ผมกำลังเรียนอยู่ที่มหิดลนะครับ แต่ผมบอกเลยมันไม่ได้สวยงามอย่างที่คุณคิด อันที่จริงผมว่าเหตุการณ์ที่ผมเห็นมันคือความจริงของสังคมไทยมากกว่า เพื่อนผมคนหนึ่งเขาก็เป็นแบบจขกท.ละครับ พ่อเขาจบมหิดล เขาจึงใฝ่ฝันอยากจะเรียนที่นี่มาตลอด มาเข้าค่าย open-house ต่างๆนานา สอบยังไงก็สอบไม่ได้ จบบังเอิญมีทางเลือกนึงที่เป็นโครงการเปิดใหม่ แน่นอนไม่มีใครมาสอบ แล้วเขาดันเข้ามาได้ เข้ามาเพราะเป็นรับตรงของคณะนะครับ มันเลยไม่ผ่านระบบส่วนกลางใดๆ เพียงแค่สัมภาษณ์กับคณะก็เข้ามาเรียนได้เลย เขาเข้ามาเพระาคิดว่าเขามาสู่เส้นทางที่ใช่ เขามีความภูมิใจมาก เวลาได้ใส่เครื่องแบบพิธีการ ซื้อกระเป๋าจากมหาลัยเดิน เขามีความรู้สึกภูมิใจไม่ว่าใครก็มาหยามเขาไม่ได้ เข้ามาได้เดือนกว่าเจอมิดเทอมแรก คะแนนที่ออกมาได้ ไม่ถึง10%ของคะแนนเต็มในวิชาคณิตศาสตร์ และแน่นอนวิชาอื่นก็เช่นกัน เขาบอกผมว่าไฟนอลจะต้องสู้ แต่ผลสุดท้ายก็พอกัน จบเทอมแรกเกรดอยู่ที่1.5-1.6 ติดโปร แต่มปร เทอมแรกเขาไม่นับ เอาใหม่เทอมสอง ก็เป็นอีก ตอนนี้เทอมสุดท้าย ถ้าเขาไม่สามารถหนีวังวนของความหลงและทะเยอทะยานของตัวเอง เขาก็ไปไม่รอด(รีไทร์) ผมบอกเลยนะครับ มหิดลก็ไม่ต่างจากมหาวิทยาลัยอื่น ถ้าเราได้คนที่หลงในค่านิยมมากกว่าตัวตนของตัวเอง เพียงแค่เรามีมาตรฐานที่สูง สถาบันมันก็เป็นส่วนหนึ่งที่การันตีคุณภาพของคุณได้ แต่ถ้าคุณไม่พัฒนาตัวเองแล้ว คุณไปอยู่ที่ไหนมันก็จะเด้งออกมาในไม่ช้า คุณต้องภูมิใจในสิ่งที่คุณเป็น ยอมรับในสิ่งที่คุณเลือก ก็ถามว่าตัวเองทำดีทีสุดหรือยัง

ปล.ร้องเพลงมหาลัย ใส่ชุดนศ. ไม่ได้ทำให้ท่านสามารถเข้ามาเรียนที่นี่ได้นะครับ

มหิดลเขาอยากได้นศ.ครับไม่ใช่คนบ้า

ผมว่านายเข้าขั้นจิตอ่อนๆนะครับ เปลี่ยนจากไปศาลายาเป็นศรีธัญญา ดีไหม ???

บางทีอะไรที่มันมากไป ก็ไม่โอเค นะคะ

น้องเจ้าของกระทู้เข้าขั้น over crazy แล้วนะคะ ในชีวิตของดิฉันเคยเจอเด็กคนนึงที่อยากเรียนเภสัช ที่จุฬาฯ มากกกก ชอบทุกอย่างที่เป็นสีชมพู เคยสอบติดเภสัชอีกสถาบันที่ต่างจังหวัดก็ไม่ยอมไปเรียน เคยขนาดว่าไปซื้อชุดนิสิตจุฬามาสวม แล้วเข้าไปนั่งทานขนมที่ตึกคณะเภสัช จุฬาด้วย พยายามซิ่วหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ คือมีแต่ความอยาก แต่ความรู้อาจจะไม่ถึง จนสุดท้ายการเรียนปริญญาตรีเกรดไม่ดี สอบใหม่ก็ไม่ติด โดนรีไทร์จากที่เก่า สุดท้าย พ่อแม่ก็พาไปบำบัด ล่าสุดที่เจอก็ ตอนนี้ก็อายุ 25 แล้ว อยู่บ้านเฉย ๆ

ทำแต่พอดีนะคะ