ชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งที่พร้อมทุกอย่าง หน้าตา การศึกษา หน้าที่การงาน การเงิน เพื่อนฝูง ชีวิตที่แสนดี ครอบครัวที่น่ารัก กับพายุที่พัดเข้ามาในชีวิต จากการตัดสินใจที่ผิดพลาด จากยอดเขาสูง ดิ่งสู่หุบเหว จนครั้งหนึ่ง เคยคิดฆ่าตัวตาย.................

2/12/2558
วันนี้ทุกๆอย่างในชีวิตเริ่มดีขึ้น ฟ้าหลังฝนมันมีจริงเสมอ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีฝนกระหน่ำมาอีกเมื่อไหร่ แต่พายุครั้งนี้ทำให้เราเข้มแข็งขึ้นจริงๆ พายุที่กระหน่ำมาอย่างหนักเมื่อ 6 เดือนที่ผ่านมา เราเจอเหตุการณ์มากมายในชีวิต ดี ร้าย ปะปนกันไป เราที่อ่อนแอมาก กลับต้องทำตัวเข้มแข็ง ไม่ให้ใครต้องเห็นน้ำตา ทำไมเหรอ เพราะเราไม่อยากทำตัวให้คนอื่นสมเพชไง คนที่เห็นน้ำตาเราได้ มีแค่เราคนเดียวเท่านั้น ทุกคนมองเราเป็นคนไม่ดี ใช่ !! เราเป็นคนไม่ดี แต่ไม่มีไครเลือกที่จะเป็นคนไม่ดีหรอก แต่เราเลือกไม่ได้ ความผิดไม่ขอโทษไคร เป็นเพราะความโง่ของเราเองที่เชื่อเพียงลมปาก... แต่ใครบังคับให้เราเชื่อหละ ถ้าเราไม่เชื่อมันเอง คงเป็นเวรกรรมที่เราทำร่วมกันมา ถึงทำให้เราเจอเรื่องแบบนี้  

คำติฉิน นินทา ด่า สารพัดที่ให้เรา เราไม่ว่าอะไร แต่อยากให้ทุกคนย้อนคิด ถ้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง จะทำอย่างไงเหรอ สิ่งที่เราได้รับ ชีวิต อนาคตของเราพังทลาย เทียบกับที่คุณได้รับมันเทียบกันได้หรือเปล่า ไม่ผิด ถ้าคุณจะบอกว่าใครสั่งให้เราทำ ถ้าเราไม่ทำเอง แต่เราก็เป็นแค่คนคนหนึ่ง ที่เกิดมาทำหลายอย่าง ผิดบ้าง ถูกบ้าง และขอยอมรับว่าความผิดครั้งนี้เราผิดจริงๆ เราอยากจะขอโทษทุกคนที่ต้องผิดหวัง เสียใจจากการกระทำของเรา เราเองก็ไม่ได้มีความสุขกับสิ่งที่เป๋นอยู่หรอกนะ คำขอโทษที่เราพูดออกมาตลอดมันอาจทดแทนความเจ็บปวดที่คุณต้องเจอไม่ได้หรอก แต่เราทำได้ดีที่สุดคือขอโทษจริงๆ มันเป็นคำขอโทษจากใจจริงของเรา และตอนนี้เราเองก็ยังขอโทษ...

คนรัก.... คนที่เรารัก คนที่ร่วมสร้างความผิดกับเรา ณ วันนี้ เขายังยืนอยู่ข้างเราอย่างไม่มั่นคง ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราได้รับความเจ็บปวดอย่างสุดเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะยอมรับได้ จากที่เราคิดว่ารักเรา จะมีผู้หญิงซักกี่คนที่ยอมถ้าไม่ใช่คนที่เรารัก และเราก็เป็นอีกหนึ่งคนที่ยอม... และเมื่อปัญหาเกิดสิ่งที่เราได้รับคือ การจากลาของคนรัก ชีวิตแทบอยากหยุดหายใจแล้วเราจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร แล้วเราจะจัดการกับปัญหานี้อย่างไร เราอยากจะหนีไปที่ซักมุมของโลกที่มีแค่เราเพียงคนเดียว แต่เราทำอย่างนั้นไม่ได้ เราต้องใช้ชีวิตประจำวันให้ปกติที่สุดทั้งที่ความจริงแรงที่จะหายใจยังไม่มีเลย เราได้แต่คิดว่าเวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น เวลาจะช่วยให้ทั้งเราและเขามีสติ ทั้งเราและเขาต้องการเวลาอยู่กับตัวเองเพื่อทบทวนทุกอย่าง....

การใช้ชีวิตคนเดียว...ที่ไม่ได้มีเราแค่คนเดียว... ตื่นเช้าไปทำงานรอเที่ยงกินข้าว รอเย็นเลิกงานและถึงช่วงเวลาที่โหดร้ายที่สุด 16.30 น. -22.00 น. ของทุกวันมันเป็นช่วงเวลาที่เราต้องอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยมที่เคยมีเสียงพูด รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เสียงทีวี เสียงเพลง กับข้าว ของกินของเราสองคน วันนี้มันมีเพียงความเงียบ เพลงไม่ได้ทำให้เราสบายใจ ละครดูอย่างไงก็ไม่รู้เรื่อง เลิกงาน เปิดประตูห้อง วางกระเป๋า แล้วนอนอยู่บนที่นอน แล้วก็ร้องให้... เพลีย...หลับ... แต่...ความจริงเราทำแบบนั้นไม่ได้ เราต้องกินข้าว กินนม กินผักที่สุดแสนจะลำบาก เราต้องมีความสุขเพราะยังมีอีกคนต้องดูแลและเราก็คุยกับเขาทุกวันเพราะเราคิดว่าเขานี่แหล่ะที่จะเป็นคนดูแลเรา คนที่จะปกป้องเรา จะไม่ทำให้เราต้องเสียน้ำตาอีก..... ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ต้อง กินข้าวคนเดียว เดินคนเดียว ซื้อของคนเดียว ทำธุระคนเดียว  ย้อนมองชีวิตคนอื่นที่เขามีคนรักดูแล เขาช่างเป็นคนมีบุญเหลือเกิน กับเราที่ต้องดูแลตัวเองและอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังเกิดมา อยากจะร้องแต่ร้องไม่ได้ อยากจะหยุดหายใจแต่ทำไม่ได้ มีแค่สิ่งเดียวที่ทำได้คือ มีลมหายใจต่อไปเพื่อดูแลชีวิตลูกน้อยในท้องเรา