มีใครเคยกลัวว่าจะซ้ำรอยเดิมไหมคะ ?

เป็นคนที่พึ่งจะผิดหวังกับความรักมาไม่นาน จะเรียกว่าโดนทิ้งก็ได้ค่ะ
คงเพราะที่ผ่านมาไม่เคยได้เผื่อใจว่าวันหนึ่งจะเจอเรื่องแบบนี้กับตัวเอง
ฝ่าฟันทุกอย่างประคับประคองกันมา แต่สุดท้ายมันก็มาถึงสุดทางและจบลงแบบที่ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีก
เพราะมีปัญหาเรื้อรังที่ปรับกันไม่ได้สักที เราเหนื่อยกันมาก จนคนเก่าเค้าตัดสินใจจากไปโดยไม่มีคำร่ำลา

' มันไม่ได้เจ็บปวดเพราะเราหมดรักกัน เป็นเพราะเรายังรักแต่มันไปต่อไม่ได้แล้วต่างหาก '

เรารู้สึกว่า ความรักมันน่ากลัวเนอะ มันไม่มีอะไรแน่นอน
ต่อให้เราไม่นอกใจกัน ไม่ทำร้ายกัน ไม่หมดรัก แต่วันนึงมันก็แค่ไปกันไม่ได้ แค่นั้น.
อะไรที่เคยเข้าใจกลับไม่เข้าใจไปซะเฉยๆ มันเหมือนเหนื่อยจนหมดความพยายามที่จะเอาอะไรกลับมาแล้ว

เราไม่ได้ปิดกั้นตัวเองมากมายนัก มีคนเข้ามาคุย มาทำดี จนบางทีเราก็หวั่นไหว
เค้ารู้ว่าเราเจออะไรมา เค้าพยายามมากจนทำให้เรายิ้มได้ ทำให้เรามีความสุข ทำให้เรารู้สึกว่าเราสำคัญสำหรับเค้า
แต่บ่อยครั้งที่มีความคิดดังขึ้นมาว่า เค้าจะดีแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน
ไม่กลัวเจ็บอีกหรือไง เดี๋ยวก็จบแบบเดิมหรอก และอะไรอีกเยอะแยะมากมาย

บางทีก็สงสารคนที่เราคุยอยู่นะ มันไม่ใช่เราลืมคนเก่าไม่ได้
แต่เรากลัวที่จะต้องเจอกับความผิดหวังและความเจ็บปวดแบบเดิมอีก
เราไม่เคยบอกชอบเขาหรือทำอะไรที่มันดูเหมือนจะชัดเจนเกินไปว่ามีใจให้เค้า
เรารู้สึกดีกับเค้ามาก แต่เรากลับไม่มีความรู้สึกที่อยากทำให้ความสัมพันธ์มันพัฒนาไปถึงขั้นที่ต้องจริงจังมากกว่านี้
มันเหมือนกับที่เราคุยที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ แค่นี้พอดีแล้ว เราไม่มีความรู้สึกว่าอยากให้เค้ามาขอเป็นแฟนแม้แต่นิดเดียว
เค้าบอกว่าเค้าเข้าใจเรา จนบางทีเราก็รู้สึกผิดต่อเค้ามากจริงๆ แต่เราก็ไม่อยากเสียเค้าไปด้วยเหมือนกัน
ที่เราเป็น ที่เราทำมันดูเห็นแก่ตัวมากใช่ไหมคะ ?


เราข้ามผ่านกำแพงออกไปไม่ได้ เราไม่กล้าเสี่ยง ไม่กล้าหวัง
เรารู้สึกกับเค้ามากมายเท่าไหร่ แต่ก็ยังไม่มากพอที่จะกล้าเริ่มต้นใหม่แบบจริงจังและชัดเจนจริงๆสักที

มีใครเป็นแบบเราบ้างไหม ?
ถ้าเป็นคุณจะทำยังไงคะ ?
ขอทั้งในมุมเรา และมุมของคนที่เข้ามาคุยจะดีมากเลย
ขอบคุณมากค่ะ