เข้าสู่เดือนธันวาคมของทุกปีซึ่งเป็นเดือนของพ่อจะทำให้คิดถึงจดหมายฉบับหนึ่ง

ทั้งที่ตอนนั้นต่างคนก็ต่างมีโทรศัพท์มือถือกันหมดแล้ว แต่พ่อยังเลือกเขียนจดหมายมาหา

จดหมายฉบับนี้ส่งมาเมื่อปี 2545 ผ่านมา 13 ปีแล้ว แต่ทุกวันนี้ยังเก็บไว้อยู่ตลอด

หยิบขึ้นมาอ่านทีไรก็อมยิ้มได้ทุกทีสินะ พ่อเราเป็นคุณครู จดหมายฉบับนี้พ่อเขียนหาเราตอนเรียนอยู่ปี 1

เขียนจากพ่อถึงเด็กบ้านนอกคนหนึ่งที่ย้ายข้ามหลายจังหวัดไปเรียนมหาวิทยาลัยไกลอกพ่อแม่

เปิดอ่านแล้วน้ำตาซึม แม้จะสตั้นท์ไปหลายวิกับตราครุฑ นี่มันจดหมายราชการ!!!!

เรื่องมีอยู่ว่า....พี่สาวจะแต่งงาน พ่อเลยเขียนมาบอกให้กลับบ้านไปช่วยงาน (คือโทรบอกก็ได้นะ)

อ่านแล้วไม่กล้าขัดข้องเลยทีเดียว ตีตั๋วกลับบ้านอย่างไว คิดถึงเค้าหล่ะซี้ 555

แต่ตอนนี้หยิบจดหมายมาอ่านทีไร นอกจากจะซึ้งแล้วยังคิดถึงเจ้าของลายมือบนซองจดหมาย

ซึ่งเป็นลายมือแม่เราเอง ซึ่งตอนนี้แม่ไม่อยู่แล้ว.......แม่กับพ่อรวมหัวกันหลอกเรากลับบ้าน!