จากเด็กหนุ่มที่เคยอยู่ตัวคนเดียว กินคนเดียว นอนคนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียว แต่แล้ววันนึงก็ได้พบกับผู้หญิงคนนึง ก็ไม่ได้มีโปรไฟล์ที่น่าหลงไหลอะไรมากมาย แต่คุยด้วยก็รู้สึกดี แล้วในที่สุดก็ตกลงเป็นแฟนกัน ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แต่ในที่สุดก็ต้องเลิกลากันไปด้วยเหตุผลที่เหมือนละครน้ำเน่า

สวัสดีครับทุกท่าน วันนี้ผมขอนำเรื่องของตัวผมเองมาเล่า (ระบาย) หวังแค่เพียงว่าจะผู้อ่านเข้าใจผมบ้างสักคนก็ยังดี

ผมเป็นเด็กหนุ่ม อายุ 24 ปี เคยอยู่ตัวคนเดียวครับ จนวันนึงผมได้พบกับ แฟนของผมเธอเป็นสาวลูก 1 แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไรนะ ผมคิดแค่ว่า ลูกที่ติดมาเป็นของขวัญสำหรับผม เราตกลงปลงใจอยู่ด้วยกันครับ เช่าห้องอยู่กัน 2 คน โดยที่พ่อแม่ทั้ง 2 ฝ่ายรับรู้ ระหว่างที่เราอยู่ด้วยกันก็มีทะเลาะกันบ้าง แต่สิ่งหนึ่งที่เราไม่เคยขาดคือเราหมั่นเติมความรักให้แก่กันเสมอ ไม่ใช่ข้าวใหม่ปลามันนะครับ แต่เราเข้าใจซึ่งกันและกัน แต่แล้วทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป เมื่อเธอรู้สึกเหนื่อยกับชีวิตกรุงเทพฯ ประกอบกับคิดถึงลูกที่อยู่ต่างจังหวัด เธอขอกลับไปอยู่บ้าน 3 วัน ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร
แต่จาก 3 วันก็เป็น 1 สัปดาห์
และ 1 สัปดาห์เป็น 1 เดือน
ผมก็ได้แต่นั่งนับวันรอ ทุกคนเคยรออะไรมั๊ยครับ มันทรมานนะครับ และก็ต้องมาอยู่คนเดียวจากที่เคยอยู่ 2 คน จนในที่สุดเธอโทรมาหาผมบอกกับผมว่าเราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ยายไม่สบายต้องอยู่ดูแล (ซึ่งอันนี้ผมไม่รู้ว่าจริงหรือป่าว) และก็ต้องดูแลลูก กรีดยาง ไม่มีคนช่วย ซึ่งตอนนั้นในหัวผมมันคิดอะไรไม่ออก ว่างเปล่า ผมไม่รู้ว่า
ที่เธอบอกมา เหตุผลที่บอกมาต่างๆนาๆ มันเป็นความจริงหรือเปล่า ผมช็อคมาก ทำอะไรไม่ถูก (นี่เราต้องจากกันแล้วหรอ ?) ผมร้องไห้ครับ ผมเสียใจ ซึ่งตอนนี้ก็เสียใจอยู่ และเสียใจมากด้วยครับ

ผมไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้เลย อยากจะพ้นช่วงเวลานี้ไปเร็วๆ สุดท้ายผมเป็นคนบอกเลิกเองครับ ผมคิดว่าให้เค้ากลับไปอยู่กับครอบครัวของเค้าก็ดีแล้ว เราเป็นคนนอก ถอยออกมาดีกว่า แต่มันก็ยังเสียใจอยู่ดี

ขอบคุณครับที่ทนอ่าน.......