัจฉิม พี่แกก็ทักมาว่าอย่าลืมดอกไม้ไรงิ้ เราก็บอกไปว่าพน.ไม่ได้ไปโรงเรียน พอวันจริงเราก็ไปโรงเรียนแหละ จะแกล้งพี่แกเฉยๆ แล้วเราก็เอาดอกไม้ไปให้ พี่แกให้ลูกอมเรากลับมา ตอนนี้เรายังเก็บไว้อยู่เลย

  ตอนหลังเราก็ไม่ได้สมหวังอะไรหรอก คิดไว้แต่แรกอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ พี่เค้าไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะรักจะชอบเราแบบนั้น แถมย้ำออกจะบ่อยว่าเราเป็นน้อง แล้วเราไม่ได้หวังให้พี่แกมารักเราแบบนั้นหรอก สิ่งที่เราทำให้ไปเราแค่อยากให้พี่แกยิ้มมีความสุข เราไม่อยากให้พี่เค้าเสียใจหรืออะไรทั้งนั้น เราเข้าใจว่าความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ เราเข้าใจดีว่าเราพยายามอยู่ไม่ได้ทำให้พี่เค้ารักแต่เราก็อยากทำอยู่ดี แต่บางทีเราก็คิดว่าเราน่ารำคาญเกินไป ขอโทษพี่ด้วย เราไม่ได้อยากกลายเป็นคนน่ารำคาญในสายตาพี่เลย  
  ต่อหน้าพี่เค้าเราอาจจะป๊อด ได้แค่แอบมอง แอบยิ้มให้ ทำให้ความทรงจำของพี่เค้าที่มีกับเราก็แค่เด็กที่แอบชอบพี่เค้า แต่ในมุมของเรา คนที่มองพี่เค้ามาโดยตลอด ทำให้ความทรงจำของเรามีพี่เค้าอยู่มาก  แต่ละภาพยังมีรอยยิ้มของเค้า สิ่งเหล่านี้ก็ต้องขอบคุณพี่เค้า ขอบคุณที่ทำให้เข้าใจว่าชอบใครซักคนมันเป็นยังไง ขอบคุณจริงๆที่เป็นความสุขของเรา

จนถึงตอนนี้
บางทีก็งงกับตัวเอง ทั้งๆที่น่าจะลืมได้แล้ว แต่เวลาฟังเพลงอะไรก็ยังมีพี่เค้าอยู่ในเพลง มองรูปเค้ายังร้องไห้อยู่เลย ผ่านที่ที่เห็นพี่เค้าบ่อยๆก็ยังนึกภาพพี่เค้านั่งอยู่เลย มันคงต้องใช้เวลามากกว่านี้ซินะ
(ถ้าเราพิมงงๆก็ขอโทษด้วยนะ)

เพื่อนๆก็คงมีใช่ไหม คนที่ดีใจที่ได้รู้จักกัน มาแชร์กันเถอะๆๆๆๆๆๆๆๆ