เมื่อวันเสาร์เราไปงานแต่งงานเพื่อนสนิท รู้สึกแปลกๆแฮะ นอกจากทักทายถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันแล้ว ไม่มีเรื่องคุยอย่างอื่นอีกเลย เพื่อนเขาก็คุยเรื่องคนโน้น คนนี้ อย่างโน้นอย่างงี้ 555 ส่วนเรานั่งฟังไม่รู้จะพูดอะไรเพราะไม่ได้ออกไปเจอคนในวงสังคมที่เขาพูดถึง “เหมือนนั่งอยู่คนเดียว เหมือนอยู่กันคนละโลก คุยกันคนละภาษา” เพราะตั้งแต่เริ่มเข้าวัดมากๆศึกษาธรรมะ ก็ไม่ได้ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนฝูง เพราะเลิกงานเราต้องรีบกลับบ้านทำธุระส่วนตัวแล้วทำกรรมฐานส่วนเค้านัดเจอกัน ชอบกินไวน์ กินแอลกอฮอล์กัน ในขณะที่เราเลิกกินแล้วเพราะเราทำกรรมฐานต้องฝึกสติ ต้องรักษาศีล 5
เดิมทีสมัยก่อนเราเป็นคนติดเพื่อนมาก เพื่อนผู้หญิงๆกลุ่มของเราก็เป็นสาวสังคม สาวปาร์ตี้ตัวยง คือ ทุกอาทิตย์ต้องนัดเจอกัน บางทีอาทิตย์ละ 2-3 วัน เลิกงานมาต้อง hang out กันตลอด เรามีแฟน (ในตอนนั้น) ก็เป็นหนุ่มสังคมเหมือนกัน ดังนั้นทุกคนก็จะอยู่ใน circle of friend รู้จักกันหมดอยู่แล้ว การไปไหนมาไหนก็จะมีเพื่อนมาเจอะเจอกันตลอด กลุ่มเพื่อนสาวของเราเหนียวแน่นกันมาก มีแค่ 2 คนที่แต่งงานมีลูกไป
กลับมาเรื่องเมื่อคืนก่อน (ต่อ) เพื่อนๆก็น่ารักพยายามหาเรื่องคุยกับเรา เห็นเราเข้าวัด ทำบุญเยอะ ก็ชวนคุยเรื่องสวดมนต์บ้าง เรื่องทำบุญบ้าง เรื่องช้อปปิ้งบ้าง ความงามบ้าง แต่มันก็หยุดแค่นั้น ไม่มีอะไรคุยต่อ เฮ้อ... (เคยลากเพื่อนมากรรมฐานที่วัดแล้ว ตามมาอยู่วัดด้วย 3 คน มี 2 คนที่อยู่ไม่ได้เก็บกระเป๋ากลับบ้านก่อน เขาบอกชีวิตเขาสมบูรณ์แบบมีครบทุกอย่างแล้ว ชาติตระกูลดี การศึกษาดี การงานดี มีความสุขดี ไม่มีทุกข์ เขาเลยไม่รู้จะมาอยู่วัดทำไมให้ลำบากตัวเอง เลยขอกลับก่อน)
กลับมาในเรื่องเมื่อคืนก่อน (ต่อ) เราอยู่ก็ไม่สนุก แถมตอนเช้าวันอาทิตย์ต้องตื่นตี 5 ไปทำบุญที่วัด พอสามทุ่มเลยขอตัวกลับ เพื่อนก็ถาม ทำไมรีบกลับจัง (เราก็คิดในใจ ไม่รู้จะอยู่ทำไม พวกแก after party ปาร์ตี้กันถึงเช้า ส่วนกรูเหล้าไม่กิน อยู่ไปก็นั่งเป็นขอนไม้ 5555)
กลับมาถึงบ้านก็มีอารมณ์เศร้านิดๆ เพราะสมัยก่อนเราเคยเรียน รร ประจำหญิงล้วนตรงสุขุมวิท เราเลยเป็นคนที่ติดเพื่อนมาก เราก็คิดถึงเพื่อน คิดถึงความรักความผูกพันที่ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะแยะ เคยคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ตอนนี้ให้เรากลับไปอยู่ด้วยกันแบบแต่ก่อน เป็นคนเดิมแบบสมัยก่อน เราทำไม่ได้แล้ว อยากจะพาเพื่อนมาวัดด้วยกัน เพื่อนก็ไม่ไปอีก ความรู้สึกพอไปเจอ มันคิดถึงเพื่อน คิดถึงความผูกพันเก่าๆ ความรู้สึกที่เราเคยคุยกันได้ทุกเรื่อง พอตอนนี้ดูเหมือนว่า ความสนใจของเรากับพวกเขานั้น คนละเรื่องกันเลย เหมือนคลื่นวิทยุ am กับ fm จูนกันไม่ตรง ไม่รู้จะคุยอะไร แทบไม่มีเรื่องไหนที่สนใจเหมือนกันเลย แอบเศร้านิดๆ เฮ้อ....
มีใครเคยรู้สึก หรือ มีประสบการณ์แบบนี้ไหมคะ ที่เล่ามายืดยาวก็อยากระบาย และ อยากถามว่าต้องทำใจให้ได้ใช่ไหมคะ 555
ตั้งแต่เข้าวัด-ศึกษาธรรมะ-ปฏิบัติ แล้วพอไปเจอเพื่อนที่กินเหล้า - รู้สึกยังไงกันบ้างคะ
เดิมทีสมัยก่อนเราเป็นคนติดเพื่อนมาก เพื่อนผู้หญิงๆกลุ่มของเราก็เป็นสาวสังคม สาวปาร์ตี้ตัวยง คือ ทุกอาทิตย์ต้องนัดเจอกัน บางทีอาทิตย์ละ 2-3 วัน เลิกงานมาต้อง hang out กันตลอด เรามีแฟน (ในตอนนั้น) ก็เป็นหนุ่มสังคมเหมือนกัน ดังนั้นทุกคนก็จะอยู่ใน circle of friend รู้จักกันหมดอยู่แล้ว การไปไหนมาไหนก็จะมีเพื่อนมาเจอะเจอกันตลอด กลุ่มเพื่อนสาวของเราเหนียวแน่นกันมาก มีแค่ 2 คนที่แต่งงานมีลูกไป
กลับมาเรื่องเมื่อคืนก่อน (ต่อ) เพื่อนๆก็น่ารักพยายามหาเรื่องคุยกับเรา เห็นเราเข้าวัด ทำบุญเยอะ ก็ชวนคุยเรื่องสวดมนต์บ้าง เรื่องทำบุญบ้าง เรื่องช้อปปิ้งบ้าง ความงามบ้าง แต่มันก็หยุดแค่นั้น ไม่มีอะไรคุยต่อ เฮ้อ... (เคยลากเพื่อนมากรรมฐานที่วัดแล้ว ตามมาอยู่วัดด้วย 3 คน มี 2 คนที่อยู่ไม่ได้เก็บกระเป๋ากลับบ้านก่อน เขาบอกชีวิตเขาสมบูรณ์แบบมีครบทุกอย่างแล้ว ชาติตระกูลดี การศึกษาดี การงานดี มีความสุขดี ไม่มีทุกข์ เขาเลยไม่รู้จะมาอยู่วัดทำไมให้ลำบากตัวเอง เลยขอกลับก่อน)
กลับมาในเรื่องเมื่อคืนก่อน (ต่อ) เราอยู่ก็ไม่สนุก แถมตอนเช้าวันอาทิตย์ต้องตื่นตี 5 ไปทำบุญที่วัด พอสามทุ่มเลยขอตัวกลับ เพื่อนก็ถาม ทำไมรีบกลับจัง (เราก็คิดในใจ ไม่รู้จะอยู่ทำไม พวกแก after party ปาร์ตี้กันถึงเช้า ส่วนกรูเหล้าไม่กิน อยู่ไปก็นั่งเป็นขอนไม้ 5555)
กลับมาถึงบ้านก็มีอารมณ์เศร้านิดๆ เพราะสมัยก่อนเราเคยเรียน รร ประจำหญิงล้วนตรงสุขุมวิท เราเลยเป็นคนที่ติดเพื่อนมาก เราก็คิดถึงเพื่อน คิดถึงความรักความผูกพันที่ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะแยะ เคยคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ตอนนี้ให้เรากลับไปอยู่ด้วยกันแบบแต่ก่อน เป็นคนเดิมแบบสมัยก่อน เราทำไม่ได้แล้ว อยากจะพาเพื่อนมาวัดด้วยกัน เพื่อนก็ไม่ไปอีก ความรู้สึกพอไปเจอ มันคิดถึงเพื่อน คิดถึงความผูกพันเก่าๆ ความรู้สึกที่เราเคยคุยกันได้ทุกเรื่อง พอตอนนี้ดูเหมือนว่า ความสนใจของเรากับพวกเขานั้น คนละเรื่องกันเลย เหมือนคลื่นวิทยุ am กับ fm จูนกันไม่ตรง ไม่รู้จะคุยอะไร แทบไม่มีเรื่องไหนที่สนใจเหมือนกันเลย แอบเศร้านิดๆ เฮ้อ....
มีใครเคยรู้สึก หรือ มีประสบการณ์แบบนี้ไหมคะ ที่เล่ามายืดยาวก็อยากระบาย และ อยากถามว่าต้องทำใจให้ได้ใช่ไหมคะ 555