แม่ตั้งท้องเราตั้งแต่ท่านอายุ 17 (อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ ตั้งท้องเราตอนอายุ 17 จริงๆ) เมื่อท่านคลอดเราแล้ว เราก็อยู่กันเป็นครอบครัวเล็กๆ มีพ่อ แม่ ย่า อา และเรา เป็นครอบครัวเล็กๆที่มีความสุขมากกกก แต่อยู่มาวันหนึ่ง พ่อดื่มเหล้าแล้วเมาจนอาละวาด ทำร้ายแม่ ทั้งทุบตีตบ สารพัดการกระทำ ส่วนแม่ก็สู้พ่อ เรานั่งร้องไห้หนักๆเลย ที่เห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน จนกลายเป็นปม ไม่อยากให้พ่อแม่ทะเลาะกัน แต่เรื่องนี้ เกิดขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน เราก็ร้องไห้ทุกวัน... จนกระทั่งย่าเราเรียกตำรวจมาจับพ่อไป ข้อหาอาละวาด ตอนนั้นประมาณอนุบาล 1 ค่ะ แต่พ่อจำคุกได้ไม่นานก็ออกมาค่ะ แล้วเหมือนกับว่า พ่อ กับ แม่เงียบๆใส่กัน พ่อไม่สนใจเรา เราเลยรักแม่ ติดแม่มากกว่า รักแม่มากๆค่ะ มาวันนึง ประมาณอนุบาล 3 พ่อมีผู้หญิงใหม่ แล้วผู้หญิงคนนั้นคอยดูถูกเรา ดูถูกแม่เรา และแล้ว เราก็ได้น้องชายเพิ่มมา 2 คนค่ะ.... แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะคะ จนกระทั่งวันหนึ่ง ย่าพาเราไปเยี่ยมหลวงปู่ที่วัด เกือบวันนึงเต็มๆค่ะ พอกลับมาบ้าน ย่าเราเจอจดหมายจากแม่ เขียนไว้ว่า "รับไม่ได้แล้ว จะไม่ทนอยู่ต่อไปอีก จะไปให้ไกลๆ และจะไม่เลี้ยงเด็กคนนี้อีกแล้ว" (จำได้ไม่หมดค่ะ แต่ประมาณนี้ ไม่ค่อยเป๊ะ) ตอนนั้นเราร้องไห้ทั้งคืนไม่หยุดเลยค่ะ กอดย่า ร้องไห้อย่างเดียว ข้าวไม่กิน พอรุ่งเช้ามาเราก็ใจแตกแล้ว คิดว่าไม่มีแม่ก็ได้ (ด้วยความคิดเด็กๆ) พ่อก็ไม่สนใจเรา ทิ้งเราไปอยู่กับน้อง.. ตั้งแต่นั้นเราก็อยู่กับย่ากับอามาตลอดค่ะ ขึ้นประถมมา ไปโรงเรียนก็โดนเพื่อนล้อตลอดเลย ล้อว่า ไอลูกไม่มีแม่ ไอเด็กกำพร้า... เราร้องไห้ตลอดจนกลายเป็นปม... กลับมาฟ้องย่า ฟ้องอา แต่อาก็ได้บอกว่า เรียกอาว่าแม่ก็ได้นะ เราก็เลยเรียกอาว่าแม่มาตลอดจนถึงปัจจุบันเลย (ท่านส่งเราเรียน พาเที่ยว ซื้อเสื้อผ้า ซื้อของใช้บลาๆให้) พอมาประมาณประถม 4 ย่าบอกว่าแม่โทรมา (แม่ที่ทิ้งเราไป) เราก็ดีใจ รีบคุยกับท่านเลย แต่ท่านเรียกเราว่าเป็นหลาน เอ๊ะ? ทำไมเรียกหนูแบบนั้น? แม่ก็ตอบว่า น้ามีผั_แล้ว มีลูกแล้ว พอเราได้ยิน เราก็เกลียดท่านมากๆ ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากอะไรกับท่านอีกแล้ว เราก็นั่งร้องไห้... เราเหลือแค่ย่า กับแม่ (อา) แต่แม่ (อา) ก็ได้มีแฟนแล้ว คบกันจนได้แต่งงาน (ปัจจุบันมีลูกแล้วค่ะ) เราก็ยังรักท่าน คอยดูแล ทั้งย่า ทั้งอา เพราะเรานับถือเป็นแม่ และมานั่งคิดว่าถ้าไม่มีแม่ที่ทิ้งไป เราก็ไม่ได้เกิดมา จะเกลียดทำไม แต่ปัจจุบันขาดการติดต่อไปจริงจังแล้วค่ะ