หลายคนมักพูดว่าทำแค่พอกินก็พอ อย่าไปดิ้นรนมากเลย อย่าไปโลภมากเลย   หยุดๆพักๆ เที่ยวบ่อยๆก็ได้  บางคนเน้นเที่ยว กิน ใช้ สุดท้ายก็ไปไม่ถึงไหนเลย....กิน เที่ยว นั่งเล่นนอนเล่น แล้วก็อยู่อย่างงั้นแหละ

"ถึง"ในที่นี้คือ ถึงจุดที่ไม่รวยก็เกือบรวย หรือ มีฐานะมั่นคงก่อนที่จะแก่  ไม่ไปลำบากตอนแก่

หลายคำสอนที่มั่วๆ ให้ปล่อยวาง,รู้จักพอ,มีรถหลายคัน ขับได้ทีละคัน..?,มีบ้านหลายหลังนอนแค่หลังเดียว,มีอาหารมากมาย ก็กินแค่จานเดียว....บล้าๆๆ..

ก็มันเรื่องของเค้า เค้าขยันมากกว่าคนอื่น เค้ารู้จักเก็บออม เค้ามีฐานะ  นั่นถูกแล้ว  ไอ้การสอนผิดๆมั่วๆ ให้คนงอมืองอเท้า ขี้เกียจ...(แล้วอ้างว่าปล่อยวางซะเถอะ ตายไปเอาไปไม่ได้หรอก บล้าๆๆ..)


แทนที่จะสอนให้ขยัน ทำนั่นทำนี่  ขยัน รู้จักเก็บออม  ใช้เวลาให้คุ้มค่า ขยันทำงานตั้งแต่ยังหนุ่มยังสาว  อย่าไปลำบากเอาตอนแก่   

หลายวลี  ไอ้คำสอนแบบผิดๆนี่ละ  ที่พาให้คนจำนวนมากจน  จนๆแก่ด้วย จะตายก็ยังจน ! ตกระกำลำบากจนแก่ตายด้วยความลำบาก  พอจนพอลำบากก็ตัดพ้อโชคชะตา  โทษดวงโทษนั่นโทษนี่  ว่าดวงเราไม่ดีบ้างอะ  เวรกำแต่ชาติก่อนบล้าๆๆ...... แก้กรรมเถอะ  หาหมอดูเถอะ(หมอดูเองยังเอาตัวไม่ค่อยรอดเลย)

พอเห็นคนรวยก็ว่าดวงเค้าดี วาสนาดี(ทั้งที่เขาทุ่มเททำงานหนักต่างหาก เขาเลยรวย เขาไม่ได้รอดวง รอวาสนา ฝันไปวันๆ)



ไอ้ความเชื่อแบบผิดๆ  ทำให้คนไปไม่"ถึงไหน"เลยมากมาย   มันฝังลึกนะไอ้ความเชื่อเนี่ย ถ้าเชื่อผิดๆแล้ว ยิ่งไปกันใหญ่ ฝังหัวกันจนแก่เลย แถมตกทอดไปถึงลูกกลานให้หลงงมงายไปด้วย จบกัน...

ก่อนจะเชื่อต้องคิดนะหนุ่มสาว