วันพ่อ ที่ผมลืมเลือน
วันที่หลายคนต่างใช้โอกาสนี้ตอบแทนพระคุณของพ่อ วันที่หลายคนต่างพาพ่อไปกินข้าว เที่ยว ดูหนัง หรืออะไรต่างๆที่ทำได้ตามกำลังทรัพย์จะมี
พอถึงวันพ่อทีไรหลายๆคน ก็คงนึกถึงเรื่องราวดีดีที่เกิดขึ้นระหว่างลูกกับพ่อ แต่สำหรับผมแทบจะนึกไม่ออก
ผมยังจำได้ว่าครั้งแรกที่ได้เจอพ่อ คือสมัยอนุบาล ผมยังจำได้ ว่ามีผู้มีหนวดนั่งอยู่บนบ้าน หลังจากไม่ได้กลับมาที่บ้านเป็นเวลาหลายปี จากที่ไปรับราชการทหารเรือที่พังงา พ่อพูดคุยกับญาติๆ อย่างสนุกสนาน รวมทั้งย่ากับปู่ ได้ยินเสียงหัวเราะดังไปถึงปากทางเข้าบ้าน ผมกำลังเดินทางถึงบ้านพอดีกำลังขึ้นบันได ป้ามองมาเห็น ก็ตะโกนบอกว่า "มามา มาดูสิว่าใคร" ผมได้แต่จ้องมองด้วยความสงสัย เพราะขณะนั้นผมไม่รู้จริงว่างเขาคือใคร ผมไม่คยเห็นหน้าพ่อเลย จำความได้ก็อยู่กับปู่ กับ ย่า ที่ผ่านมาถูกกรอกหูด้วยคำว่าลูกกำพร้า พ่อมีเมียใหม่ แม่ทิ้งไปมีผัวใหม่ เลี้ยงไม่ไหวเลยเอามาทิ้งที่นี้ บลา บลา หลายอย่าง จนผมรู้สึกเกลียด และไม่อยากเจอพ่อเลย แต่ในวันนั้นผมได้แต่มองแล้วถามตัวเองว่าจริงเหรอ นี่พ่อเราจริงๆ เหรอ ชายผิวขาว สูงประมาณ 175 มีหนวดกลับมาเยี่ยมบ้าน มองมาที่ผม แล้วหัวเราะ ผมได้แต่จ้องมองไม่กล้าเข้าหา ป้าผลักผมบอก "เข้าไปหาพ่อสิ ยืนทำอะไรอยุ่" ผมเข้าไปหาพ่อกอดพ่อ ได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆ จากพ่อ ความรู้สึกในตอนนั้นที่เคยคิดไม่ชอบ เกลียด พ่อ และ แเม่ตัวเอง ก็หายไป ในช่วงที่พ่อกลับมาอยู่ที่บ้าน ไม่ว่าพ่อจะไปไหนมาไหน ผมพยายามไปด้วยทุกที่ แล้วหลังจากนั้นผมก็เห็นแต่สภาพพ่อที่นั่งเมาอยู่ตลอดเวลาที่อยู่ที่บ้าน แหมกระทั่งวันที่ไปส่งขึ้นรถ บขส เดินทางกลับ
หลังจากที่พ่อที่เดินทางกลับไปครั้งนั้น พ่อก็กลับมาเยี่ยมที่บ้าน 2 3 ปีครั้ง ทุกทีที่มาเราไม่เคยพูดคุยกัน มีเพียงไม่กี่ประโยค ที่ผมได้ยิน คือ ไปซื้อเบียร์ให้หน่อย พ่อกลับมาที่บ้านจากตลอด 18 ปี นั้น พ่อกลับมา 4 ครั้ง แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่พ่อไม่เมา คงมีแค่ครั้งเดียวที่พ่อไม่เมา คือตอนที่เจอครั้งแรกสมัยอนุบาล นอกนั้นคงไม่ต้องบอก เมา เมา เมา จนผมรู้สึกไม่อยากเจออีกแล้ว เพราะแต่ละครั้งที่เจอกัน ผมไม่ต่างจากเด็กซื้อของ ร้านแถวบ้านผมนะ ได้ตังคฺ์จากพ่อผมไปเยอะ จากการขายเหล้า
เวลาผ่านไปหลายปีจนมอายุ 27 ปี ปีสุดท้ายที่ผมได้เจอหน้าพ่อ เช้าที่ผมเดินทางไปถึงโรงพยาบาลที่พังงา สภาพของพ่อที่ผอมแห้ง นอนไร้สติอยู่บนเตียงนอน แม่เลี้ยงบอกผมว่า เมื่อคืนหัวใจพ่อหยุดเต้น หมอบอกไม่หน้าไหว หมอช่วยจนพ่อกลับมา จนถึงรุ่งเช้าผมเดินทางมาถึง ผมเห็นพ่อนอนอยู่ นิ่งได้ยินแต่เสียงหายใจจากเครื่องช่วยหายใจ ผมมาถึงได้แต่ยืนมองที่ปลายเตียง ไม่นานหลังจากที่ผมออกจากห้องไป พ่อก็จากไป ตอนนั้นผมสับสน เพราะไม่รู้ว่าต้องรู้สึกยังไง น้องสาวผมยืนร้องไห้ ผมได้แต่กอดปลอบใจ หลังจากนั้นก็หลบไปนั่งร้องไห้คนเดียว ผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องร้องไห้ เพราะพ่อไม่เคยให้อะไรผมเเลย ที่ผ่านมา
วันที่เผาศพขอพ่อ ผมยังเก็บความรู้สึก แล้วก็ได้แต่ปลอบน้องสาว หลังจากนั้นผมก็แอบมาร้องไห้คนเดียวเหมือนเดิม โดยไม่รู้เพราะอะไร ทั้งๆที่ผ่านมาเราสองคนพ่อลูกต่างไม่เคยมีความทรงจำที่ดีเท่าไหร่ แต่พอผมมานึกดูดีดี มันยังมีอยู่ คือครั้งแรกที่ผมเจอพ่อ ตอนนั้นเชื่อมั้ย พ่อผมพาผมไปทุกที่ที่พ่อไป หาเพื่อน หาครู หาญาติ เราจูงมือกันตลอด และที่ผมร้องไห้ตอนพ่อเสีย มันคือความเสียใจที่ว่า ทำไมพ่อต้องจากไปแบบนี้ ผมยังอยากจูงมือพ่อเหมือนเมื่อครั้งยังเด็กอนุบาล ผมร้องไห้เพราะทำไมพ่อไม่มารับผิดชอบผมบ้าง ผมร้องไห้เพราะว่า ทำไมพ่อไม่กอดผมบ้าง ผมร้องไห้เพราะว่าทำไมเราสองคนถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน และสุดท้าย ผมร้องไห้เพราะทำไมผมถึงมั่วแต่เกลียดในสิ่งที่พ่อทำกับผม ทั้งที่พ่อทำให้ผมเกิดมาเป็นคน
ผมได้แต่เสียใจจนถึงทุกวันนี้ ว่าทำไมเราต้อง โกรธ เกลียด พ่อด้วย
ผมรักพ่อนะ คำนี้ผมไม่เคยพูด เพราะความปากแข็ง
วันพ่อ ที่ผมลืมเลือน
วันที่หลายคนต่างใช้โอกาสนี้ตอบแทนพระคุณของพ่อ วันที่หลายคนต่างพาพ่อไปกินข้าว เที่ยว ดูหนัง หรืออะไรต่างๆที่ทำได้ตามกำลังทรัพย์จะมี
พอถึงวันพ่อทีไรหลายๆคน ก็คงนึกถึงเรื่องราวดีดีที่เกิดขึ้นระหว่างลูกกับพ่อ แต่สำหรับผมแทบจะนึกไม่ออก
ผมยังจำได้ว่าครั้งแรกที่ได้เจอพ่อ คือสมัยอนุบาล ผมยังจำได้ ว่ามีผู้มีหนวดนั่งอยู่บนบ้าน หลังจากไม่ได้กลับมาที่บ้านเป็นเวลาหลายปี จากที่ไปรับราชการทหารเรือที่พังงา พ่อพูดคุยกับญาติๆ อย่างสนุกสนาน รวมทั้งย่ากับปู่ ได้ยินเสียงหัวเราะดังไปถึงปากทางเข้าบ้าน ผมกำลังเดินทางถึงบ้านพอดีกำลังขึ้นบันได ป้ามองมาเห็น ก็ตะโกนบอกว่า "มามา มาดูสิว่าใคร" ผมได้แต่จ้องมองด้วยความสงสัย เพราะขณะนั้นผมไม่รู้จริงว่างเขาคือใคร ผมไม่คยเห็นหน้าพ่อเลย จำความได้ก็อยู่กับปู่ กับ ย่า ที่ผ่านมาถูกกรอกหูด้วยคำว่าลูกกำพร้า พ่อมีเมียใหม่ แม่ทิ้งไปมีผัวใหม่ เลี้ยงไม่ไหวเลยเอามาทิ้งที่นี้ บลา บลา หลายอย่าง จนผมรู้สึกเกลียด และไม่อยากเจอพ่อเลย แต่ในวันนั้นผมได้แต่มองแล้วถามตัวเองว่าจริงเหรอ นี่พ่อเราจริงๆ เหรอ ชายผิวขาว สูงประมาณ 175 มีหนวดกลับมาเยี่ยมบ้าน มองมาที่ผม แล้วหัวเราะ ผมได้แต่จ้องมองไม่กล้าเข้าหา ป้าผลักผมบอก "เข้าไปหาพ่อสิ ยืนทำอะไรอยุ่" ผมเข้าไปหาพ่อกอดพ่อ ได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆ จากพ่อ ความรู้สึกในตอนนั้นที่เคยคิดไม่ชอบ เกลียด พ่อ และ แเม่ตัวเอง ก็หายไป ในช่วงที่พ่อกลับมาอยู่ที่บ้าน ไม่ว่าพ่อจะไปไหนมาไหน ผมพยายามไปด้วยทุกที่ แล้วหลังจากนั้นผมก็เห็นแต่สภาพพ่อที่นั่งเมาอยู่ตลอดเวลาที่อยู่ที่บ้าน แหมกระทั่งวันที่ไปส่งขึ้นรถ บขส เดินทางกลับ
หลังจากที่พ่อที่เดินทางกลับไปครั้งนั้น พ่อก็กลับมาเยี่ยมที่บ้าน 2 3 ปีครั้ง ทุกทีที่มาเราไม่เคยพูดคุยกัน มีเพียงไม่กี่ประโยค ที่ผมได้ยิน คือ ไปซื้อเบียร์ให้หน่อย พ่อกลับมาที่บ้านจากตลอด 18 ปี นั้น พ่อกลับมา 4 ครั้ง แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่พ่อไม่เมา คงมีแค่ครั้งเดียวที่พ่อไม่เมา คือตอนที่เจอครั้งแรกสมัยอนุบาล นอกนั้นคงไม่ต้องบอก เมา เมา เมา จนผมรู้สึกไม่อยากเจออีกแล้ว เพราะแต่ละครั้งที่เจอกัน ผมไม่ต่างจากเด็กซื้อของ ร้านแถวบ้านผมนะ ได้ตังคฺ์จากพ่อผมไปเยอะ จากการขายเหล้า
เวลาผ่านไปหลายปีจนมอายุ 27 ปี ปีสุดท้ายที่ผมได้เจอหน้าพ่อ เช้าที่ผมเดินทางไปถึงโรงพยาบาลที่พังงา สภาพของพ่อที่ผอมแห้ง นอนไร้สติอยู่บนเตียงนอน แม่เลี้ยงบอกผมว่า เมื่อคืนหัวใจพ่อหยุดเต้น หมอบอกไม่หน้าไหว หมอช่วยจนพ่อกลับมา จนถึงรุ่งเช้าผมเดินทางมาถึง ผมเห็นพ่อนอนอยู่ นิ่งได้ยินแต่เสียงหายใจจากเครื่องช่วยหายใจ ผมมาถึงได้แต่ยืนมองที่ปลายเตียง ไม่นานหลังจากที่ผมออกจากห้องไป พ่อก็จากไป ตอนนั้นผมสับสน เพราะไม่รู้ว่าต้องรู้สึกยังไง น้องสาวผมยืนร้องไห้ ผมได้แต่กอดปลอบใจ หลังจากนั้นก็หลบไปนั่งร้องไห้คนเดียว ผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องร้องไห้ เพราะพ่อไม่เคยให้อะไรผมเเลย ที่ผ่านมา
วันที่เผาศพขอพ่อ ผมยังเก็บความรู้สึก แล้วก็ได้แต่ปลอบน้องสาว หลังจากนั้นผมก็แอบมาร้องไห้คนเดียวเหมือนเดิม โดยไม่รู้เพราะอะไร ทั้งๆที่ผ่านมาเราสองคนพ่อลูกต่างไม่เคยมีความทรงจำที่ดีเท่าไหร่ แต่พอผมมานึกดูดีดี มันยังมีอยู่ คือครั้งแรกที่ผมเจอพ่อ ตอนนั้นเชื่อมั้ย พ่อผมพาผมไปทุกที่ที่พ่อไป หาเพื่อน หาครู หาญาติ เราจูงมือกันตลอด และที่ผมร้องไห้ตอนพ่อเสีย มันคือความเสียใจที่ว่า ทำไมพ่อต้องจากไปแบบนี้ ผมยังอยากจูงมือพ่อเหมือนเมื่อครั้งยังเด็กอนุบาล ผมร้องไห้เพราะทำไมพ่อไม่มารับผิดชอบผมบ้าง ผมร้องไห้เพราะว่า ทำไมพ่อไม่กอดผมบ้าง ผมร้องไห้เพราะว่าทำไมเราสองคนถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน และสุดท้าย ผมร้องไห้เพราะทำไมผมถึงมั่วแต่เกลียดในสิ่งที่พ่อทำกับผม ทั้งที่พ่อทำให้ผมเกิดมาเป็นคน
ผมได้แต่เสียใจจนถึงทุกวันนี้ ว่าทำไมเราต้อง โกรธ เกลียด พ่อด้วย
ผมรักพ่อนะ คำนี้ผมไม่เคยพูด เพราะความปากแข็ง