สวัสดีค่ะ เพื่อนๆที่หลงเปิดเข้ามาในกระทู้นี้
กระทู้ที่ไม่มีสาระใดๆ นอกจากการระบายเวิ่นเว้อ แชร์ประสบการณ์ช็อคๆของตัวเอง 55555
เข้าเรื่องเลยดีกว่าเนอะ
คุณคิดว่า ... คนรักกันที่เลิกกันไป ต่างคนต่างมีเส้นทางเดินคนละทาง ชนิดว่าไม่น่าจะได้พบกันอีก
แล้ววันหนึ่งได้เจอกัน ในที่ๆคิดไม่ถึง ไม่น่าจะเจอกันได้
คุณคิดว่ามันเป็นเพราะอะไร...เพราะบังเอิญ เพราะโลกกลม หรือพรหมลิขิต?
แต่สำหรับเรา คงไม่ใช่พรหมลิขิต
เรื่องของเรื่องคือเมื่อวานเราได้เจอแฟนเก่า
ในสถานที่ๆไม่คิดว่าจะโคจรมาเจอกันได้
คือที่ทำงานเราอยู่ในโซนใกล้บ้านเขา
สถานที่เที่ยวก็ละแวกใกล้ๆกัน
เราก็หลีกเลี่ยงสถานที่ที่คิดว่ามีโอกาสเจอเขามาตลอด
ซึ่งเราสามารถทำได้เป็นอย่างดีตลอด 7 เดือนที่ผ่านมา
ที่ไม่อยากเจอไม่ใช่ว่ารังเกียจอะไรนะ
ถึงจะโดนเขาบอกเลิกก็เถอะ 55555
แต่ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง ไม่แน่ใจว่าเข้มแข็งพอไหม ถ้าแจ็คพอตเจอเขามากับแฟนใหม่
ลึกๆเราก็ยังรัก ยังหวังอยู่อ่ะนะ ถึงจะรู้ว่ามันไม่มีทางก็เถอะ
แล้วคือเมื่อวานเราไปทำธุระแถวพาหุรัด (มันอยู่ไกลจากที่ทำงานเราและบ้านเขามากกกกกกกกก ชนิดว่าข้ามฝั่งเมืองเลยทีเดียว)
ขากลับเราต้องมาที่ทำงานก่อน เลยกลับทางรถไฟใต้ดิน
จังหวะที่เรายืนบนบันไดเลื่อนเพื่อลงไปในสถานี เรามองเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังจะขึ้นบันไดเลื่อนขึ้นมาพอดี
เรามองเพราะเขาใส่เสื้อมหาวิทยาลัยที่แฟนเก่าเราเรียนอยู่
แถมเห็นหน้าไม่ค่อยชัดเพราะเขาหันหน้าไปอีกทาง (เราสายตาเอียงไกลด้วย) แต่รู้สึกว่า เออ ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีนะ ขาวๆ
พอบันไดเลื่อนเคลื่อนมาใกล้กัน แล้วเขาเงยหน้ามามองพอดี
คือแบบตาสบตา ดิชั้นถึงกับสตั๊นไป 5 วิ เขาคือ... แฟนเก่าดิชั้นเองจ้าาาาา
ณ จุดๆนั้น สติสตังหายโหม้ดดดดด แบบสมองเออเร่อกะทันหัน
ดิชั้นเลยดึงหน้าใส่ เมินใส่เขาเลยจ้า คือแบบไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจ
ไม่รู้จะทำตัวยังไง เลยทำเป็นไม่รู้จักเลยละกัน 55555
จังหวะที่บันไดเลื่อนพาเรากับเขาสวนกัน เราพยายามมองตรงไปข้างหน้าอย่างเดียวเลย
แต่มือกุมอก ใจเต้นรัวๆๆๆๆๆๆๆไม่กล้าหันกลับไปมอง
แต่สุดท้ายก่อนเดินเข้าสถานี เราก็หันไปมองจนได้ ถึงแม้จะเห็นแต่ความว่างเปล่าก็ตาม 5555
อารมณ์ตอนนั้นคือแบบ อยากจะกรีดร้องให้ลั่นสถานี แต่ทำได้แค่ร้องเชรี่ยยยยยย เบาๆ
ในโลกใบนี้ จะมีคนสักกี่คนหรือกี่คู่นะ
ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน แต่แล้วในวันหนึ่งกลับทำได้แค่มองตาแล้วเดินสวนทางกันไป
เราไม่มีทางรู้ได้เลย ว่า......
คนที่เดินสวนกัน ครั้งหนึ่งเขาอาจเคยเดินจับมือกัน
คนที่ทำเหมือนไม่รู้จักกัน ครั้งหนึ่งเขาอาจเคยรู้จักตัวตนของกันและกันมากที่สุด
คนที่ไม่มองหน้ากัน ครั้งหนึ่งเขาอาจเคยนั่งมองหน้ากันอย่างไม่วางตา
คนที่ไม่รักกันในวันนี้ ครั้งหนึ่งเขาอาจเคยรักกันและกันมากถึงมากที่สุด
.
.
.
.
.
แด่ความบังเอิญ หรือทฤษฎีโลกกลม แต่คงไม่ใช่พรหมลิขิต
ที่ทำให้เราได้เจอกันอีกครั้ง แม้จะเป็นระยะเวลาแค่นาทีเดียว ณ บันไดเลื่อน สถานีรถไฟใต้ดินหัวลำโพง
เราดีใจที่เห็นว่าเธอสบายดีนะ รักกันนานๆล่ะ
ว่าแต่เคยมีใครเจอเหตุการณ์คล้ายๆกันแบบนี้บ้างไหมคะ
เพราะบังเอิญ หรือโลกกลม แต่คงไม่ใช่พรหมลิขิต
กระทู้ที่ไม่มีสาระใดๆ นอกจากการระบายเวิ่นเว้อ แชร์ประสบการณ์ช็อคๆของตัวเอง 55555
เข้าเรื่องเลยดีกว่าเนอะ
คุณคิดว่า ... คนรักกันที่เลิกกันไป ต่างคนต่างมีเส้นทางเดินคนละทาง ชนิดว่าไม่น่าจะได้พบกันอีก
แล้ววันหนึ่งได้เจอกัน ในที่ๆคิดไม่ถึง ไม่น่าจะเจอกันได้
คุณคิดว่ามันเป็นเพราะอะไร...เพราะบังเอิญ เพราะโลกกลม หรือพรหมลิขิต?
แต่สำหรับเรา คงไม่ใช่พรหมลิขิต
เรื่องของเรื่องคือเมื่อวานเราได้เจอแฟนเก่า
ในสถานที่ๆไม่คิดว่าจะโคจรมาเจอกันได้
คือที่ทำงานเราอยู่ในโซนใกล้บ้านเขา
สถานที่เที่ยวก็ละแวกใกล้ๆกัน
เราก็หลีกเลี่ยงสถานที่ที่คิดว่ามีโอกาสเจอเขามาตลอด
ซึ่งเราสามารถทำได้เป็นอย่างดีตลอด 7 เดือนที่ผ่านมา
ที่ไม่อยากเจอไม่ใช่ว่ารังเกียจอะไรนะ
ถึงจะโดนเขาบอกเลิกก็เถอะ 55555
แต่ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง ไม่แน่ใจว่าเข้มแข็งพอไหม ถ้าแจ็คพอตเจอเขามากับแฟนใหม่
ลึกๆเราก็ยังรัก ยังหวังอยู่อ่ะนะ ถึงจะรู้ว่ามันไม่มีทางก็เถอะ
แล้วคือเมื่อวานเราไปทำธุระแถวพาหุรัด (มันอยู่ไกลจากที่ทำงานเราและบ้านเขามากกกกกกกกก ชนิดว่าข้ามฝั่งเมืองเลยทีเดียว)
ขากลับเราต้องมาที่ทำงานก่อน เลยกลับทางรถไฟใต้ดิน
จังหวะที่เรายืนบนบันไดเลื่อนเพื่อลงไปในสถานี เรามองเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังจะขึ้นบันไดเลื่อนขึ้นมาพอดี
เรามองเพราะเขาใส่เสื้อมหาวิทยาลัยที่แฟนเก่าเราเรียนอยู่
แถมเห็นหน้าไม่ค่อยชัดเพราะเขาหันหน้าไปอีกทาง (เราสายตาเอียงไกลด้วย) แต่รู้สึกว่า เออ ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีนะ ขาวๆ
พอบันไดเลื่อนเคลื่อนมาใกล้กัน แล้วเขาเงยหน้ามามองพอดี
คือแบบตาสบตา ดิชั้นถึงกับสตั๊นไป 5 วิ เขาคือ... แฟนเก่าดิชั้นเองจ้าาาาา
ณ จุดๆนั้น สติสตังหายโหม้ดดดดด แบบสมองเออเร่อกะทันหัน
ดิชั้นเลยดึงหน้าใส่ เมินใส่เขาเลยจ้า คือแบบไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจ
ไม่รู้จะทำตัวยังไง เลยทำเป็นไม่รู้จักเลยละกัน 55555
จังหวะที่บันไดเลื่อนพาเรากับเขาสวนกัน เราพยายามมองตรงไปข้างหน้าอย่างเดียวเลย
แต่มือกุมอก ใจเต้นรัวๆๆๆๆๆๆๆไม่กล้าหันกลับไปมอง
แต่สุดท้ายก่อนเดินเข้าสถานี เราก็หันไปมองจนได้ ถึงแม้จะเห็นแต่ความว่างเปล่าก็ตาม 5555
อารมณ์ตอนนั้นคือแบบ อยากจะกรีดร้องให้ลั่นสถานี แต่ทำได้แค่ร้องเชรี่ยยยยยย เบาๆ
ในโลกใบนี้ จะมีคนสักกี่คนหรือกี่คู่นะ
ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน แต่แล้วในวันหนึ่งกลับทำได้แค่มองตาแล้วเดินสวนทางกันไป
เราไม่มีทางรู้ได้เลย ว่า......
คนที่เดินสวนกัน ครั้งหนึ่งเขาอาจเคยเดินจับมือกัน
คนที่ทำเหมือนไม่รู้จักกัน ครั้งหนึ่งเขาอาจเคยรู้จักตัวตนของกันและกันมากที่สุด
คนที่ไม่มองหน้ากัน ครั้งหนึ่งเขาอาจเคยนั่งมองหน้ากันอย่างไม่วางตา
คนที่ไม่รักกันในวันนี้ ครั้งหนึ่งเขาอาจเคยรักกันและกันมากถึงมากที่สุด
.
.
.
.
.
แด่ความบังเอิญ หรือทฤษฎีโลกกลม แต่คงไม่ใช่พรหมลิขิต
ที่ทำให้เราได้เจอกันอีกครั้ง แม้จะเป็นระยะเวลาแค่นาทีเดียว ณ บันไดเลื่อน สถานีรถไฟใต้ดินหัวลำโพง
เราดีใจที่เห็นว่าเธอสบายดีนะ รักกันนานๆล่ะ
ว่าแต่เคยมีใครเจอเหตุการณ์คล้ายๆกันแบบนี้บ้างไหมคะ