หนังดูสนุกพอใช้ได้นะฮะ พูดอีกแบบคือเปนอนิเมชั่นที่ทำออกมาได้ดีงามตามเนื้อผ้า แม้ว่าจะมีอะไรที่ดูเพี้ยนๆ พิกลพิการ แปลกประหลาดไปจากความที่มันควรจะเปนไปบ้าง เช่นการกำหนดให้ไดโนเสาร์พันธุ์คอยาว เอาหน้าไถลงไปบนผืนดินแทนคราดไถนาเพื่อทำการเพาะปลูกพืช หรือการให้ ที-เร็กซ์ สวมวิญญาณโคบาลเลี้ยงวัวเขายาวในทุ่งหญ้าอันไพศาล ซึ่งมีฉากวิ่งไล่ต้อนวัวอันชวนให้นึกถึงฉากไล่ต้อนควายไบซันในหนังออสการ์ Dances With Wolves (Kevin Costner, 1990) ขึ้นมาเสียมิมี!

ก็เลยอดคิดเรื่อยเปื่อยต่อเนื่องไปมิได้ว่า ถ้าสมมติไดโนเสาร์มิได้สูญพันธุ์เพราะโดนอุกกาบาตตกใส่โลกเมื่อ 65 ล้านปีก่อนตามที่นักวิทยาศาสตร์ตั้งขอสันนิษฐานไว้ ดังที่ถูกนำมาตั้งเปนสมมติฐานของหนังเรื่องนี้แล้วล่ะก็ เห็นทีเผ่าพันธุ์มนุษย์คงไม่มีโอกาสได้ครอบครองโลกใบนี้อย่างที่เปนอยู่ในปัจจุบันเปนแน่แท้ เพราะไดโนเสาร์ตามที่ปรากฏบทบาทในหนังเรื่องนี้ ก็ดูเปนสัตว์มีสติปัญญาเฉลียวฉลาด รู้จักทำการเกษตรกรรมและปศุสัตว์เพื่อหาเลี้ยงชีพ ทว่าสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์กลับถูกนำเสนอออกมาในลักษณะเดียวกับสัตว์ป่า เต็มไปด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดล้วนๆ คือ กินเมื่อหิว นอนเมื่อง่วง หลบหนีเมื่อมีภัย ต่อสู้เมื่ออันตรายมาประชิด อันเปนระบบคิดแบบชั้นเดียว ปราศจากความซับซ้อนใดๆทั้งปวง จนอดคิดไม่ได้ว่าเหมือนหนังตั้งใจจะบอกว่า ถ้าไดโนเสาร์ไม่สูญพันธุ์ไปจากโลก พวกมันก็จะขึ้นมาครองโลกแน่ๆ เพราะสมองของมนุษย์นั้นพัฒนาช้าล้าหลังกว่าสมองไดโนเสาร์อย่างเห็นได้ชัด

จึงถือเปนความดีของมนุษยชาติที่ไดโนเสาร์สูญพันธุ์ไปซะตั้งแต่ 65 ล้านปีก่อน เพราะงั้นทุกสิ่งอย่างที่คนดูได้เห็นในหนังเรื่องนี้ จึงกลายเปนเพียงจินตนาการอันเพ้อเจ้อ-เลื่อนเปื้อน-เลอะเทอะของคนทำหนัง ซึ่งดันทำไดโนเสาร์ให้ดูเปนคน แต่คนแท้ๆดันทำออกมาให้ดูเปนหมาซะงั้น! (ไม่อยากจะถามเลยว่า 'คิดได้ยังไง' เพราะที่อยากถามมากกว่าคือ 'ใช้อะไรคิด!' 555+...)

พอคิดได้แบบนี้ ก็เลยทำใจให้ติดตามดูอนิเมชั่นนี้ไปได้ด้วยความเพลิดเพลิน เพราะอย่างที่พูดแล้วว่าหนังก็สนุกใช้ได้ ว่าด้วยเรื่องราวความรักและผูกพันระหว่าง อาร์โล ไดโนเสาร์น้อยพันธุ์คอยาว น้องเล็กสุดของครอบครัว ผู้มีนิสัยขี้ขลาดหวาดกลัวไปเสียทุกอย่าง จนทำให้เกิดการเปรียบเทียบตนเองกับพี่ๆ ที่ล้วนแข็งแรงและเก่งกล้าสามารถมากกว่า กลายเปนปมด้อยในใจที่อาร์โลต้องพยายามพิสูจน์ตนเองอย่างเข้มข้น ซึ่งต้องแลกมาด้วยความสูญเสียสิ่งสำคัญยิ่งในชีวิตไปตลอดกาล กับ สป็อต เด็กน้อยกำพร้า ผู้มีลักษณะและกิริยาอาการไม่ต่างจากสัตว์ป่าในพงไพร ผู้เปนสาเหตุสำคัญให้ชีวิตของไดโนเสาร์น้อย-อาร์โล ต้องพบกับความพลิกผันเปลี่ยนแปลงอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทว่าอย่างน้อยก็ทำให้เขารู้จักที่จะ 'เติบโต' ขึ้นเปนไดโนเสาร์หนุ่มผู้เข้มแข็ง แกร่งกล้า และ STRONG ในอนาคต

พูดตามตรง ทั้งพล็อตและเนื้อเรื่องของหนังก็ดูธรรมดา ไม่ค่อยมีอะไรแปลกใหม่สักเท่าไหร่ (นั่งๆดูไปก็นึกถึง 'ลูกเป็ดขี้เหร่' ผสม The Lion King ขึ้นมาซะงั้น!) แต่จุดเด่นที่ส่งผลให้หนังแลดูดีมีชาติตระกูลขึ้นมาทันทีในความรู้สึก คือภาพแบ็คกราวน์ด-ฉากหลังของหนัง อันได้แก่ วิวทิวทัศนียภาพนานา ไม่ว่าจะเปนภูเขา-ต้นไม้-สายธาร-น้ำตก-หุบผา ฯลฯ ซึ่งไม่เพียงแต่จะดูอลังการน่าตื่นตาตื่นใจในความงามวิจิตรแล้ว มันยังดูเหมือนจริงเสียจนรู้สึกทึ่ง ชวนให้มโนนึกว่าไปถ่ายภาพธรรมชาติจริงๆมาใช้ในหนังหรือเปล่าหว่า ค่าที่มันดูสวยงามตระการตาสุดๆ จนนึกอยากไปท่องเที่ยวป่าเขาลำเนาพฤกษ์ สัมผัสความยิ่งใหญ่ของธรรมชาติขึ้นมาทันที เพราะใช้ชีวิตอยู่แต่ในเมือง เห็นแต่ตึกสูงๆดูน่าอึดอัด และหายใจเอาควันพิษเข้าปอดจนเปนโรคภูมิแพ้ ทางเดินหายใจพิการ ปอดอักเสบอยู่รอมร่ออยู่แย้ววววว... เริ่มเพ้อเจ้อละ หุหุ

อีกอย่างที่ชอบคือการดีไซน์อนิเมชั่นตัวละครเด็กน้อย ที่ทำออกมาได้น่ารักน่าฟัด น่าเอามาเลี้ยงที่บ้านมากๆ เพราะแลดูฉลาด แสนรู้ ซื่อสัตย์ จงรักภักดีต่อเจ้านายสุดๆ ตรงข้ามกับตัวไดโนเสาร์ที่ดูไม่ค่อยน่ารักเท่า ทำให้อดนึกเปรียบเทียบกับเหล่าไดโนเสาร์น้อยใน The Land Before Time (Don Bluth, 1988) ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

เอาเข้าจริงๆ หนังก็มีฉากน่ารักน่าประทับใจหลายฉากอยู่นะฮะ อย่างฉากที่อาร์โลกับสป็อตผลัดกันเล่าถึงครอบครัวของตนให้อีกฝ่ายรับรู้ โดยใช้สัญลักษณ์วงกลมมาช่วยสื่อความหมาย หรือฉากตอนท้ายเรื่องที่เพื่อนรักต่างสายพันธุ์ทั้งสองต่างจากกัน เพื่อไปดำรงชีวิตตามเผ่าพันธุ์ของตน...ดูแล้วซึ้งจุง!

สรุปคือเปนอนิเมชั่นที่ดูได้เรื่อยๆนะฮะ สนุกพอประมาณ ได้แง่คิดตามสมควร โดยเฉพาะการอย่าด่วนตัดสินใจคนอื่นจากลักษณะภายนอก เห็นใครพูดจาดี มิได้หมายความว่าจะจิตใจดีเหมือนที่แสดงออก เช่นเดียวกับเห็นท่าทางเหี้ยมโหดดุร้าย เนื้อแท้แล้วอาจเปนทองเนื้อเก้าก็ได้ อะไรเทือกนั้น... :'-P

อ่านรีวิวอื่นๆได้ที่เพจ --> https://www.facebook.com/Nongmodkit-1455715884652777