ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะคะ ว่าเราเป็นคนเรียบเรียงคำพูดไม่เก่ง อาจจะเขียนวกไปวนมา แต่อยากเล่า อยากระบาย... แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับเพื่อนๆ
เข้าเรื่องเลยละกัน...
เราคุยกับคนๆนึง มาปีกว่าแล้ว แต่ไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ได้มีสถานะ แต่คุยกันทุกวัน มีอะไรก็มาเล่าสู่กันฟัง มีน้อยใจ มีงอน ไม่ต่างอะไรจากคนเป็นแฟนกัน
นิสัยส่วนเราไม่ชอบอะไรที่มันไม่ชัดเจน เรามักจะงี่เง่า แล้วบีบให้เขาพูดความในใจออกมาบ่อยๆ ว่าเขาคิดยังไงกับเรากันแน่
แต่เรา... "ไม่ได้ชอบเขา"  อาจจะเป็นเพราะเราไม่มีใครด้วย ถึงได้คุยกับเขามาเรื่อยๆ
ที่อยากให้เขาพูดออกมา ว่าที่ทำอยู่ มันคืออะไร ก็เพื่อที่เราจะได้ปฏิเสธเขาได้อย่างเป็นทางการได้ เราไม่ชอบอะไรที่คิดไม่ตก ไม่มีทางออก คุยกันไปเรื่อยๆเฉื่อยๆ เรากลัวว่ามันจะเป็นการให้ความหวัง แต่เราก็ปฎิเสธเขาไปตรงๆไม่ได้ เพราะเขาไม่เคยบอกชอบ ไม่เคยจีบ ก็ไม่รู้จะใช้สิทธิ์อะไรในการปฏิเสธเหมือนกัน  เมื่อวันลอยกระทงที่ผ่านมา เรากะจะแกล้งอำเขาเล่นๆ ว่าจะไปลอยกระทงกับรุ่นพี่ที่มาชอบ เขาเลยไม่พอใจ แล้วเราก็ไม่ได้คุยกัน เราเลยสวมรอยในการที่จะเลิกคุยกับเขาไปโดยปริยาย แต่มันรู้สึกผิดอยู่ในใจ มันห่วงความรู้สึกของเขา ความจริงเราน่าจะดีใจนะที่มันจบๆไปได้สักที แต่ทำไมเรายังต้องกังวลอยู่