สืบเนื่องมาจากความสงสัยของดิฉัน ว่าที่ลายมือการเขียนเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ดีหรือไม่ อย่างไร ซึ่งอาจารย์จี ที ดับบลิวได้กรุณาชี้แจงดังนี้ค่ะ
ลายมือต้องปรับเปลี่ยนตามแนวเรื่อง
เช่น แนวเรื่องสยอง ลายมิอต้องสยองตาม
ไม่สยองตาม ไม่งั้นก็จะเป็นแบบนี้
"อุ้ยต้าย.....ผีหลอกค่ะ ขอโทษนะคะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย นะคะ"
แล้วหญิงสาวก็บรรจงวิ่งหนีอย่างสง่างามใบหน้าเปล่งปลั่งหวานจับใจ เสื้อพลิ้วงดงามชวนฝัน
ซอมบี้ร้ายเดินตามมาพร้อมคำรามเสียงห้าวทุ้มนุ่มแหบแห้ง
"ชอโทษนะครับ คุณผู้หญิงจะไปไหนครับ คุณผู้หญิง กรุณารอให้ผมกัดสมองแต่โดยดีนะครับ ขอร้องครับ "
"บอกว่าอย่าตามมา อุ้ย นี่แน่ ตามดีนัก เดี๋ยวรักเสียเลย แน๊ ว่าให้ยังมาทำแลบลิ้นปลิ้นตา กลัวมากนะคะ นะคะ "
สาวร่างสวย กระเถิบถอยห่างด้วยมาดนางแบบ บิดซ้ายหนึ่งที ส่ายขวาอีกสองที
"ยู๊ด หยุดครับ บอกให้หยุดไง พูดไม่รู้ฟังอย่างนี้เดี๋ยวกัดเจ็บ ๆ นะครับ ฮื่อ ฮื่อ "
ร่างแหว่งเว้า เห็นกระดูกขาวโพลนเป็นที่ ๆ เยื้องย่างสง่างามเข้ามาหาเรื่อย ๆ แววตาในเบ้าตาลึกทำซึ้ง ใคร่ได้ลิ้มรสเลือดหวาน ๆ จากลำคอขาว ๆ สักหยดสองหยด
"อุ้ย ไม่เอาหรอก เค้าบ้าจี้ หลีกไปน้า ม่ายงั้นเค้าร้องนะ ช่วยด้วย เจ้าประคุณเอ้ย ช่วยลิด้วยค่า อีตาเลื่อยไฟฟ้ากลายเป็นซอมบี้ไปแหล่วคร้าาาาา "
ซอมบี้คำรามเสียงหวานอย่างขัดใจ ไม่เข้าใจเหลือเกินว่า แค่จะขอกัดสมองเท่านั้น ทำไมถึงไม่ยอม
คิดพลางน้ำตาซอมบี้ไหลเป็นทางยาว จิตใจหดหู่สุดแสน พูดทั้งน้ำตาว่า
"คุณลิ กรุณายอมแต่โดยดีเถอะครับ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกครับ แค่กัดกินสมองน้อยของคุณเท่านั้น
นึกว่าผมขอร้องเถิดครับ สงสารผีตาดำๆ ๆโบ๋ บ้างๆ"
ว่าแล้วซิมบี้สยองก็แหงนหน้าร้องเพลงรัก
"เพียง...คำเดียว....ที่ปราถนา.....ยังกิ้น ให้ชื่นอุรา "
ยังไม่ทันจบท่อนแรก สาวสวยลายลิหิ่น ก็โบกไม้โบกมือกระซิบแผ่วเสียงลั่นว่า
"โอ น่าร้องเลาเหย่นะคะ เสียงของคุณฟังแล้วอยากลาตาย ถ้าจะร้องเพลงมากินสมองดิฉันดีกว่านะคะ นะคะ นะคะ"
ซอมบี้หนุ่มชะงัก หัวใจเต็มไปด้วยความขมขื่นทรมาน มองร่างสาวสวยเดินเอียงหัวมาให้กินสมองอย่างรันทด
หมดสิ้นแล้วความฝันและควมหวัง
มลายแล้วแห่งความอยากกิน
ขนาดเหยื่อยอมเดินมาให้กิน เสียงร้องเราแย่ขนาดนั้นเชียวหรือ
"กินสิคะ กัดเลย" หญิงสาวบอกอยากคนอยากตายไปให้พ้นเสียงเพลง
"แต่กินแล้วห้ามร้องเพลงอีกนะคะ จะทำให้มนุษยชาติล่มสลาย กัดตรงนี้เลย อร่อยนะ หนึบๆ ดีด้วย เร็วสิตะ"
"เชอะ.." ซอมบี้สบัดหน้าพรึดจนหนอนกระจาย
"ไม่ง้อก็ได้ เค้าไม่ง้อตะเองหรอก สมองแค่นี้ ไม่กินก็ได้ อย่ามาง้อให้ยากเลย"
ว่าพลางก็แหงนหน้าร้องเพลงอีกครั้ง แต่หนูหิ่นวิ่งหนีไปขึ้นยานอวกาศแล้วขับออกนอกโลกอย่างรวดเร็ว
มองเห็นโลกระเบิดเป็นชื้นๆ ในอวกาศอย่างน่ารักน่าชัง
(รออาจารย์จีมาต่อค่ะ อิอิ)
เรื่องเล่านี้มีสาระค่ะ
ลายมือต้องปรับเปลี่ยนตามแนวเรื่อง
เช่น แนวเรื่องสยอง ลายมิอต้องสยองตาม
ไม่สยองตาม ไม่งั้นก็จะเป็นแบบนี้
"อุ้ยต้าย.....ผีหลอกค่ะ ขอโทษนะคะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย นะคะ"
แล้วหญิงสาวก็บรรจงวิ่งหนีอย่างสง่างามใบหน้าเปล่งปลั่งหวานจับใจ เสื้อพลิ้วงดงามชวนฝัน
ซอมบี้ร้ายเดินตามมาพร้อมคำรามเสียงห้าวทุ้มนุ่มแหบแห้ง
"ชอโทษนะครับ คุณผู้หญิงจะไปไหนครับ คุณผู้หญิง กรุณารอให้ผมกัดสมองแต่โดยดีนะครับ ขอร้องครับ "
"บอกว่าอย่าตามมา อุ้ย นี่แน่ ตามดีนัก เดี๋ยวรักเสียเลย แน๊ ว่าให้ยังมาทำแลบลิ้นปลิ้นตา กลัวมากนะคะ นะคะ "
สาวร่างสวย กระเถิบถอยห่างด้วยมาดนางแบบ บิดซ้ายหนึ่งที ส่ายขวาอีกสองที
"ยู๊ด หยุดครับ บอกให้หยุดไง พูดไม่รู้ฟังอย่างนี้เดี๋ยวกัดเจ็บ ๆ นะครับ ฮื่อ ฮื่อ "
ร่างแหว่งเว้า เห็นกระดูกขาวโพลนเป็นที่ ๆ เยื้องย่างสง่างามเข้ามาหาเรื่อย ๆ แววตาในเบ้าตาลึกทำซึ้ง ใคร่ได้ลิ้มรสเลือดหวาน ๆ จากลำคอขาว ๆ สักหยดสองหยด
"อุ้ย ไม่เอาหรอก เค้าบ้าจี้ หลีกไปน้า ม่ายงั้นเค้าร้องนะ ช่วยด้วย เจ้าประคุณเอ้ย ช่วยลิด้วยค่า อีตาเลื่อยไฟฟ้ากลายเป็นซอมบี้ไปแหล่วคร้าาาาา "
ซอมบี้คำรามเสียงหวานอย่างขัดใจ ไม่เข้าใจเหลือเกินว่า แค่จะขอกัดสมองเท่านั้น ทำไมถึงไม่ยอม
คิดพลางน้ำตาซอมบี้ไหลเป็นทางยาว จิตใจหดหู่สุดแสน พูดทั้งน้ำตาว่า
"คุณลิ กรุณายอมแต่โดยดีเถอะครับ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกครับ แค่กัดกินสมองน้อยของคุณเท่านั้น
นึกว่าผมขอร้องเถิดครับ สงสารผีตาดำๆ ๆโบ๋ บ้างๆ"
ว่าแล้วซิมบี้สยองก็แหงนหน้าร้องเพลงรัก
"เพียง...คำเดียว....ที่ปราถนา.....ยังกิ้น ให้ชื่นอุรา "
ยังไม่ทันจบท่อนแรก สาวสวยลายลิหิ่น ก็โบกไม้โบกมือกระซิบแผ่วเสียงลั่นว่า
"โอ น่าร้องเลาเหย่นะคะ เสียงของคุณฟังแล้วอยากลาตาย ถ้าจะร้องเพลงมากินสมองดิฉันดีกว่านะคะ นะคะ นะคะ"
ซอมบี้หนุ่มชะงัก หัวใจเต็มไปด้วยความขมขื่นทรมาน มองร่างสาวสวยเดินเอียงหัวมาให้กินสมองอย่างรันทด
หมดสิ้นแล้วความฝันและควมหวัง
มลายแล้วแห่งความอยากกิน
ขนาดเหยื่อยอมเดินมาให้กิน เสียงร้องเราแย่ขนาดนั้นเชียวหรือ
"กินสิคะ กัดเลย" หญิงสาวบอกอยากคนอยากตายไปให้พ้นเสียงเพลง
"แต่กินแล้วห้ามร้องเพลงอีกนะคะ จะทำให้มนุษยชาติล่มสลาย กัดตรงนี้เลย อร่อยนะ หนึบๆ ดีด้วย เร็วสิตะ"
"เชอะ.." ซอมบี้สบัดหน้าพรึดจนหนอนกระจาย
"ไม่ง้อก็ได้ เค้าไม่ง้อตะเองหรอก สมองแค่นี้ ไม่กินก็ได้ อย่ามาง้อให้ยากเลย"
ว่าพลางก็แหงนหน้าร้องเพลงอีกครั้ง แต่หนูหิ่นวิ่งหนีไปขึ้นยานอวกาศแล้วขับออกนอกโลกอย่างรวดเร็ว
มองเห็นโลกระเบิดเป็นชื้นๆ ในอวกาศอย่างน่ารักน่าชัง
(รออาจารย์จีมาต่อค่ะ อิอิ)