เพราะ ความรัก คือ การที่มีความสุขเมื่อเห็นคนที่เรารักมีความสุข
.....
......
ย้อนไปเมื่อ เกือบ 8 ปี ที่ผ่านมา ตอนที่เราอยู่ ม.4
เรารู้จักกับคนหนึ่ง เค้าคนนั้นชื่อ หยก
....
เราและหยกอยู่กันคนละจังหวัด แต่ที่เราได้รู้จักกัน เพราะ เราเคยเข้าค่ายหมอแห่งหนึ่งในจังหวัดในภาคอีสาน ซึ่งหยกอยู่จังหวัดใกล้เคียง เราไปกับเพื่อน 3 คน ส่วนหยกไปกับเพื่อน 2 คน มันบังเอิญตรงที่ เราเองอยู่คนละกลุ่มกัน แต่ มันทำให้เราสนิท และหลังจากเข้าค่ายเราได้แลก msn กัน และได้คุยกันแทบทุกวัน
.
...... จน ประมาณ ปิดเทอม ม.5
หยกมาเรียนพิเศษที่จังหวัดของเรา และ มันทำให้เราสนิทกับหยกมากขึ้น เจอกันแทบทุกวัน จากตอนแรกที่เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับหยก เราคิดกับหยกแค่เพื่อน แต่ด้วยความที่เราเจอกันแทบทุกวัน เราจะชอบไปอ่านหนังสือกันที่ห้องสมุดโรงพยาบาล และ หลังจากนั้น เราจะไปออกกำลังกายที่ทุ่งศรีเมือง และต่อด้วยกินข้าวที่โต้รุ่งที่อยู่ใกล้ๆทุ่งศรีเมือง และ ต่อด้วยการนอนคุยโทรศัพย์กันแทบทุกคืน มันมีหลายๆเหตุการณ์ที่เราประทับใจในตัวหยก
มีครั้งหนึ่ง เราไปกินข้าวกัน เราสั่งผัดซีอิ้ว ส่วนหยกสั่งหมูดทอดกระเทียมพริกไทย พอเค้ามาเสิร์ฟ ปรากฏว่า ผัดซีอิ้วของเราน้ำมันเยิ้มมากเลย เค้าเลยถามเราว่า แลกกันมั๊ย เด๋วเค้ากินผัดซีอิ้วเอง และทุกๆครั้งเวลากินข้าวกัน หยกจะเป็นคนที่คอยหยิบทุกอย่างให้เรา คอยเทคแคร์เรา มันทำให้เรารู้สึกดีมากๆ
และหยกเอง จะไม่ชอบให้เราใส่กางเกงขาสั้น หรือ เสื้อคอกว้างๆ มีอยู่วันหนึ่งเราใส่เสื้อคอค่อนข้างกว้าง ซึ่งเค้าเดินไปข้างๆ เค้าสูงประมาณ 180 ส่วนเราสูงประมาณ 150 เอง -.-" วันนั้น หยกถอดเสื้อแขนยาวมาพันคอเราไว้ และ ไม่ให้เราใส่เสื้อแบบนี้อีก เราเริ่มรู้สึกว่ามันดูพิเศษกว่าเพื่อนมาก ถึงแม้มันจะเป็นเวลาแค่ไม่กี่เดือน มันทำให้เราหลงรักผู้ชายคนนี้ แต่ เราไม่เคยคุยเรื่องสถานะ เราไม่เคยตกลงเป็นแฟนกัน แต่ เราดูแล และ เทคแคร์กัน เหมือนรู้ๆกันแต่ไม่ได้ตกลงกัน มันทำให้เราเป็นฝ่ายโทรหาเค้ามากขึ้น บ่อยขึ้น เวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน จนวันหนึ่ง มันเหมือนหยกและเรามีระยะห่าง เราเริ่มรู้สึกแปลกๆ แต่ เราก็ยังคุยกันบ้าง จนวันที่หยกจะปิดเทอมซัมเมอร์ก็มาถึง เราไปกินข้าวกัน
และวันนั้นหยกเองก็บอกว่า " เค้าว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า ถ้าเค้ากลับไปคงดูแลแกไม่ได้เหมือนเดิม"
เราเองยอมรับว่าเสียใจมาก แต่ เราก็ยอมรับในการตัดสินใจของหยก
และเราก็บอกหยกว่า "พรุ่งนี้แกมาเอาของด้วย เค้าตั้งใจซื้อมาให้ แต่ยังไม่ได้เอามาให้"
หยกเองก็รับปากว่าเด๋วพรุ่งนี้จะมาหา
แล้วหลังจาก เรากินข้าวกันเสร็จ หยกก็ไปส่งเราที่บ้าน เวลาที่เราไปไหนกันด้วยความที่อยู่ต่างจังหวัดเราจะใช้ รถมอไซ เป็นพาหนะ หยกยังใส่หมวกกันน็อคให้เราเหมือนทุกครั้ง (พิมพ์ไปยังคิดถึง แต่วันนั้นมันรู้สึกเศร้ามากๆ)
.....
พอวันต่อมา เรารอหยกตั้งแต่ เช้า ยันเย็น แต่หยกก็ไม่มา ตอนนั้นเราโกรธหยกมากๆ แต่เราก็ไม่ได้เอะใจอะไร (ปกติหยกเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น) เรารู้สึกโกรธอย่างเดียวเลย คิดว่าหยกคงไม่อยากเจอ ไม่อยากคุยกับเราแล้ว และเราคิดว่า เราคงจะจบกันแค่นี้
.....
แต่ ผ่านมาประมาณ 4 วัน เพื่อนหยก ที่เคยไปเข้าค่ายกัน โทรมาหาเรา ตอนนั้น เราเรากำลังกินข้าวกับเพื่อนอยู่ ช้อนแทบหลุดจากมือ
เพราะ เพื่อนหยกโทรมาบอกว่า "หยกประสพอุบัติเหตุวันที่หยกกลับบ้าน ตอนนี้พักฟื้นอยู่ เส้นเอ็นที่มือขาด"
เราแทบทรุด
.....
หลังจากนั้น ประมาณ 1 อาทิตย์ เราเลยนั่งรถไฟไปเยี่ยมหยก และได้คุยกัน
หยกบอกว่า "ขอโทษนะ ที่ไม่ได้ไปหา เพราะแม่มารับ และรีบกลับ เกิดอุบัติเหตุก่อนเลยไม่ได้โทรบอก"
เราเลย ไม่คิดที่จะโกรธ และ ได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง
....
จนช่วง ม.6 เราก็ยังคุยกัน ส่งแนวข้อสอบให้กัน ปรึกษากันเรื่อยๆ จนหยกติด ลาดกระบัง ส่วนเราติดเกษตร
.....
พอมาปี1 เรายังคุยกัน เรื่อยๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าอยู่ในสถานะอะไร เราไปหาเค้าบ้าง เค้ามาหาเราบ้าง
และ เมื่อวันเกิดของเค้าที่ผ่านมา 3 ปี ที่แล้ว เราไปเที่ยวเอเชียทีคกัน
....
มันทำให้เราเริ่มสับสนว่า ที่เราเป็นอยู่นี้ เราอยู่ในสถานะอะไร
วันหนึ่งเราไปเที่ยวกัน เราเลยตัดสินใจถามและคุยกันเกือบทั้งคืน
เราถามหยกว่า "ที่เป็นอยู่เราเป็นอะไรกัน"
หยกตอบว่า "เรารู้สึกกับแกแค่เพื่อน"
เราเลยถามไปว่า "แล้วทำไมหยกถึงต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องดูแลเรา ทำต้องทำให้เราเหมือนเป็นคนพิเศษ"
หยกตอบทั้งน้ำตาว่า "เค้าขอโทษ ทุกอย่างที่เค้าทำไปเค้ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ แต่แกจำได้มั๊ย ตอนนั้น เรารู้สึกว่ามันเร็วไป มันเลยทำให้เค้ากระโดดออกมา และ เคhาคิดว่าแกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่ง เค้าไม่อยากเสียแกไป เค้าขอโทษนะ"
วันนั้นเราคุยกันปรับความเข้าใจกันหลายอย่าง
.....
จากนั้น เรา ก็หายไปจากชีวิตหยก ประมาณ 3 เดือนเพื่อมาพักใจ และทำความเข้าใจกับตัวเอง และวันที่เราพร้อมที่จะเป็นเพื่อนกับหยก เราจึงกลับไปคุยกัน เรามีไปเที่ยวกันในกลุ่มที่เคยไปเข้าค่ายกันบ้าง
.....ประมาณ ปี 2 เทอม2 เรา และ หยก ต่างก็มีแฟน เราก็คุยกัน เป็นเพื่อนกัน จนวันหนึ่งเราไปเที่ยวกัน 4 คน (ในกลุ่มเพื่อนค่าย)และ แฟนของเราทั้งคู่รู้เรื่องที่เราเองเคยรู้สึกดีต่อกัน เลยทำให้เค้าไม่ค่อยสบายใจ เราเลยคุยกันว่า ต่อจากนี้เราคงไม่ค่อยได้คุยกันเยอะเหมือนแต่ก่อน คงไม่ได้ไปเที่ยวกันเหมือนแต่ก่อน เพราะเพื่อความสบายใจของแฟนเรา
....
จนตอนนี้ผ่านมา 2 ปี ตอนนี้เราอยู่ปี4 ซึ่งพรุ่งนี้(25 พฤษจิกายน)เป็นวันเกิดของหยก
เราอยากฝากเพลงนี้ให้หยก เพลง "ยังมี"
"แม้วันใดหัวใจเธอพ่าย
จะมาแพ้ไปกับเธอ และถ้ามีวันใดน้ำตาเธอเอ่อ
จะร้องไห้เป็นเพื่อนกัน
หากเธอสมหวังในวันหนึ่ง
ให้รู้ว่าฉันยังแอบเห็นและชื่นชม
หากเธอท้อแท้ฉันยังอยู่
หากแม้นไม่เห็นฉัน
จงโปรดรู้ไว้ว่าเธอใช่อยู่คนเดียว
จงโปรดรู้ว่ายังมี"
"หยก ฉันดีใจนะที่เคยชอบแก และเคยมีเวลาดีๆด้วยกัน
และ ฉันก็มีความสุขนะที่เป็นเพื่อนกัน
ขอให้แกมองหาความสุขให้เจอในทุกๆวันนะ
สุขสันต์วันเกิด"
.....แกเป็นคนที่อ่อนโยน
แกแคร์คนที่แกรักมาก
แกชอบกินชาเย็น
แกเป็นภูมิแพ้....ดูแลตัวเองด้วย
..
......
ขอบคุณที่เคยผ่านเข้ามา
เพราะ ความรัก คือ การที่เราเห็นคนที่เรารักมีความสุข
ของขวัญ
.....
......
ย้อนไปเมื่อ เกือบ 8 ปี ที่ผ่านมา ตอนที่เราอยู่ ม.4
เรารู้จักกับคนหนึ่ง เค้าคนนั้นชื่อ หยก
....
เราและหยกอยู่กันคนละจังหวัด แต่ที่เราได้รู้จักกัน เพราะ เราเคยเข้าค่ายหมอแห่งหนึ่งในจังหวัดในภาคอีสาน ซึ่งหยกอยู่จังหวัดใกล้เคียง เราไปกับเพื่อน 3 คน ส่วนหยกไปกับเพื่อน 2 คน มันบังเอิญตรงที่ เราเองอยู่คนละกลุ่มกัน แต่ มันทำให้เราสนิท และหลังจากเข้าค่ายเราได้แลก msn กัน และได้คุยกันแทบทุกวัน
.
...... จน ประมาณ ปิดเทอม ม.5
หยกมาเรียนพิเศษที่จังหวัดของเรา และ มันทำให้เราสนิทกับหยกมากขึ้น เจอกันแทบทุกวัน จากตอนแรกที่เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับหยก เราคิดกับหยกแค่เพื่อน แต่ด้วยความที่เราเจอกันแทบทุกวัน เราจะชอบไปอ่านหนังสือกันที่ห้องสมุดโรงพยาบาล และ หลังจากนั้น เราจะไปออกกำลังกายที่ทุ่งศรีเมือง และต่อด้วยกินข้าวที่โต้รุ่งที่อยู่ใกล้ๆทุ่งศรีเมือง และ ต่อด้วยการนอนคุยโทรศัพย์กันแทบทุกคืน มันมีหลายๆเหตุการณ์ที่เราประทับใจในตัวหยก
มีครั้งหนึ่ง เราไปกินข้าวกัน เราสั่งผัดซีอิ้ว ส่วนหยกสั่งหมูดทอดกระเทียมพริกไทย พอเค้ามาเสิร์ฟ ปรากฏว่า ผัดซีอิ้วของเราน้ำมันเยิ้มมากเลย เค้าเลยถามเราว่า แลกกันมั๊ย เด๋วเค้ากินผัดซีอิ้วเอง และทุกๆครั้งเวลากินข้าวกัน หยกจะเป็นคนที่คอยหยิบทุกอย่างให้เรา คอยเทคแคร์เรา มันทำให้เรารู้สึกดีมากๆ
และหยกเอง จะไม่ชอบให้เราใส่กางเกงขาสั้น หรือ เสื้อคอกว้างๆ มีอยู่วันหนึ่งเราใส่เสื้อคอค่อนข้างกว้าง ซึ่งเค้าเดินไปข้างๆ เค้าสูงประมาณ 180 ส่วนเราสูงประมาณ 150 เอง -.-" วันนั้น หยกถอดเสื้อแขนยาวมาพันคอเราไว้ และ ไม่ให้เราใส่เสื้อแบบนี้อีก เราเริ่มรู้สึกว่ามันดูพิเศษกว่าเพื่อนมาก ถึงแม้มันจะเป็นเวลาแค่ไม่กี่เดือน มันทำให้เราหลงรักผู้ชายคนนี้ แต่ เราไม่เคยคุยเรื่องสถานะ เราไม่เคยตกลงเป็นแฟนกัน แต่ เราดูแล และ เทคแคร์กัน เหมือนรู้ๆกันแต่ไม่ได้ตกลงกัน มันทำให้เราเป็นฝ่ายโทรหาเค้ามากขึ้น บ่อยขึ้น เวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน จนวันหนึ่ง มันเหมือนหยกและเรามีระยะห่าง เราเริ่มรู้สึกแปลกๆ แต่ เราก็ยังคุยกันบ้าง จนวันที่หยกจะปิดเทอมซัมเมอร์ก็มาถึง เราไปกินข้าวกัน
และวันนั้นหยกเองก็บอกว่า " เค้าว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า ถ้าเค้ากลับไปคงดูแลแกไม่ได้เหมือนเดิม"
เราเองยอมรับว่าเสียใจมาก แต่ เราก็ยอมรับในการตัดสินใจของหยก
และเราก็บอกหยกว่า "พรุ่งนี้แกมาเอาของด้วย เค้าตั้งใจซื้อมาให้ แต่ยังไม่ได้เอามาให้"
หยกเองก็รับปากว่าเด๋วพรุ่งนี้จะมาหา
แล้วหลังจาก เรากินข้าวกันเสร็จ หยกก็ไปส่งเราที่บ้าน เวลาที่เราไปไหนกันด้วยความที่อยู่ต่างจังหวัดเราจะใช้ รถมอไซ เป็นพาหนะ หยกยังใส่หมวกกันน็อคให้เราเหมือนทุกครั้ง (พิมพ์ไปยังคิดถึง แต่วันนั้นมันรู้สึกเศร้ามากๆ)
.....
พอวันต่อมา เรารอหยกตั้งแต่ เช้า ยันเย็น แต่หยกก็ไม่มา ตอนนั้นเราโกรธหยกมากๆ แต่เราก็ไม่ได้เอะใจอะไร (ปกติหยกเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น) เรารู้สึกโกรธอย่างเดียวเลย คิดว่าหยกคงไม่อยากเจอ ไม่อยากคุยกับเราแล้ว และเราคิดว่า เราคงจะจบกันแค่นี้
.....
แต่ ผ่านมาประมาณ 4 วัน เพื่อนหยก ที่เคยไปเข้าค่ายกัน โทรมาหาเรา ตอนนั้น เราเรากำลังกินข้าวกับเพื่อนอยู่ ช้อนแทบหลุดจากมือ
เพราะ เพื่อนหยกโทรมาบอกว่า "หยกประสพอุบัติเหตุวันที่หยกกลับบ้าน ตอนนี้พักฟื้นอยู่ เส้นเอ็นที่มือขาด"
เราแทบทรุด
.....
หลังจากนั้น ประมาณ 1 อาทิตย์ เราเลยนั่งรถไฟไปเยี่ยมหยก และได้คุยกัน
หยกบอกว่า "ขอโทษนะ ที่ไม่ได้ไปหา เพราะแม่มารับ และรีบกลับ เกิดอุบัติเหตุก่อนเลยไม่ได้โทรบอก"
เราเลย ไม่คิดที่จะโกรธ และ ได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง
....
จนช่วง ม.6 เราก็ยังคุยกัน ส่งแนวข้อสอบให้กัน ปรึกษากันเรื่อยๆ จนหยกติด ลาดกระบัง ส่วนเราติดเกษตร
.....
พอมาปี1 เรายังคุยกัน เรื่อยๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าอยู่ในสถานะอะไร เราไปหาเค้าบ้าง เค้ามาหาเราบ้าง
และ เมื่อวันเกิดของเค้าที่ผ่านมา 3 ปี ที่แล้ว เราไปเที่ยวเอเชียทีคกัน
....
มันทำให้เราเริ่มสับสนว่า ที่เราเป็นอยู่นี้ เราอยู่ในสถานะอะไร
วันหนึ่งเราไปเที่ยวกัน เราเลยตัดสินใจถามและคุยกันเกือบทั้งคืน
เราถามหยกว่า "ที่เป็นอยู่เราเป็นอะไรกัน"
หยกตอบว่า "เรารู้สึกกับแกแค่เพื่อน"
เราเลยถามไปว่า "แล้วทำไมหยกถึงต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องดูแลเรา ทำต้องทำให้เราเหมือนเป็นคนพิเศษ"
หยกตอบทั้งน้ำตาว่า "เค้าขอโทษ ทุกอย่างที่เค้าทำไปเค้ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ แต่แกจำได้มั๊ย ตอนนั้น เรารู้สึกว่ามันเร็วไป มันเลยทำให้เค้ากระโดดออกมา และ เคhาคิดว่าแกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่ง เค้าไม่อยากเสียแกไป เค้าขอโทษนะ"
วันนั้นเราคุยกันปรับความเข้าใจกันหลายอย่าง
.....
จากนั้น เรา ก็หายไปจากชีวิตหยก ประมาณ 3 เดือนเพื่อมาพักใจ และทำความเข้าใจกับตัวเอง และวันที่เราพร้อมที่จะเป็นเพื่อนกับหยก เราจึงกลับไปคุยกัน เรามีไปเที่ยวกันในกลุ่มที่เคยไปเข้าค่ายกันบ้าง
.....ประมาณ ปี 2 เทอม2 เรา และ หยก ต่างก็มีแฟน เราก็คุยกัน เป็นเพื่อนกัน จนวันหนึ่งเราไปเที่ยวกัน 4 คน (ในกลุ่มเพื่อนค่าย)และ แฟนของเราทั้งคู่รู้เรื่องที่เราเองเคยรู้สึกดีต่อกัน เลยทำให้เค้าไม่ค่อยสบายใจ เราเลยคุยกันว่า ต่อจากนี้เราคงไม่ค่อยได้คุยกันเยอะเหมือนแต่ก่อน คงไม่ได้ไปเที่ยวกันเหมือนแต่ก่อน เพราะเพื่อความสบายใจของแฟนเรา
....
จนตอนนี้ผ่านมา 2 ปี ตอนนี้เราอยู่ปี4 ซึ่งพรุ่งนี้(25 พฤษจิกายน)เป็นวันเกิดของหยก
เราอยากฝากเพลงนี้ให้หยก เพลง "ยังมี"
"แม้วันใดหัวใจเธอพ่าย
จะมาแพ้ไปกับเธอ และถ้ามีวันใดน้ำตาเธอเอ่อ
จะร้องไห้เป็นเพื่อนกัน
หากเธอสมหวังในวันหนึ่ง
ให้รู้ว่าฉันยังแอบเห็นและชื่นชม
หากเธอท้อแท้ฉันยังอยู่
หากแม้นไม่เห็นฉัน
จงโปรดรู้ไว้ว่าเธอใช่อยู่คนเดียว
จงโปรดรู้ว่ายังมี"
"หยก ฉันดีใจนะที่เคยชอบแก และเคยมีเวลาดีๆด้วยกัน
และ ฉันก็มีความสุขนะที่เป็นเพื่อนกัน
ขอให้แกมองหาความสุขให้เจอในทุกๆวันนะ
สุขสันต์วันเกิด"
.....แกเป็นคนที่อ่อนโยน
แกแคร์คนที่แกรักมาก
แกชอบกินชาเย็น
แกเป็นภูมิแพ้....ดูแลตัวเองด้วย
..
......
ขอบคุณที่เคยผ่านเข้ามา
เพราะ ความรัก คือ การที่เราเห็นคนที่เรารักมีความสุข