สวัสดีนะทุกคน นี่เป็นครั้งเเรกกับการเขียนกะทู้ของเรา ผิดพลาดยังไงก็ขอโทษด้วยนะ ประเด็นเลยที่มาเขียน อยากจะมาเล่าเรื่องที่ตัวเองได้เจอให้ฟัง
เเละอยากจะขอคำเเนะนำว่าควรอยู่ต่อไปไหม หรือเดินออกจากเขาไปให้ไกลๆ เริ่มเรื่องเลยนะ...
เรากับแฟนรู้จักกันมา 3 ปี เเต่เราเพิ่งได้มาตกลงคบกันแบบจริงจรังหลังจากที่หายไปนาน เราสองคนรู้สึกว่าเรามีอะไรที่เหมือนกันมาก นิสัย ความชอบ
แนวทางชีวิต ณ ตอนนั้น มันลงตัวไปหมด แต่ด้วยความที่เราไม่ได้คุยกันนาน มันเร็วเกินไปที่จะตกลงคบกัน เราลองศึกษานิสัยใจคอ สำหรับเราเเล้ว แรกๆ
มันก็โอเคไปหมดไม่ว่จะกินขัาว ดูหนัง ฟังเพลง ไปเที่ยว ทุกอย่างมันไปได้สวย แต่เมื่อเวลาผ่านไป ด้วยไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตของเขาต่างจากเรามาก
เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีระดับนึง ขาว เอาเป็นว่า ก็หล่อในสายตาสาวหลายๆคน เราเป็นผู้หญิงบ้านๆ เเต่อาจจะต่างจากผู้หญิงอื่นตรงที่เราขี่บิ้กไบค์ เราชอบการขี่มอเตอรไซคมาก ซึ่งๆแรกๆเขาก็ชอบ พักหลังๆนี่ข้บเเต่รถยนตเขาเลยไม่ค่อยได้สนใจบิ้กไบค์สักเท่าไหร่ ยิ่งนานวัน ยิ่งเเตกต่างจากที่เราคิดไว้ตอนเเรก
ตอนนี้เราไม่สามารถตอบได้เลยว่า เราสองคนมีอะไรที่เหมือนกันอยู่บ้าง เราสองคนตอบคำถามนี้ไม่ได้เลย เขาชอบเดินห้าง เราชอบเที่ยวต่างจังหวัด เขาชอบเที่ยวที่ใกล้ๆมเราชอบเดินทางไกลๆ เพราะเรารู้สึกว่าที่ไกลๆมีอะไรที่น่าสนใยมากกว่าจุดที่เรายืนยุ เขาใส่เสื้อผ่านเเบนด์ เรากางเกงขาสั้น รองเท้าผ้าใบ
พร้อมลุย เราชอบขี่บิ้กไบค์ เขาชอบรถยนต เขาชอบเรื่อง เซ็กส์ เราไม่ชอบ ไม่ได้หมายความว่าไม่อยากมี เเต่อยากให้มันเป็นไปตามอารมมากกว่า ความอยาก เขาขี้อ้อน เราไม่ค่อยชอบผู้ชายขี้อ้อน เขาขี้เก๊ก ชอบถือฟอมร์ วางหมาดหล่อ คือนิสัยส่วนใหญ่เราไม่ค่อยปลื้มสักเท่าไหร่ เราเคยเปิดใจคุยกันครั้งนึง
เราบอกเขาว่าเขานิสัยเด็กเกินไป อาจจะเพราะส่วนใหญ่เราเคยคบเเต่คนที่มีอายุเยอะกว่า เขาเลยไม่ค่อยมางี่เง่าเรื่องไร้สาระสีกเท่าไหร่เพราะเขามองเห็นอนาคต พอเราเปิดใจ ทุกอย่างก็ยังกลับมาเป็นเหมือนเดิม เราอึดอัดมาก เราไม่รู้จะระบายกับใคร เราคิดในหัวสมองเราไว้เลยว่า มันต้องไปไม่รอดเเน่ๆ
เเต่เขาบอกว่า เขาจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เราก็โอเคจะคอยดู แต่ยิ่งคบ อะไรๆมันยิ่งเเย่ลง จนเรารู้สึกตัวเองได้ว่าเราไม่ได้รักเขาเเล้ว เเต่มันไม่มีเหตุผลเลยที่จะบอกเลิกกับเขา เราเลยปล่อยเวลาผ่านไป จนวันนึง มีผู้ชายเข้ามา ด้วยความที่ตอนนั้นเราอ่อนเเอ เรามีปัญหาเราไม่อยากไปต่อ ประสบกับมีรุ่นพี่คนนึงที่เข้ามาระหว่างที่มีปัญหา เขาบอกเราว่าเขาติดตามเราตั้งเเต่เรายังไม่มีแฟน เเต่เขาไม่กล้าทักเรามา เรารู้สึกว่าเราโอเคกับพี่เขา เราเลยเปิดใจคุยกับผู้ชายคนใหม่ทั้งๆที่ยังคบกับเขา คุยในที่นี้ คือคุยแบบ คนรู้จักรับฟังปัญหาต่างๆ ถามเป็นห่วง คอยโทรหา เปิดกล้อง เราทำแบบนี้กับผู้ชายคนใหม่ได้ไม่ถึงอาทิตย์ พี่เขารู้ว่าเรามีแฟน เราก็บอกเขาว่าเรามีแฟน มีปัญหาอะไรบ้าง ทะเลากันเรื่องอะไร พูดง่ายๆพี่คนนี้เขารับฟังปัญหาของเราทุกอย่าง โดยตัวเขาเองก็ไม่ได้คิดจะเเย่งเราไปจากแฟนเรา เรายอมรับนะว่าการคุยกับผู้ชายคนอื่นลับหลังโดยที่แฟนเราไม่รู้มันผิด แต่เราเลือกที่จะทำเพราะมันทำให้เรารู้สึกโอเคกว่าที่เป็นอยู่ เรายังคุยกับเเหนเราปกติ คุยกับพี่เขาปกติ จนมาวันนึงที่เราคุยกับพี่เขา พี่เขาบอกว่าเผลอรักเราไปแล้ว เขารู้ว่ารักคนมีเจ้าของมันผิด แต่พี่เขาทำไม่ได้ พี่เขาลองคุยกับผู้หญิงคนอื่น พยายามตัดเราเเล้ว เเต่พี่เขาทำไม่ได้ ก่อนหน้านี้เราเห็นใจมากที่พี่เขาโดนหลอก โดนผู้หญิงคนอื่นคิดว่าเป็นของตาย เรารู้สึกว่าเราอยากดูแลเอง เราเทคเเครพี่เขา อยากเอาใจใส่ อยากเป็นคนที่ทำให้พี่เขารู้สึกว่า ไม่โดนหลอก เเต่เราทำไม่ได้ เรามีแฟนเเล้ว เราคบกับแฟนอยู่ เราพูดอะไรไม่ได้เลย หลังจากพี่เขาบอกรักเรา เรากับพี่เขาอยู่กันคนละจังหวัด เราตั้งเเต่จะขึ้นไปหาพี่เขา เเต่เราก็สัญญากับเเฟนไว้เเล้วว่าจะไปเที่ยว เราเลยบอกพี่เขา เราบอกพี่เขาทุกอย่างว่าเราจะไปไหนกับเเฟนทำอะไรอยู่ พี่เขาบอกเราว่า รู้สึกเจ็บเกือบทุกครั้งที่รู้สึกว่าตัวเองมาช้ารู้สึกโกรธตัวเองทำไมไม่เข้าหาตั้งเเต่เเรก เราเบยบอกว่าพี่มาช้าไปแปปเดียวจริงๆนะ หลายคืนที่เราคุยกัน เราสองคนจะลอบมองถึงอนาคตซึ่งโอเคเรามีความสุขทุกครั้งที่เราได้คุยกัน มันต่างกับแฟนเรามาก หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเราเลิกรักแฟนเราไปแล้ว เรากลับพี่เขาตกลงกันว่า ถ้าเราพร้อมให้กลับไปเดินจูงมือพี่เขา เราจะเดินไปด้วยกัน แต่พอเราขึ้นกรุงเทพ เราติดต่อพี่เขาไม่ได้เลย โทรไปเขาไม่รับสาย ไลน์ไม่ตอบ แชทไม่อ่าน เราเริ่มรู้สึกไม่โอเคมากๆที่พี่เขาหายไป มันรู้สึกเป็นห่วง กังวล จนตกดึกพี่เขาถึงรับสาย เเล้วบอกว่าทำทุระ อยู่กับเเม่ เเต่ปกติพี่เขาไม่ได้เป็นแบบนี้ เราก็คุยกันน้อยลงทุกวัน เราอึดอัดมาก เราไม่โอเคถ้าเราจะคบกับเเฟนเราต่อ จนรั่งเช้าวันที่เราจะกลับ วันนั้นเราเปิดใคุยกับแฟนเเล้ว ว่ามันไปกันไม่ได้ เราบอกหมดทุกอย่างว่าเรารู้สึกยังไง เราอึดอัดยังไง เราไม่โอเคเรื่องไหน เราไม่ชอบนิสัยอะไรในตัวของเเฟนเรา เราคุยจนแฟนเราเข้าใจ มั้งนะ เราคิดว่าเขาเข้าใจ เเละเขาก็ยอมเลิกกับเราเราโครตเสียใจที่เราต้องเป็นคนบอกเลิก เจ็บนะ เเต่ในเมื่อมันไม่โอเค เราก็ไม่รู้จะยื้อไว้ทำไม เราว่าต้องมีคนที่รับในสิ่งที่เขาเป็นได้เเน่ๆ ซึ่งคนคนนั้นไม่ใช่เราเเน่นอน พอเราสองคนเลิกกันเด็ดขาดแล้ว เรากับมาหาพี่เขาคนที่เคยคุยไว้ตั้งเเต่เเรก คนที่เคยสัญญาอะไรไว้ พี่เขากลับบอกเราว่า เขาไม่โอเคกับการกระทำของเราสองคนที่ต้องมาแอบคุยกัน บอกรักเเต่ไม่เคยได้การรักกลับเเบบเปิดเผย ( เรายังไม่บอกพี่เขานะว่าเราเลิกกับแฟนเเล้ว ) เราก็โอเคๆเข้าใจ งั้นเราหยุดมันไว้ ณ ตรงนี้แหละ พี่เขาต้องการความถูกต้อง เราก็เลยโอเคเราต้องการความถูกต้อง คือตอนนั้นเราร้องไห้ เราไม่รู้เราจะพูดอะไรไป พอคุยเสร็จเราก็วางสาย หลังจากนั้น เราติดต่อพี่เขาได้ยากมาก จนเพื่อนเราเห็นว่าเราบ่นถึงพี่เขาเยอะเกินไป มันเลยเอาไปบอกพี่เขา เราลองโทรหาพี่เขา พี่เขาจึงยอมคุย พี่เขาบอกว่า
... พี่ว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ เราอยู่ไกลกัน เวลาจะมาหากันต้องเสียค่าใช้จ่ายเยอะ พี่ไม่อยากให้น้องต้องออกคนเดียว สถานะทางบ้านเราก็ต่างกัน ครอบครัวน้องจะรับพี่ได้ไหม พี่มีเท่านี้พี่ดูแลตัวเอง พี่หาเงินได้เท่านี้ พี่จะเลี้ยงน้องไหวไหม ค่าใช้จ่ายพี่ก็ต้องใช้ เวลาเราอยากเจอกัน ก็ยาก พี่อยากหยุดทุกอย่างไว้ตรงนี้ พี่ไม่อยากให้มันลึกลงไปมากกว่านี้ พี่กลัวตัดใจยาก เรายังคุยกันเเบบพี่แบบน้องเเบบเพื่อนได้นะ ถ้าน้องโอเค หรือน้องจะด่าพี่ยังไงก็ได้ เพราะพี่มองหลัดความเป็นจริง ณ ตอนนี้ พี่เคยคิดว่ามันจะเป็นไปได้ แต่พอมาเจออะไรหลายๆอย่าง จากที่พี่เคยเจอมา มันไปกันไม่ได้ บางครั้งคนเราก็ควรทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ ตัดใจตอนนี้ดีดว่าปล่อยมันสายไป ...

เป็นไงล่ะเจอคำพูดพวกนี้คือ เจ็บ ร้องไห้จนไม่รู้จะร้องยังไง ยื้อ ไม่อยากให้ไป ยิ่งตื้อยิ่งห่าง ยิ่งติดต่อ ยิ่งออกหนี เราเป็นผู้หญิงคนนึงนะที่คิดว่าพี่เขาพูดถูกในหลายๆอย่าง เเต่ในหลายๆเรื่องก็อยากให้พี่เขาเข้าใจเรา เราไม่เคยพุดเรื่องสถานะที่ต่างกัน เรามองว่ามันไม่สำคัญมากเท่าไหร่ ครอบครัวเราพอมีพอกิน อ่จจะต่างกันไปติดต่อ แต่ถ้าเอามันมาเป็นประเด็น กำแพงชั้นเเรกยังไงก็ไม่ผ่าน เราอยู่ต่างจังหวัดจริง เราไปหาได้ เรายอมทำให้ทุกอย่าง เรายอมจ่ายค่าตั๋ว ค่านํ้ามันเพื่อให้ได้เจแต่พี่เขาก็บอกว่า เจอเเล้วก็ต้องเจอกันอีกเรื่อยๆ พี่ไม่อยากให้น้องออกคนเดียว เราบอกไม่เป็นไร เราทำเองได้ พี่เขาก็ไม่โอเค โอเคเราเข้าใจเรื่องนี้ เเต่ ณ ตอนนี้คือ เราเรียนอยู่ พี่เขาทำงาน เราตั้งเเต่ใจเรียนจบเราจะย้ายไปอยู่กรุงเทพกับน้าเรา เราไม่ได้บอกเรื่องนี้กับพี่เขา เพราะรู้สึกว่าพี่เขาออกห่างเราไป เหมือนเรายิ่งตื้อแปลกๆ โดนปกติไม่ค่อยตื้อคนอยู่เเล้ว ใจเรามันต้องการพี่เขา มันไม่อยากให้พี่เขาไปไหน ต้องการสานต่อความคิดทั้งหมดให้มันเป็นจริง มันจะไปได้ไกลเเค่ไหน เราจะพยายามให้มันดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ถึงเราจะไม่ได้เจอกัน เเค่เราได้คุยกันคือแบบโครตมีความสุข โครตรู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้ คือ รัก แบบบอกไม่ถูก มันอยากใช้ชีวิตกับคนคนนี้ อยากทะเลา อยากงอล อยากง้อ กับ ผู้ชายคนนี้สุดๆมเพราะเท่าที่รู้จักมา เราชอบอะไรเหมือนๆกัน เราขี่บิ้กไบค์เหมือนกัน ลอบไปต่างจังหวัด ชอบกินอะไรง่ายๆ คือแบบเออมันน่าจะไปได้ไกลกว่านี้ เเต่พอมาเจอคำพูดของพี่เขา จุก มาก จุก สุดๆ เหมือนคนโดนทำลายความฝันทุกอย่างใน 10 นาที พี่เขายืนยันว่าจะจบแบบนี้ บีบให้เราต้องเลือกแบบนี้ เเต่เราไม่โอเค เรารธ้สึกแบบจะขาดใจบอกไม่ถูก อยากร้องร้องไห้ให้หนักๆ ระบายๆๆๆ แต่ทำอะไรไม่ได้บ่วยให้พี่เขารู้สึกดีขึ้นเลย ทุกวันนี้ได้เเต่ถามตัวเอง พี่เขาจะกลับมาไหม ยังอยากเดินกลับเราอยู่ไหม ยังให้โอกาสเราในการทำหน้าที่ที่เราอยากทำอยู่ไหม มันเกิดคำถามมากมายในหัว ทั้งเสียใจ ทั้งโมโห มาให้ความหวังทำไม มาพูดคำพูดที่ทำไม่ได้ทำไม เเต่ก็รู้สึกโกรธไม่ลงจริงๆ ยังอยากคุย ยังอยากได้ยินเสียง อยากเป็นอะไรที่มันมากกว่านี้ ไม่รู้จะบอกยังไง นี่ใช่ไหม ความเสียใจที่ต้องเจอ บางคืนนอนไม่หลับ ตอนนี้ 01:38 ก็นอนไม่ได้ รู้สึกเหมือนอกหักทั้งๆที่ไม่ได้เริ่มอะไรเลย เราสร้างอะไรกับพี่เขาให้ได้มากกว่านี้ อยากทำกิจกรรมหลายๆอย่างด้วยกัน เเต่หม่เคยได้เริ่มทำเลย

ถ้าเป็นคุณคุณควรจะยื้อเขา ตื้อเขา โทรหาเขาทั้งๆที่เขาไม่รับสาย อยากคุย อยากได้ยินเสียงทั้งๆที่เขาไม่ต้องการ กับคำว่ารัก ที่ตัวเองมี มันเพียงพอมั้ย เลหรือควรไป เลิกตอแย เลิกวุ่นวาย เลิกติดต่อกับคนที่ที่รู้สีกว่ารักแต่ไม่เคยได้ทำหน้าที่ที่ต้องการดี ??? หรือเเค่อยู่เฉยๆละปล่อยเวลาผ่านไป ?

ป.ล. ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ อาจจะยาวไปหน่อย เเต่ตั้งใจพิมพ์สุดๆ อย่างน้อยก็ได้ระบาย ถ้าพี่เขาเข้ามาอ่านขอบอกเลยนะ ตอนนี้ยังรอคำตอบที่เป็นบวกอยู่ แต่ถ้าพี่ยังยืนยันเหมือนเดิม ยังไงสะ นาฬิกาก็คงต้องเดินต่อไป